ศีล สมาธิ ปัญญา หรือไตรสิกขา เปรียบเหมือนเรือหรือแพ นำจิตไปสู่งฝั่ง

ขณะนี้เรากำลังดำเนินไปบนเส้นทางแห่งมรรค

.

รูปและนามดำรงอยู่ได้เพราะความสืบต่อ ของลมหายใจ

นาม ก็มความสืบต่อของเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน

เมื่อการสืบตอ่สิ้นสุดลง สิ้นสุดลงในโมเมนต์การดับ เรียกว่าวดับสุดท้าย

ไม่มีการเกิดของรูปและนามมาสืบต่อ

สภาวะไม่เกิด ไม่ดับ คือสภาวะ นิพพาน

https://youtu.be/WFf6KU2iNis

เมื่อวิญญานนี้ไปต้ังอยู่ในอารมณ์ใด ความเพลินความยินดีในอารมณ์นั้นเกิดขึ้น จิตที่มีอวิชชาไม่รู้เท่าทัน ภพย่อมหยั่งลง

.

วิญญานมันเกิดดับ ที่มันไม่ดับรอบก็เพราะมันมีสันตติตัณหา มันสืบต่อ

-* จิตนี้ต้องมีประสพการณ์เข้าไปดับรอบขณะที่มีชีวิตอยู่ได้ดังปรารถนาบ่อย ๆ ไม่ใช่อะไรอื่นก็คือสภาวะของนิพพานธาตุนั่นเอง *-

เมื่อจิตอยู่กับกายก็จะเห็นการเคลื่อนของลมหายใจเข้าออก

อันนี้องค์ความรู้ขั้นพื้นฐานนะ

เมื่อจิตอยู่กับความคิดก็จะเห็นการเคลื่อนของสัญญาภาพ

ของเวทนาสุขทุกข์

ของความรักชัง

ที่มันพัวพันในอารมณ์ในสัญญา

.

ชัดแล้วก็กลับมา

ที่การเคลื่อนของลมหายใจ

จิตได้มาสัมผัสกับสิ่งใหม่แล้ว

เป็นรางวัลเป็นของขวัญอันล้ำค่าเลย

มันใหม่อยู่เสมอของขวัญอันนี้

ปัจจุบันนั่นเองเป็นของขวัญอันล้ำค่าสําหรับชีวิต

ใครที่ไม่เห็นคุณค่าไม่เห็นรางวัลอันพิเศษ

ที่ธรรมชาติหยิบยื่นขึ้นมาก็ไปไขว่คว้าไปแสวงหาในโลกอดีตอนาคต.

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

ทุกขณะทุกโมเมนต์ที่ความหวังผุดขึ้นมา

นั่นคือจิตจะเคลื่อนเข้าไปสู่มิติของความคิด

สมองก็จะคิด สมองก็จะนึก

จิตก็ปรุงแต่งโดยอาศัยรูปของความคิดนี้ไปปรุง

ปรุงแล้วก็ปรุง

.

ทุกครั้งที่เราหวัง

เราเหน็ดเหนื่อยนะ

จิตเรานี้เหนื่อย ทุกคนบอกว่าเหนื่อยมาก

เหนื่อยกับการเติมเต็มให้กับความหวัง

ไม่หวังก็อยู่ไม่ได้ อยู่ในโลกสังคมไม่ได้

แต่องค์ความรู้สมาธิวิปัสสนานี้

จะให้เราได้พักจากการหวัง

.

ทุกครั้งที่เราหวังนั้น

เราอยู่ในรูปลู่วิ่งละ

ทุกคนมีเวย์มีมีช่องทางมีลู่วิ่งของตัวเอง

มีความหวังแตกต่างกันไป

นั่นคือเรากําลังวิ่งไปบนลู่วิ่งแห่งความหวัง

เหนื่อยเหนื่อยมาก

ชีวิตก็มีรางวัลให้กับมนุษย์กับสรรพสัตว์เหมือนกัน

ในโมเมนต์ที่เราหลับนะความหวังก็ยุติการทํางาน

เราก็บอกว่าเราได้พักแล้ว

ตื่นจากหลับมันก็หวังอีก มันก็เหน็ดเหนื่อยอยู่บนลู่วิ่งอีก จะเป็นเช่นนี้

.

นอกจากการหลับแล้ว ซึ่งยังไม่เพียงพอต่อการพักของจิตวิญญาณ

ผู้ที่มีองค์ความรู้สมาธิและวิปัสสนา เขาจะมีการพักผ่อนที่ดีเลิศนะ

พักจากความเหนื่อยล้าที่เราต้องวิ่งไป

กับกิจกรรมที่ตอบสนองความหวังของเรา

เราเหนื่อยล้ามาก

.

เรามีองค์ความรู้สมาธิวิปัสสนา

มารับรู้กับกฏแห่งความเป็นจริงที่กําลังเปลี่ยนแปลง

โดยไม่ต้องหวังเลย เพราะอะไร

มันหวังไม่ได้ เมื่อใดมาอยู่กับกฏแห่งการเปลี่ยนแปลงอยู่กับการเกิดดับ

ความคุ้นเคยกิจกรรมในการเติมเต็มให้กับความหวัง

มันจะยุติบทบาทเองไม่ต้องปฏิเสธไม่ต้องไปปิดกั้นอะไรมัน

นั่นคือความงดงาม

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

* ค ว า ม ส ง บ นั้ น ห ยิ บ ยี่ น ค ว า ม สุ ข ใ ห้ เ ส ม อ *

ทุกคนบอกว่าเหนื่อย เราเหนื่อยล้ากับการที่จะต้องมาแบก

ความคิดความขัดแย้งนี้ไว้

สมาธิและวิปัสสนาจะเป็นศิลปะ เป็นองค์ความรู้

ที่จะทำให้การรับรู้ของเรา ชีวิตของเราเนี่ยได้พักบ้าง ได้พักบ้าง

เมื่อมันได้พัก นั่นคือจิตเข้าไปสัมผัสกับความสงบ

พักจากความคิด สงบจากความคิด ระงับจากความคิด

จากไม่กี่ขณะไปสู่หลาย ๆ ขณะ

จากไม่กี่ชั่วโมงเป็นหลายชั่วโมงจาก

ที่ไม่ได้ดังปรารถนาก็ได้ดังปรารถนา

ความสงบนั้นย่อมหยิบยื่นความสุขมาให้เสมอ

เราจะได้สัมผัสกับ

มิติใหม่ของความสุข

ก็คือความสุขที่อิงอยู่บนความสงบ

แต่ความสุขใดที่ไม่มีความสงบเป็นพื้นฐาน

มันก็เป็นความสุขอย่างที่เราได้สัมผัสนั่นแหละ

เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะแล้วก็หายไป

เราต้องมีกิจกรรมเพื่อให้เกิดความสุข

ให้เกิดความบันเทิงแบบนั้นอีก

แต่ความสุขที่เกิดจากความสงบน่ะมันกินช่วงนาน

เราไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยกับความเคยชินแบบนั้นอีกแล้วนะ

กับโลกที่มันต้องมีการแข่งขัน

ต้องใช้ความคิดนึก

ต้องมีการวางแผน

ใน24ชั่วโมงแล้วนอกจากการหลับแล้ว

จะมีชั่วโมงของการพักจากโลกแห่งความเคยชินน่ะ

เคยชินจากโลกของความคิดนึกปรุงแต่ง

ก่อนนอนหนึ่งชั่วโมง

หลังตื่นนอนหนึ่งชั่วโมง

ให้จิตเราไปเสพคุ้นกับภาวะความสงบนั้นบ้าง

ซึ่งมันมีอยู่แล้วล่ะ

เมื่อใดที่จิตมันยุติการแสวงหา

เมื่อใดที่จิตยุติการเลือกอารมณ์

ความสงบจะมาทันทีเลย

ไม่ต้องใช้อุบายวิธีเทคนิคให้ยากลําบากให้ซับซ้อน

โมเมนต์ใดขณะใดที่จิตอิสระจากการเลือกอารมณ์

เมื่อใดขณะใดที่จิตอิสระจากแรงปรารถนา

จากแรงต้องการ จากเจตจํานงมุ่งหวังในอารมณ์ทั้งปวง

ความสงบจะมาทันที

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

* คุณสมบัติของรูปและนามคือการเคลื่อน การเปลี่ยนแปลง *

- - -

รู้แบบนี้เห็นแบบนี้นั่นแหละคือ

รู้ ตรง ตาม ความเป็นจริง "

เราได้มาร่วมกันสัมผัสรู้ตระหนักรู้หยั่งรู้ประจักษ์แจ้ง

หยั่งรู้สู่ความจริงที่กําลังปรากฏ

เพียงขณะเดียวแล้วสลายไป

ขณะใหม่มาแทนที่แล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว

นี่คือกฎแห่งการเปลี่ยนแปลง นี่คือคุณสมบัติของรูปและนาม

นี่คือคุณสมบัติของทุกสรรพสิ่งในสังขตะ ในโลกิยะในโลกของเวลาในโลกของเวลา

เมื่อก่อน..เราไม่เห็นสัจจะของเวลานะ

เพราะอะไร

เพราะเราอยู่ห้วงของอดีตอนาคตไง

ไปอยู่กับเวลาที่ผ่านไปแล้ว

ไปพัวพันกับเวลาที่ยังไม่ปรากฏยังไม่เกิดขึ้น

แล้วเราได้อะไร! นั่นแหละสิ่งที่เราได้

ความยึดความติด

ความฟุ้งซ่าน

ความขัดแย้ง

ความกลัว

ความกังวล

นั่นละของแถมที่เราได้มาจากที่ไปพัวพันในโลกอดีตอนาคต

- - -

ก็มีเด็กมาถาม เอ๊คําว่า

นิพพานในมันซึ่งเป็นสิ่งที่ไกล

ไกลจากการทําความเข้าใจ ไกลจากความเข้าถึงสําหรับผู้ที่ยังไม่ได้ใส่ใจบนเส้นทางนี้

แต่ว่าพอที่จะนิยามเอาความหมายสภาวะ ที่สื่อกันได้ง่ายง่ายเนี่ย

จิตที่ถึงนิพพานแล้วผลของสภาวะนิพพานเป็นเช่นใด

หมายถึงว่าไม่ใช่ว่าอยู่จิตที่เข้าถึงนิพพานแล้วก็อยู่นิพพานตลอดไม่ใช่นะ

จิตที่เข้าถึงนิพพานแล้วตราบใดที่ยังมีวิบากของขันธ์อยู่

จิตก็จะลงมาร่วมกับเวลา มาอยู่กับรูปนาม

มาอยู่กับสมมุติอ่ะ

.

แล้วเมื่อใดที่จิตมาอยู่กับโลกของรูปและนามเนี่ย

จิตของเค้า การรับรู้ของเค้าจะเป็นยังไง

.

มันมีหลายระดับที่จะบ่งบอกชัดว่าสภาวะผลของนิพพานเนี่ยจิตที่เป็นอิสระแล้วเป็นเช่นไร

มันจะตรงกันข้ามกับตัวตัณหาอุปทานนะ

ตัวตัณหาเนี่ยเป็นเหตุแห่งสภาวะเหตุแห่งทุกข์

ที่ว่าจะมาร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์ที่จิตเข้าไปรู้นะ

มีลักษณะความพร่อง

คือจะเห็นแต่ความพร่องเห็นแต่โลกของตัวตนที่ไม่เคยอิ่ม

เมื่อมันไม่อิ่มมันพร่องมันก็ต้องมีการเติมเต็ม

ชีวิตของสัตว์โลกเนี่ยขับเคลื่อนไปเพื่อการเติมเต็ม

ให้กับอัตลักษณ์ให้กับตัวตนให้กับความรู้สึกไม่มีที่สิ้นสุด

เราตกเป็นทาสของสิ่งนี้

.

ปัจจุบันนี้ชาตินี้ยังปลดเปลื้องยังหลงอยู่ในสภาวะการเติมเต็ม

มันก็ต้องไปเติมเต็มในชาติถัดไปแหละ

มันจะยุติตัวมันลงได้ยังไงสภาวะการเติมเต็มนะ

นั่นคือสภาวะของจิตที่พ้นไปจากการเติมเต็มแล้ว

พ้นไปจากความพร่องจากตัณหาแล้ว

ก็คือสภาวะจิตเค้าจะไม่มีความพร่อง

คือมันเต็มอยู่ตลอดเวลา

ความเต็มไม่มีขอบเขตนะ

คุรุอาจารย์บางท่านบอกว่ามันเต็มไปทั่วจักรวาล

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

============

ให้เราสังเกตปริมาณลักษณะ

ของลมหายใจก็ละเอียดลงลดน้อยลง

จิตละเอียดลมหายใจละเอียด

.

มีอุบายวิธีในการเข้าไปสู่ ณ จุดกึ่งกลางสมอง

เป็นการรับรู้ผ่านความรู้สึกล้วน ๆ

เป็นความรู้สึกที่ไม่แบ่งแยก

ไม่นิยามว่าใครเป็นผู้รู้สึก

.

อัตลักษณฺ์ ภาพลักษณ์ตัวตนที่มันโลดแล่น

ไปในโลกของความคิดมันยุติลงแล้วนะ

เป็นการรับรู้ที่ไม่แบ่งแยก

เป็นการรับรู้ที่ไม่มีการเทียบเคียงไม่มีการเปรียบเทียบ

เป็นการรับรู้ที่ไม่มีเงื่อนไข

* ปิยทัสสี ภิกขุ *