ความคิดไม่ใช่ตัวอุปสรรคหรือปัณหา แต่การไปยึดติดในความคิดนั่นคือปัญหา

ความคิดมาจากความทรงจำ หากไม่มีความจำความคิดก็ผุดขึ้นไม่ได้

.

****

เราจะอิสระจากความคิดได้ (โลกแห่งความสัมพันธ์ โลกอัตลักษณ์ โลกแห่งการปรุงแต่ง)

เราต้องเข้าสู่จุดศูนย์กลาง(ของเวลา)แห่งวงกลม คือปัจจุบันขณะ มันจะไม่เคลื่อนไปอีกละ นั่นก็คือพื้นที่ของสมาธิ 7 ขั้นนั้นเอง

ความสืบต่อของเวลาที่เป็นขณะหนึ่งสู่ขณะหนึ่ง

เมื่อไดที่เราสัมผัสขณะ นั่นคือคือเราสัมผัสต้นทางของเวลา ต้นทางของการรบัรู้

เมื่อการรับรู้เป็นรอบ เป็นรอบ ความสืบต่อของเวลาจะสิ้นสุดลง

***

วิปัสสนามิใช่การแสวงหา

วิปัสสนาคือ ศิลปะแห่งการเฝ้ามองการเคลื่อนที่กำลังปรากฏในปัจจุบันกาล

"อดีตใดที่จิตไปพัวพันอยู่ อดีตนั้นตั้งอยู่ในขอบเขตแห่งความสัมพันธ์

จิตจะโลดแล่นอยู่ในโลกแห่งความสัมพันธ์เท่านั้น

จิตจะถูกร้อยรัดให้ติดอยู่ในมิติแห่งความสัมพันธ์

สัมพันธ์ในความรักความชัง

ยิ่งความสัมพันธ์ลึกมาก ความยึดติดยิ่งมาก

โดยมี เรา เป็นจุดศูนย์กลางในโลกแห่งความสัมพันธ์นั้นๆ"

เราจะอยู่ตรงกึ่งกลางของสมองหรือกึ่งกลางอุ้งมือซ้ายในสักพักนึง ไม่เกิน 15 นาที 

เสร็จแล้วเราก็จะเลื่อนความรู้สึกมาสู่ฐานปกตินะ มาสู่ฐานปกติ 

นิ่งอยู่เบาอยู่ กึ่งกลางของสองจุดนี้ จุดใดจุดหนึ่ง 

ในขณะที่เราอยู่รู้สึกที่กึ่งกลางของสมองหรือกึ่งกลางอุ้งมือซ่้าย 

อาจจะมีการรับรู้ลมหายใจไปด้วย มันเข้ามาแทรกของมันเอง ไม่เป็นไรนะ การรับรู้นี่ไม่ใช่เกิดจากเจตนา  

เกิดจากความเคยชิน มันไปรับรู้ก็มันเองแบบนี้ไม่เป็นไรไม่ต้องไปกังวล ไม่ต้องไปหงุดหงิด 

รับรู้ก็รับรู้ไป เพียงแต่ว่าเราไม่เคลื่อนตามลม 

จิตยังนิ่งอยู่เป็นหนึ่งเดียว อยู่ที่กึ่งกลางสมองหรือกึ่งกลางอุ้งมือซ้ายนี้ 

อาจจะมีความรู้สึกเย็นหรือร้อน หนักหรือเบา 

อาจมีแสงสว่างเรือง ๆ ยังไงก็แล้วแต่

อะไรที่เกิดขึ้นจากการที่เอาความรู้สึกเราไว้กึ่งกลางสองจุดนี้ ก็เพียงแต่รับรู้ไม่ปฏิเสธ 

Choiceless awareness เป็นการตื่นรู้ ในสภาวะที่ไม่เลือก ถ้าไม่เลือกก็แสดงว่าไม่ปรารถนาไม่ต้องการ เมื่อไม่ปรารถนาไม่ต้องการก็แสดงว่า จิตก็ไม่มีการรอคอย ไม่มีการคาดหวังในอารมณ์ทั้งปวง เมื่อเราดำรงจิตแบบนี้ มนสิการแบบนี้ เข้าใจชัดแบบนี้ในการทำจิตให้อิสระจากการเลือกอารมณ์แบบนี้ 

ลักษณะจิตก็จะเป็นลักษณะมันมีความรู้สึกที่ว่าเบาเบา 

เบาเพราะว่าไม่ต้องแบกแรงปรารถนาไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องมุ่งหวัง

ความเบาของจิตนี้รวมศูนย์ อยู่ที่ไหนจุดศูนย์รวมของจิตที่เป็นฝ่ายกุศลที่เป็นส่วนวิบากเนี่ย มันจะรวมศูนย์ที่กึ่งกลางสมองใช่ไหม นิ่งอยู่เบาอยู่ ไม่โลดแล่นไปในเวลาอดีตอนาคต

ที่มันโลดเเล่นไปในมิติของเวลาอดีตอนาคตเพราะมันไปเอาเวลาเหล่านั้นมาสรรค์สร้างมาปรุงแต่งเป็นตัวตน เป็นที่ตั้งแห่งแรงปรารถนา

เมื่อจิตอิสระจากแรงปรารถนาจากแรงต้องการก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ความคิด ใช้อดีตน้อยลง ใช้อนาคตน้อยลง

ตอบคำถามในช่วง ธรรมสากัจฉา "ลักษณะจิตที่จะเข้าไปสู่ความมีภาวะความเป็นกลางในการเห็นการเกิดดับมันไม่มีกำลังพอ

เพราะฉะนั้น ช่วงที่ว่ามันบีบมันเค้นอะไรในตอนนั้นสำคัญมาก

 โยมอย่าลืมนะว่ากระบวนการบรรลุธรรมเนี่ยมันไม่ใช่เป็นกระบวนการที่เห็นการเกิดการดับ ไม่ใช่, 

กระบวนการบรรลุธรรม คือกระบวนการของตัวธัมมะวิจยะ ที่น้อมลงในไตรลักษณ์ในกฎแห่งความเป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา

กระบวนมันจะน้อมเอาสภาวะของรูปนามที่กำลังเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดดับมาลงในไตรลักษณ์

 กระบวนการการบรรลุธรรมเนี่ยมันจะเกิดขึ้นช่วงที่ธัมมะวิจยะในการน้อมลงในอนิจจังทุกขังอนัตตาอย่างใดอย่างหนึ่ง 

ว่าอันนี้นะสภาวะที่กำลังปรากฏเนี่ย คือกฎแห่งการเปลี่ยนแปลงนะมันกำลังเกิดและเรารักษาไม่ ยื้อฉุดไม่ได้ รักษาไม่ได้ บังคับไม่ใด้นะ 

ในขณะที่เราพิจารณาแบบนี้ม้นก็จะสิ้นสุดลง กระบวนการพิจารณาสภาวะเกิดดับ ลมหายใจ คือขันธ์ท้้งหมด ขันธ์ทั้ง 5 ดับหมดดับรอบ  "

เมื่อตัวตนหยั่งลงสู่สภาวธรรมไม่ได้ แล้วอภิฌชาและโทมนัสก็ไม่มีที่ให้หยั่งลงได้

สุข เป็นเวทนาขันธ์ มีการเปลี่ยนแปลง มีการเกิดดับ

จะไปแสวงความสุขในพื้นที่ของการเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร

. . .

บนพื้นที่แห่งการเปลี่ยนแปลงจะไม่มี อวิชชา ตัณหา อุปาทาน

อวิชชา ตัณหา อุปาทานจะไม่เกิดร่วมกับอารมณ์อันเป็นปัจจุบันขณะ

เพราะอารมณ์นั้นปรากฏเพียงชั่วขณะเดียวแล้วก็ดับไป

ไม่มีพื้นที่ให้ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน หยั่งลงได้

เนื่องในโอกาสญาติธรรมร่วมกันปฏิบัติ ณ ศานติธรรมสถาน วัดขุนป๋วย

จะไม่เป็นผู้เข้าไปสู่มิติแห่งการเลือก

อุปสรรคในการหยั่งลงสู่ปัจจุบัน คือแรงปรารถนา เจตจำนง มุ่งหวัง

ละคลายอุปสรรคโดย ดำรงจิตให้ว่างจากการเลือกอารมณ์

จิตที่อิสระจากการเลือกอารมณ์นั้น..จะเบา

คลื่นความคิดจะแผ่วลง ลดลง

ในความสัมพันธ์หลากมิติ  ความสัมพันธ์เหล่านี้จิตที่ยังมีอวิชชาจะเข้าไปมั่นหมายว่า

มีตัวตนอยู่จริงในโลกแห่งความสัมพันธ์

แม้ในขณะอยู่เพียงผู้เดียว แต่โลกแห่งความสัมพันธ์นั้นมันกึกก้องอยู่ในระบบสัญญาความจำ

แน่นอนว่าในโลกแห่งความสัมพันธ์จะไม่มีมิติเดียว

ที่เราไปสมาทานโลกแห่งความสัมพันธ์เพราะจะเสพความสัมพันธ์เชิงบวก

แต่..จะไม่มีใครสามารถประคองความความสัมพันธ์เชิงบวกได้ตลอด

จิตที่มีอวิชชาจะเรียกร้องเติมเต็มในโลกแห่งความสัมพันธ์

ก็เพราะโลกแห่งความสัมพันธ์คือ "โลกแห่งตัวตน"

พระพาหิยะ ผู้ไม่ปรากฏตัวตนในโลกแห่งความสัมพันธ์

สมาธิจะเกิดขึ้นต่อเมื่อโลกแห่งความสัมพันธ์ โลกแห่งตัวตนที่โลดแล่นไปในกาลเวลายุติตัวมันลง

อุบายวิธีให้จิตอิสระจากโลกความสัมพันธ์ คือทำความรู้สึกให้อิสระจากการเลือก