«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۷۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

به دور لا/له قدح گیـ/ر و بی‌ريا/ می‌باش

به بوی گل نفسی همدم صبا می‌باش

نگويمت که همه ساله می‌پرستی کن

سه ماه می خور و نه ماه پارسا می‌باش

چو پير سالک عشقت به می حواله کند

بنوش و منتظر رحمت خدا می‌باش

گرت هواست که چون جم به سر غيب رسی

بيا و همدم جام جهان‌نما می‌باش

چو غنچه گرچه فروبستگی‌ست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره‌گشا می‌باش

وفا مجوی ز (گیتی و گر ) کس ور سخن نمی‌شنوی

به هرزه طالب سيمرغ و کيميا می‌باش

مريد طاعت بيگانگان مشو حافظ

ولی معاشر رندان (آشنا) پارسا می‌باش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۷۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

اگر رفیـ/ق شفيقی/ درستُ پیـ/مان باش

حريف (حجره) خانه و گرمابه و گلستان باش

شکنج زلف پريشان به دست باد مده

مگو که خاطر عشاق گو پريشان باش

گرت هواست که با خضر همنشين باشی

نهان ز چشم سکندر چو آب حيوان باش

زبور عشق نوازی نه کار هر مرغی‌ست

بيا و نوگل اين بلبل غزل‌خوان باش

طريق خدمت و آيين بندگی‌کردن

خدای را که رها کن به ما و سلطان باش

دگر به صيد حرم تيغ برمکش زنهار

و از آنچه با دل ما کرده‌ای پشيمان باش

تو شمع انجمنی يک‌زبان و يک‌دل شو

خيال و کوشش پروانه بين و خندان باش

کمال دلبری و حسن در نظربازی‌ست

به شيوه‌ی نظر از نادران دوران باش

خموش حافظ و از جور يار ناله مکن

تو را که گفت که در روی خوب حيران باش؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۷۲

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

بازآی و/ دل تنگ/ مرا مون/س جان باش

وين سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در ميکده‌ی (مصطبه‌ی) عشق فروشند

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک

جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش

دلدار (أن یار) که گفتا به توام دل نگران است

گو می‌رسم اينک به سلامت نگران باش

خون شد دلم از حسرت آن لعل روان‌بخش

ای دُرج محبت به همان مهر و نشان باش

تا بر دلش از غصه غباری ننشيند

ای سيل سرشک از عقب نامه روان باش

حافظ که هوس می‌کندش جام جهان‌بين

گو در نظر آصف جمشيدمکان باش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۷۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دارم از زلف سياهش گله چندان که مپرس

که چنان ز او شده‌ام بی‌سروسامان که مپرس

کس به اميد وفا ترک دل و دين مکناد

که چنانم من از اين کرده پشيمان که مپرس

به يکی جرعه که آزار کسش در پی نيست

زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

زاهد از ما به سلامت بگذر کاين می لعل

دل و دين می‌برد از دست بدان سان که مپرس

گفت‌وگوهاست در اين راه که جان بگدازد

هر کسی عربده‌ای اين که مبين آن که مپرس

پارسایی (گوشه‌گیری) و سلامت هوسم بود ولی

شيوه‌ای (عشوه‌ای) می‌کند آن نرگس فتان که مپرس

گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم

گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس

گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا

حافظ اين قصه دراز است به قرآن که مپرس

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۷۰

فاعلاتن مفاعلن فعلن

درد عشقی کشيده‌ام که مپرس

(رخت جایی کشیده‌ام که مپرس)

زهر (درد) هجری چشيده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزيده‌ام که مپرس

آنچنان در هوای خاک درش

می‌رود آب ديده‌ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنيده‌ام که مپرس

سوی من لب چه می‌گزی که مگوی؟

لب لعلی گزيده‌ام که مپرس

بی تو در کلبه‌ی گدایی خويش

رنج‌هایی کشيده‌ام که مپرس

همچو حافظ غريب در ره عشق

به مقامی رسيده‌ام که مپرس

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلا رفيق سفر بخت نيکخواهت بس

نسيم روضه‌ی شيراز پيک راهت بس

دگر ز منزل جانان سفر مکن درويش

که سير معنوی و کنج خانقاهت بس

هوای مسکن مالوف و عهد يار قديم

ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس

به صدر مصطبه بنشين و ساغر می نوش

که اين قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس

وگر کمين بگشايد غمی ز گوشه‌ی دل

حريم درگه پير مغان پناهت بس

زيادتی مطلب کار بر خود آسان کن

صراحی (که شیشه‌ای) می لعل و بتی چو ماهت بس

فلک (زمان) به مردم نادان دهد زمام مراد

تو اهل فضلی و دانش همين گناهت بس

به هيچ ورد دگر نيست حاجت ای حافظ

دعای نيم شب و درس صبحگاهت بس

به منت دگران خو مکن که در دو جهان

رضای ايزد و انعام پادشاهت بس

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

زين چمن سايه‌ی آن سرو روان (چمان) ما را بس

من و همصحبتی اهل ريا؟ دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

ما که رنديم و گدا دير مغان ما را بس

بنشين بر لب جوی و گذر عمر ببين

کاين اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس اين سود و زيان ما را بس

يار با ماست چه حاجت که زيادت طلبيم؟

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

از در خويش خدا را به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

حافظ از مشرب قسمت گله (بی)ناانصافی‌ست

طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۷

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکين کن نفس

منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام

پرصدای ساربانان بينی و بانگ جرس

محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار

کز فراقت سوختم ای مهربان فرياد رس

من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب

گوشمالی ديدم از هجران که اينم پند بس

عشرت شبگير کن (بی‌ترس) می نوش کاندر (شهر) راه عشق

شب‌روان را آشنایی‌هاست با مير عسس

عشقبازی (پادشاهی) کار بازی نيست ای دل سر بباز

زان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس

دل به رغبت می‌سپارد جان به چشم مست يار

گر چه هشياران ندادند اختيار خود به کس

طوطيان در شکرستان کامرانی می‌کنند

و از تحسر دست بر سر می‌زند مسکين مگس

نام حافظ گر برآيد بر زبان کلک دوست

از جناب حضرت شاهم بس است اين ملتمس

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلم (ربوده‌ی) رميده‌ی لولی‌وشی‌ست شورانگيز

دروغ‌وعده و قتال‌وضع و رنگ‌آميز

فدای پيرهن چاک ماهرويان باد

هزار جامه‌ی تقوا و خرقه‌ی پرهيز

خيال خال تو با خود به خاک خواهم برد

که تا ز خال تو خاکم شود عبيرآميز

فرشته عشق نداند که چيست (قصه مخوان) ای ساقی

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ريز

پياله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخيز

فقير و خسته به درگاهت آمدم رحمی

که جز ولای توام نيست هيچ دستاويز

بيا که هاتف ميخانه دوش با من گفت

که در مقام رضا باش و از قضا مگريز

ميان عاشق و معشوق هيچ حائل نيست

تو خود حجاب خودی حافظ از ميان برخيز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۵

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

برنيامد از تمنای لبت کامم هنوز

بر اميد جام لعلت دردی‌آشامم هنوز

روز اول رفت دينم در سر زلفين تو

تا چه خواهد شد در اين سودا سرانجامم هنوز

ساقيا يک جرعه‌ ده زان آب آتشگون که من

در ميان پختگان عشق او خامم هنوز

از خطا گفتم شبی (موی) زلف تو را مشک ختن

می‌زند هر لحظه تيغی مو بر اندامم هنوز

پرتو روی تو (را) تا در خلوتم ديد آفتاب

می‌رود (می‌دود) چون سايه هر دم بر در و بامم هنوز

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو

اهل دل را بوی جان می‌آيد از نامم هنوز

در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت

جرعه‌ی جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام (دل) جان

جان به غم‌هايش (یغمایت) سپردم نيست آرامم هنوز

در قلم آورد حافظ قصه‌ی لعل (لبت) لبش

آب حيوان می‌رود هر دم ز اقلامم هنوز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations