1. ฐานโพรงจมูก

หลังจากนั้น พอลมหายใจเข้าสั้น-ออกสั้นก็จะไปตามวิถีเหมือนเดิม

"ญาณทัสสนะระดับพระอนาคามีจะบ่งบอกว่า 

ไม่กลับมาสู่โลกนี้อีกนะไม่กลับมาสู่กามภูมิอีก

. . .

คำว่าไม่กลับมาสู่โลกนี้ก็คือโลกของกามภูมิ 

กามสัญญา่ไม่กลับมาแล้ว 

เพราะอะไรไม่กลับมาเพราะเป็นผู้ที่ได้ดับ 

นันทิดับความเพลินดับความยินดีในกามธาตุได้แล้วเหลือแต่รูปธาตุ  "

* * * *

กำลังของตัวสถิติดร็อปลงลดลง

แรงตัวอุปทานมันก็จะดึงจิตไปอีกอยู่กับสภาวะที่สร้าง

ภาวะที่สร้าง ภพที่สร้าง โดยอาศัยความยินดีความเพลินเนี่ย

แสวงหาอารมณ์ใหม่ #มันจูงจิตกระซิบจิต

ให้เคลื่อนจากสภาวะที่ไม่สร้างไปสู่ สภาวะที่สร้างไม่รู้จบ ไม่รู้จบ

----

ภารกิจของเราก็คือรู้เท่าทัน

อ่าวสร้างอีกแล้ว พึงพอใจอีกแล้ว

ในสุขเวทนา เพลินอีกแล้วในอารมณ์ที่พึงปรารถนา

อย่างงี้

การที่รู้เท่าทันและสร้างอีกแล้วเห็นอีกแล้ว

อันนี้คือ #การปลดเปลื้องเหตุแห่งทุกข์นะ

ไม่ต้องไปหงุดหงิดไม่ต้องไปตำหนิไม่ต้องไป

คาดโทษว่าใครเป็นคนผิดใครเป็นคนถูก "

ก่อน 22 ก.ค. 2564 การรับรู้ทั้งปวงรวมลงที่เวทนา

เวทนาทั้งปวง กุศล อกุศล วิบาก รวมลงที่ใจ

-----

จุดศูนย์กลางแห่งการรับรู้ หลัง 22 ก.ค. 2564

สมองคือจุดศูนย์กลางแห่งการรับรู้ในส่วนกุศล วิบาก กิริยาจิต {- ฌานจิตเป็นกุศลธรรมเบื้องสูง -}

ใจเป็นจุดศูนย์กลางแห่งการรับรู้ในส่วนอกุศล {ที่ยังจิตให้เศร้าหมอง}

เมื่อจิตไม่รู้เท่าทันสุขเวทนาหนึ่งใดเกิดขึ้น ก็มีความเพลิน มีความยินดี ปรารถนาให้มากยิ่ง 

แรงปราถนานี้เกิดบ่อยครั้งมากครั้งบ่อยครั้งมากครั้ง 

มันทำให้จิตที่มีอวิชชาอยู่ 

ไปหลงยึดติดในกระบวนการเหล่านี้ว่ามีตัวตน

นี่ไงฉัน ฉันเพลินได้ ฉันมีความสุขอยู่กับสิ่งนั้น ฉันฉันและก็ฉัน 

แทนที่จะมองเป็นเวทนากลับไปยึดติดในเวทนาไปเพลินในสุขเวทนานั่นแหละตัวอุปาทานนะ 

------

ความคิดช่างซับซ้อน ความคิดนั้นช่างลึกลับ ความคิดนั้นช่างยากต่อการที่จะปล่อยวาง

ความคิดนั้นอันได้ผูกจิตไว้ พันธนาการจิตไว้ในโลกแห่งการปรุงแต่ง 

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะออกจากโลกของความคิด

มิใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะออกจากพันธนาการที่ความคิดมันพันธนาการไว้นะ  

จิตถูกพันธนาการไว้ด้วยความคิดนี้แหละ  

แต่เมื่อใดที่เราใช้ธัมมวิจยะหรือว่าใช้สัมมาสังกัปปะ  

อันเป็นผลจากตัวสัมมาทิฏฐิความเห็นที่ถูกต้อง

ธรรมชาติจิตจะมีความคิดอดีตอนาคตเป็นอารมณ์

เมื่อใดที่จิตอิสระจากพฤติกรรมของความคิด อดีต-อนาคต

จิตก็จะอยู่กับความรู้สึกอันเป็นปัจจุบันโดยที่ไม่ต้องมีการควบคุม

ไม่ต้องหาอุบายวิธีใดๆ 

เมื่อใดที่สภาวะประกอบด้วยกาลสิ้นสุด 

ตัวมันลงแล้ว 

สภาวะที่ไม่ประกอบด้วยกาลก็ปรากฏ เป็นอากาลิโกเป็นอสังคะตะไม่ปรุงแต่ง 

เป็นสภาวะที่ไม่เคลื่อน 

จงใช้ความเบา ความนิ่ง ที่เกิดจากการหยั่งลงสู่ความจริง 

มาหยั่งลงสู่ปัจจุบันขณะ ไม่พลาดจากปัจจุบันขณะ

ส่วนการเคลื่อนจากหยาบไปละเอียดนั้นเค้าจะเคลื่อนไปเอง จะเคลื่อนไปเอง 

จิตที่มีอวิชชาจะหลงอยู่ในปารฏการณ์ของตัวตน

ไม่ม่ีตัวตนใดที่จะเต็ม  มันโหยหาการเติมเต็มอยู่ตลอด

จิตรับรู้อารมณ์นี้ประกอบด้วยความไม่พึงพอใจอยู่

ถูกความไม่พึงพอใจครอบงำอยู่

จิตรู้อารมณ์แบบนี้มีความพึงพอใจ นันทิเกิดความเพลินอยู่

ถูกนันทิถูกความเพลินปรารถนาได้มากยิ่งขึ้นครอบงำอยู่

ก็รู้ชัดประจักษ์ชัด

กับสภาวะที่กำลังดำเนินอยู่เกิดและดับอยู่

อันนี้แหละอันนี้แหละที่ว่า "ย่อมเป็นผู้กำจัดเสียซึ่งอภิชชาและโทมมัส

ความตายนั่นคือการสิ้นสุดลงของ ของสิ่งที่เราไปรู้ของสิ่งที่ถูกรู้  ความสืบต่อ ของความรัก  ความสืบต่อของความสมหวังผิดหวัง ความสืบต่อของความสัมพันธ์  มันจะสิ้นสุดลง นั่นคือนิยามของความตาย   เราจะไม่ได้อยู่กับความสัมพันธ์อีกแล้ว  เราก็จะไม่ได้รับรู้กับความรักเราจะไม่ได้รับรู้กับสิ่งที่เราครอบครองอีกต่อไป  มันจะสิ้นสุดลง นั่นคือนัยยะนิยามความหมายของคำว่าความตาย  เราเป็นนักปฏิบัติจะเห็นการสิ้นสุดลงของความสัมพันธ์ การสิ้นสุดลงของความสืบต่อ  ของความรักความชังของโลกใบนั้นที่เราเคยรับรู้  สายธารแห่งความจำ สายธารแห่งความสุขเวทนา โลกใบนี้ที่เรารับรู้มาตั้งแต่เราตื่นจากการหลับแล้ว เราจะเห็นการสิ้นสุดลงในขณะที่เราตื่นอยู่ สัญญาสั้นลง แค่อดีตอนาคตสัญญาสั้นลงมากมีเพียงขณะเดียวเท่านั้น "                                            " ปิยทัสสี ภิกขุ " . . .   รับฟังเสียงจาก  Podcast  : ธรรมบรรยาย โดย พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี  Spotify        : https://open.spotify.com/episode/7kDzLFFiTRbN1aR8iD4V7y Anchor.fm  : https://anchor.fm/mowakee-forest/episodes/Group-Sitting-2023-01-01-e1t30k8