Ze was vrolijk en speelde, maar Leonie was tegelijkertijd ook heel erg ziek. Haar bloedwaarden waren heel slecht, maar de dokters wisten niet wat er precies scheelde. Ze stierf na een risicovol onderzoek, te plots om het te kunnen bevatten. Mama Sofie was op dat moment pril zwanger van hun tweede kindje Gaston. Ze ging en gaat door het rauwe verdriet, met haar man Dietrich aan haar zijde. Leonie wordt enorm gemist en Sofie toon via haar Instagram (@sofiesourdeau) hoe rouwen eruit ziet. Hoe hartverscheurend liefde en gemis is, hoe warm troost kan zijn.

Na de dood van zijn vriend en muzikant Robbie voelde Pieter de nood om ook muzikaal weer dicht bij hem te zijn. Het begon als een zot idee om een concert te geven op het kerkhof bij Robbie, maar ondertussen is bijna de helft van de Vlaamse gemeentes dat voorbeeld gevolgd. Op 1 november organiseert Reveil troostconcerten op begraafplaatsen, als eerbetoon aan de mensen die gemist worden. Reveil geeft rouw een warme gloed en heeft nog veel plannen voor de toekomst. Na de aflevering krijg je ook nog een bonustrack, het nummer dat Pieter voor Robbie schreef: Zinger - Grace (Everybody's Dying These Days). 

Zoals zoveel Vlamingen kochten Bregje en haar man een huis en verbouwden het grondig. Maar toen viel er een brief in de bus. Door gewijzigde gewestplannen moet hun woning wijken voor grote wegenwerken. Het huis - de thuis - waar hun twee kindjes opgroeien, gaat over twee jaar genadeloos tegen de grond. De onteigeningsprocecure sleept ondertussen al jaren aan, waardoor hun leven op een manier on hold staat.

De positieve test was ongeveer het enige prettige moment in de zwangerschap. Meteen daarna werd Joke zo misselijk dat ze de rest van de negen maanden in bed en zelfs in het ziekenhuis moest doorbrengen. Door het overmatig overgeven was ze zo verzwakt, dat ze een paar jaar moest herstellen. Daardoor is het uitgesloten om voor een tweede kindje te gaan, hoewel Joke zichzelf altijd had gezien met een groot gezin.

Haar tweelingzus reageerde als er een deur dichtsloeg of draaide haar hoofd naar pratende mensen, maar Jiska niet. Al snel bleek dat ze matig hoorverlies had, dat door de jaren alleen maar erger is geworden. Ondertussen is Jiska medisch doof maar kan ze dankzij een cochleair implantaat toch nog bepaalde dingen horen. Maar de weg naar een diploma, een fijne job en een gezin waren niet evident. Het dagelijkse leven heeft heel wat extra uitdagingen als je niet goed hoort.

Voor deze aflevering is er ook een transcriptie voorzien. Die vind je op www.podcastweg.be. Grote dank aan Layla, collega van Jiska, die hiervoor gezorgd heeft. 

Het is een grote stap om echt alle contact met je familie te verbreken. Maar Sofie had geen keuze. Haar narcistische vader ging meer dan eens te ver, tot de loyaliteit van Sofie echt op was. Jammer genoeg verliest ze daarmee niet alleen een ouder, maar ook haar geliefde grootmoeder en de rest van de familie. Haar vader zit ondertussen in de gevangenis.

Hij had een drankprobleem, maar was enkele jaren eerder afgekickt. Toch koos de vader van Lennert er op een dag voor om zijn leven te eindigen in een koude rivier. Jaren later kreeg Lennert zelf donkere gedachten, maar hij zocht en vond de juiste hulp. Hij werkte aan zichzelf en ziet weer licht. Lennert wil die kwetsbare maar hoopvolle boodschap graag met de wereld delen.

Als ouders uit elkaar gaan, heeft dat altijd een impact op de kinderen. Bij de ouders van Bo ging het heel moeizaam. Om het andere weekend stonden zij en haar broer klaar met hun valiesje, maar op een dag kwam hun vader gewoon niet meer opdagen. 

Als je drager bent van het borstkankergen, is de kans heel groot dat je borsten je ooit ziek zullen maken. Dat nieuws kreeg Elke toen ze zwanger was van haar derde kind. Op een moment dat verschillende familieleden al de kankerdiagnose hadden gekregen. Het was voor haar nooit echt een keuze om haar borsten te houden, maar ze gaf zichzelf wel tien jaar de tijd om afscheid te nemen. Dan onderging ze een borstamputatie en een reconstructie met eigen weefsel. Maar daarmee is het verhaal nog niet ten einde. 

Later wil ik mama worden, dat was evident voor Sofie. Ze leerde haar man kennen, hij had al een zoon uit een eerdere relatie. Ze waren helemaal klaar om het gezin uit te breiden. Maar Sofie werd niet zwanger, ook al is daar nooit een medische oorzaak voor gevonden. Het koppel stapte de fertiliteitswereld binnen en Sofie pushte haar lichaam tot het uiterste, in de hoop een kindje van hun twee te kunnen krijgen. Maar het gebeurde niet. Haar buik blijft voor altijd leeg, maar haar hart is vol. Samen met haar man adopteerde ze twee kindjes, al staat dat traject eigenlijk bijna los van hun biologische kinderwens. Het verdriet om wat niet is, blijft Sofie - ondertussen een veertiger - nog altijd achtervolgen. Ze schreef de pijn treffend neer in het boek 'Later wil ik mama worden'.