ไงทุกคน! ผมชื่อสแตนลีย์และนี่คือพ่อของผม ไม่นานมานี้เขาต้องเศร้านิดหน่อยเพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำโน่นทำนี่ที่ท้าทายผมอีกต่อไป สำหรับคุณ นี่อาจฟังดูแปลกสักหน่อย แต่ครั้งหนึ่งผมเกือบต้องสูญเสียพ่อและมันทำให้ผมกลัวแทบตาย นี่คือเรื่องราวของผม ตอนที่ผมเกิด พ่อของผมอายุ 50 ปีแล้ว ผมเป็นเหมือนลูกที่เขารอคอยมานานปีซึ่งบางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมเขาถึงต้องสนใจอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับผมจนเกินเหตุอยู่เรื่อย อย่างเช่น ตอนผมยังเด็ก พ่อผมใช้เวลาอยู่กับผมมากยิ่งกว่าอยู่กับแม่เสียอีก เขาเป็นคนสอนผมเดิน พูด อ่านหนังสือ ขี่จักรยานและอะไรอีกมากมายและผมก็มีความสุขที่มีพ่ออยู่ใกล้ๆ

แต่ขณะที่ผมโตขึ้น การให้ความสนใจของเขาก็กลายเป็นเรื่องรำคาญใจอย่างสุดๆ อย่างเวลาที่เพื่อนมาเล่นเกมกับผมที่บ้าน พ่อของผมก็จะมาเล่นกับเราด้วยหรือเวลาที่เราเตรียมตัวไปร่วมประกวดแข่งขันสเก็ตบอร์ด พ่อก็จะซื้อสเก็ตบอร์ดของตัวเองมาและขอให้ผมสอนวิธีเล่นกับเขา ตอนแรกเพื่อนผมบอกว่า พวกเขารู้สึกกระอักกระอ่วนที่พ่อผมเอาแต่ใช้เวลาอยู่กับเรา แต่เมื่อพ่อเริ่มใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับผม ทุกคนที่โรงเรียนก็ล้อเลียนผม เรียกผมว่าลูกชายคนประหลาด แน่ละว่าผมต้องรู้สึกอาย ครั้งหนึ่งผมพยายามอธิบายให้พ่อฟังว่า ผมไม่อยากให้เขาทำตัวแบบนั้น แต่บางทีผมคงเลือกช่วงเวลาพูดกับเขาได้ไม่ดีนัก ตอนนั้นเลยหัวค่ำมาแล้วและผมก็กำลังจะไปหาเพื่อนสาย ผมกำลังรีบร้อนในตอนที่มาเจอพ่อผมเล่นบาสอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา ผมอยากขอยืมรถพ่อเพื่อที่จะได้ไปหาเพื่อนได้เร็วขึ้น แต่พ่อบอกว่า จะให้ยืมก็ต่อเมื่อผมชนะเขาได้ แบบเล่นกันสั้นๆ น่ะ ผมจำเป็นต้องใช้รถจริงๆ ก็เลยตอบตกลงและเพราะว่าผมกำลังรีบ ก็เลยแพ้พ่อสองแต้มในนาทีแรก พ่อบอกว่าเสียใจด้วย แต่ในเมื่อผมไม่ชนะ ผมก็เอารถไปไม่ได้ สารภาพตรงๆ ผมไม่ได้อยากตะโกนใส่พ่อ แต่เรื่องทั้งหมดนี้กับความรู้สึกที่เขาอยากเป็นเพื่อนผมและมุกตลกโง่เง่าที่ไม่มีที่สิ้นสุดของพ่อ ในที่สุดก็ทำให้ผมหมดความอดทน ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าผมพูดอะไรออกไปบ้าง แต่แน่นอนว่าต้องเป็นอะไรหลายๆ อย่างที่เป็นการต่อว่าเขาและจากนั้นผมก็รีบออกไปหาเพื่อน

ผมโกรธมากจริงๆ และยังหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับพ่อในอีกหลายวันถัดมา หลายครั้งหลายหนที่ผมคิดว่าผมควรขอโทษ แต่ขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกว่าผมทำถูกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่างก็มีเหตุผลของมัน ถูกไหม? แต่วันหนึ่งแม่ก็มาเคาะประตูห้องผม และบอกว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน. หลังจากการคุยกันหนนั้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในโลก เพราะแม่ของผมอธิบายให้ฟังทั้งหมดว่า ทำไม

ฉันเกิดมาพร้อมกับอาการพิการทางสมอง ในครอบครัวของคนที่คลั่งกีฬาสองคนนี้ พ่อของฉันเป็นนักสกีมืออาชีพ ในขณะที่แม่ของฉันก็เป็นนักปีนเขามืออาชีพเช่นกัน แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับพวกเขาที่จะยอมรับกับสิ่งที่ต้องเผชิญ แต่พวกเขาไม่เคยยอมแพ้ พ่อแม่ของฉันทำทุกอย่างเท่าที่พวกเขาจะทำได้อย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ฉันรู้สึกเหมือนว่า ฉันเป็นคนพิการ

ฉันอาศัยอยู่ในเมืองร้างเมืองหนึ่ง และอย่างที่คุณเห็นบางครั้งมันก็น่าขนลุกซะจริง   เมื่อ 40 ปีที่แล้ว มันเคยเป็นเมืองทางตะวันตกตอนกลางของประเทศที่เฟื่องฟู แต่ดูตอนนี้สิ 99.9% ของบ้านช่องที่นี่ นั้นว่างเปล่าและมันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วด้วย ที่มันเป็นนี้เป็นเพราะว่า เมืองนี้ถูกสร้างขึ้นรอบๆ โรงงานผลิตพลาสติกขนาดใหญ่ และเมื่อสิบห้าปีที่ผ่านมา โรงงานนี้ก็ได้ปิดตัวลงและเมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนก็ย้ายออกไปหมดเพราะมันไม่มีงานอะไรให้ทำอีกแล้ว เคยมีผู้คนหลายพันคนอาศัยอยู่ที่นี่แต่ตอนนี้ประชากรที่เหลืออยู่มีแค่ ... 10 คนเท่านั้น   และใน 3 คนก็คือ พ่อแม่ของฉันและตัวฉันเอง

สวัสดี ฉันชื่อโคลอี้ นับตั้งแต่แม่เสียชีวิต ฉันถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่บ้านของครอบครัวอุปถัมภ์หลายครั้ง สารภาพตามตรงว่า นั่นคือช่วงเวลาหลายปีที่ยากลำบากทีเดียว แม่ของฉันเป็นคนน่ารักเวลาที่ไม่ดื่มเหล้า. ปัญหาก็คือแม่ดื่มเกือบตลอดเวลา พูดตามตรง ทุกคนในครอบครัวเราเกลียดแม่และไม่อยากยุ่งด้วยเลย เพราะแม่มักไปขอเงินและสร้างปัญหาให้พวกเขา ดังนั้นเราจึงแทบไม่มีญาติที่เราสนิทเลย

เมื่อฉันอายุครบ 14 ปี แม่เข้าโรงพยาบาล แล้วก็...เสียชีวิต ฉันไม่อยากเชื่อเลย ฉันอยู่ในสภาพมึนงง เลยยากที่จะเข้าใจว่าควรทำอย่างไรต่อ ตอนแรกคนอื่นอยากให้ฉันย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณตา แต่เขาบอกว่า ไม่อยากยุ่งกับฉันหรือแม่ เขาไม่แม้แต่จะมางานศพแม่เลยด้วยซ้ำ ที่จริงก็คือ แทบจะไม่มีใครมางานศพแม่เลย มีแค่ฉันและครอบครัวของพี่ชายแม่ เขามีภรรยากับลูกสาวที่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี ไม่มีใครพูดอะไร...จนฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ครอบครัวของลุงตัดสินใจรับฉันไปอยู่ด้วย ถึงความจริงแล้วพวกเขาจะไม่อยากก็ตาม ฉันก็ไม่อยากไปอยู่กับพวกเขาเหมือนกัน เพราะฉันรู้ว่าลึกๆ แล้วพวกเขาเกลียดฉันกับแม่ พวกเขาตั้งกฎกับฉันมากมาย ยังกับพวกเขาไม่เคยมีลูกสาว เราต้องใช้ห้องร่วมกันและเธอจะโมโหถ้าฉันแตะต้องของของเธอ แม้ว่าฉันจำเป็นที่จะต้องใช้มันจริงๆ ก็ตาม อย่างเช่น ครั้งหนึ่งฉันจำเป็นต้องใช้ถุงเท้า เพราะคู่ที่ฉันมีเก่าและขาดเป็นรู ฉันเลยยืมของเธอมาและไม่มีเวลาขอ เพราะฉันกำลงจะไปสาย หลังจากนั้น เธอบอกพ่อแม่ว่าฉันขโมยของของเธอและพวกเขาก็โกรธฉัน ต่อให้ฉันจะพยายามอธิบายก็ตาม

ฉันไม่อยากใช้เวลา “ที่บ้าน” จึงมักอยู่ข้างนอกจนดึกดื่น แล้วเมื่อกลับถึงบ้านลุงก็จะโมโหฉันและให้ฉันมีอิสระน้อยลงไปอีก พูดง่ายๆ ก็คือฉันแค่อาศัยบ้านของพวกเขากินข้าวและนอนหลับ ไม่มีกระทั่งเสื้อผ้ามากพอให้ใส่ออกไปไหนมาไหน บางครั้งพวกเขาจะทานอาหารค่ำด้วยกันในครอบครัวและฉันไม่ได้รับเชิญให้กินด้วย จึงต้องกินคนเดียวเงียบๆ ในห้อง พวกเขาไม่ถึงขนาดกีดกันไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยอย่างเปิดเผย แต่ลึกๆ แล้วพวกเขาก็เป็นแบบนั้นแหละ สิ่งเดียวที่ช่วยฉันได้คือเพื่อนฉันที่อยู่ต่างเมือง เราคุยกันผ่านเฟซบุ๊ค พวกเขาช่วยฉันได้มากจริงๆ เวลาที่ฉันรู้สึกหดหู่หรืออยากร้องไห้ ซึ่งเป็นเกือบตลอดเวลา เพราะสถานการณ์ในบ้านนั้นแย่ แล้วพวกเขาก็ไม่มีเงินมากพอจะดูแลฉัน ไม่นานฉันจึงถูกส่งเข้าระบบอุปถัมภ์ ทันใดนั้น ฉันก็ต้องไปอยู่ในบ้านอีกหลัง อยู่กับอีกครอบครัวที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง แล้วอะไรๆ ก็ยิ่งบ้าบอมากขึ้นไปอีก

สวัสดี! ฉันชื่อโจอาน่า ฉันกำลังจะเล่าเรื่องที่ฉันคิดว่าเกือบจะทำลายครอบครัวของตัวเอง  แต่มันกลับกลายเป็นว่าฉันต้องพบกับความลำบากใจครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันแทน คือฮันนาห์เพื่อนรักของฉัน ในขณะที่เรื่องราวนี้กำลังเกิดขึ้นเธอเพิ่งผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตวัยรุ่น – นั่นคือการหย่าร้างของพ่อแม่ และฉันพยายามทำดีที่สุดในการคอยให้กำลังใจเธอ ก่อนนี้เรามักจะใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนคุยกันถึงเรื่องพฤติกรรมที่น่าสงสัยของพ่อฮันนาห์ซึ่งแม่ของเธอคิดว่าเขากำลังนอกใจเธอ  ยกตัวอย่างเช่นเขาเริ่มกลับบ้านดึกหลังเลิกจากสิ่งที่เขาเรียกมันว่า“ งาน”  หรือเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเบอร์แปลก ๆ เขาก็จะไปแอบคุยในสถานที่ประหลาด ๆ รอบบ้านเพื่อให้ไม่มีใครได้ยินเขา

คุณรู้อะไรมั้ย สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่าเรื่องพวกนั้นมันมักจะเกิดขึ้นเสมอในละครน้ำเน่า ครั้งหนึ่งฉันเคยสงสัยว่าทำไมแม่ของฮันนาห์ถึงคิดไม่ได้ก่อนหน้านี้ว่าเขากำลังโกหกเธอ ทำไมเธอถึงไม่เคยสงสัยเกี่ยวกับตัวเขาเลยอยู่เป็นปี? ฉันบอกว่าถ้าฉันเป็นเธอล่ะก็ฉันคงรู้ตัวว่ากำลังโดนนอกใจอยู่แน่ ๆ และคำพูดนี้มันทำให้เพื่อนของฉันหงุดหงิดและเคืองมาก แล้วเราก็ทะเลาะกันใหญ่โต อย่างไรก็ตามสถานการณ์นี้ของพ่อแม่ของเธอ มันทำให้ฉันเริ่มสนใจพฤติกรรมของพ่อตัวเองขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ฉันหมายถึงความสัมพันธ์ของเขากับแม่ของฉันก็เป็นไปด้วยดีและไม่มีอะไรต้องกังวลในแง่ของการหย่าร้างหรืออะไรทำนองนั้น  แต่ฉันแค่นึกอยากสนุกและเริ่มติดตามดูพฤติกรรมของพ่อ คุณอาจคิดว่าฉันเป็นพวกวิตกจริตก็ได้ แต่พอฉันสังเกตไปสักพักฉันก็พบว่าพ่อเองก็มีอะไรน่าสงสัยอยู่เหมือนกัน

เขาเพิ่งเปลี่ยนงานใหม่ เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับการรักษาความปลอดภัยอะไรประมาณนั้น และตารางงานของเขาก็เปลี่ยนเป็นกะกลางคืน  แต่มันมีสิ่งที่แปลกจริง ๆ ที่ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนนั่นคือในตอนกลางวันเขาจะเริ่มใช้เวลาไปออกกำลังกายที่โรงยิมทุกวัน วันละสองสามชั่วโมง ฉันหมายถึงทำไมเขาต้องไปที่นั่นทุกวันด้วย แทนที่จะเป็นแค่หนึ่งครั้งหรือสองครั้งต่อสัปดาห์เหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน  และฉันยังสังเกตเห็นอีกว่าเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น ถ้ามันเป็นชื่อ "บีบี" ปรากฏขึ้นมาเมื่อไหร่เขาก็รีบออกจากห้องเพื่อไม่ให้ฉันได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูดเกี่ยวกับคนที่ชื่อ บีบี นั่น นี่มันไม่แปลกหรอกหรอ?

ไง ฉันชื่อซาแมนธา หลายปีมานี้แม่สอนให้ฉันเกลียดผู้ชายทุกคนและแค่ใช้ประโยชน์จากพวกเขา แล้วฉันก็ทำตาม! จนกระทั่งไม่นานมานี้ ทุกๆ สิ่งเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่สำหรับฉัน...แต่กับแม่ด้วย

แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยและดูดีสุดๆ แต่เพราะอะไรสักอย่าง เธออับโชคเรื่องผู้ชายสุดๆ พวกเขามักโกหกและหลอกใช้แม่ แม้กระทั่งพ่อฉันก็ทิ้งแม่ไปทันทีที่ได้ยินว่าแม่ท้อง สิ่งนี้ทำให้แม่โกรธพวกผู้ชายมาก แม่ยังดูแลตัวเองสม่ำเสมอ แต่งหน้าแต่งตัวและยังสวยพริ้ง แม่ทำเรื่องพวกนี้เพื่อกลับไปคบกับผู้ชาย แม่จะไปเดทกับพวกเขาที่ร้านหรูราคาแพงหูฉี่และให้พวกเขาจ่ายทุกอย่าง จากนั้นไม่นานก็ทิ้งพวกเขาไป แม่เริ่มสอนให้ฉันทำแบบเดียวกันและฉันรู้สึกละอายใจที่จะยอมรับว่า ฉันก็ทำอย่างที่แม่ชี้นำ อย่างเช่น ฉันทำเหมือนชอบผู้ชายคนหนึ่ง เขาก็พาฉันไปดูหนังและจ่ายเงินในร้านอาหารให้ ครั้งหนึ่งฉันเคยบอกเขาว่าฉันอยากได้ชุดกระโปรงสวยๆ ราคาแพงตัวหนึ่งเป็นของขวัญวันเกิด เขาก็ใช้เงินเก็บทั้งหมดซื้อให้ฉัน ไม่นานหลังจากนั้น ฉันบอกเขาว่าเลิกกันเถอะ แล้วบล็อกเขาทุกช่องทางติดต่อ

ฉันทำให้ผู้ชายอีกคนร้องเพลงให้ฉันฟังต่อหน้าทุกคน จากนั้นก็ทำให้เขาขายหน้า พูดไปแล้ว ฉันทำอะไรหลายอย่างมากและแม่ก็สนับสนุนฉันเสมอ ถึงอย่างนั้น ฉันรู้ว่ามันผิดในตอนที่ฉันพบกับทิโมธี ฉันตั้งใจจะทำแบบเดียวกัน แต่เขากลับ...แตกต่างจากคนอื่น

เราเคยมีชีวิตปกติธรรมดา แต่แล้วเมื่อผมอายุ 10 ขวบ

แม่ของผมก็เสียชีวิต และครอบครัวของเราเปลี่ยนไปมาก

เราไว้ทุกข์ให้แม่นานมาก...พ่อถึงกับทำอะไรไม่ถูก และรับการตายของแม่ไม่ได้

เขาเลยเริ่มดื่มเหล้า จากนั้นทุกอย่างก็ผิดเพี้ยนไปหมด เขาถูกไล่ออกจากงาน

และหาเงินแทบไม่ได้เลย เงินเกือบทั้งหมดที่หามาก็ไปลงกับแอลกอฮอล์

เวลาเขาเมามันเลวร้ายมาก อารมณ์ของพ่อเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาตอนแรกพ่อจะร้องไห้

จากนั้นโวยวายและโกรธเกรี้ยว แล้วบรูซ พี่ชายของผมก็จะเข้ามารับบทเป็นพ่อแทน

เขาปกป้องและเอาใจใส่ผมเสมอ   เป็นเวลาสามปีที่เราดิ้นรนอยู่กับความอับโชค

แต่อะไรๆ ก็เริ่มดีขึ้น เราคุยกับพ่อบ่อยมาก และเขาก็เริ่มดื่มน้อยลง. บรูซอายุครบ

18 ปี และได้งานที่ได้เงินดี เราเริ่มหวังถึงอนาคตแบบปกติ แต่แล้วคืนหนึ่ง

ทุกอย่างก็พลิกผันไปหมด

ไงทุกคน! ฉันชื่อเฮลีย์ อายุ 13 ปี ตั้งแต่เด็กเรารู้มาตลอดว่าความดีงามและความชั่วร้ายหมายถึงอะไร และฉันอยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับปีศาจที่ดำมืดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเผชิญในชีวิตให้พวกคุณฟัง เรื่องทั้งหมดเริ่มหลังจากที่ฉันเข้ารับการผ่าตัดหัวใจ ฉันรอการผ่าตัดนี้มาตั้งแต่เกิดและทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ดังนั้นนั่นจึงเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากและเป็นการเริ่มต้นใหม่จริงๆ สำหรับฉัน ฉันต้องการสถานที่เงียบสงบสำหรับพักฟื้น พ่อแม่ฉันจึงแนะนำให้ไปใช้เวลาช่วงฤดูร้อนที่ฟาร์มของป้า ครอบครัวของป้าอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ เงียบสงบในแคลิฟอร์เนีย ฉันรอคอยให้การเดินทางครั้งนี้มาถึงอย่างใจจดจ่อและได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น ป้าของฉันเป็นผู้หญิงใจดี ท่านมีลูกสองคน - เจมมี่อายุราวเดียวกับฉันและลุคน้อยที่เด็กกว่า ฉันคิดว่าเราต้องสนุกกันมากแน่ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

วันหนึ่งเราเดินผ่านบ้านของเพื่อนบ้าน สุนัขของพวกเขาเห่าใส่เราอยู่หลังรั้ว สุนัขตัวใหญ่มาก ฉันจึงกลัวขึ้นมานิดหน่อย แต่เจมมี่ไม่เลย เขาเข้าไปใกล้รั้ว คุกเข่าและเริ่มเห่ากลับ จากนั้นก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง! คุณอาจบอกได้ว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกที่ไม่ขำเลยสักนิด แต่ฉันเห็นใบหน้าของเขา เขารู้สึกดีมากๆ และดูเหมือนไม่มีอะไรในโลกที่จะตลกกว่าการหยอกเจ้าหมานั่นอีกแล้ว ระหว่างทางกลับบ้าน เขาพูดว่า “พรุ่งนี้เราเอาสารหนูไปวางให้มันกินกันดีไหม?” ฉันตอบรับได้แค่หัวเราะคิกคักด้วยท่าทีกระวนกระวาย...ฉันพยายามจะคิดว่าไม่มีอะไรต้องกังวลและไม่รบกวนป้าด้วยเรื่องนั้นจะดีกว่า แต่ทุกวันฉันก็ไม่อาจหยุดคิดเรื่องในวันนั้นได้เลย

ไม่กี่วันถัดมาขณะที่เราเดินเที่ยวไปรอบๆ เจมมี่โพล่งขึ้นว่า “เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด! เธออยากทำอะไรที่สนุกๆ หน่อยไหม?” ฉันเกือบจะพูดว่าไม่ แต่เขาจับมือฉันลากไปที่ไหนสักแห่งจากตัวบ้าน เราวิ่งไปตลอดทาง แต่แล้วเขาก็หยุดกึก ฉันประหลาดใจ เพราะเรากำลังยืนอยู่บนสะพานเหนือทางด่วนและฉันก็ทำได้แค่เดาว่ามี “เรื่องสนุก” อะไรอยู่แถวนี้ เจมมี่เปิดกระเป๋าเป้และฉันก็เห็นว่าในนั้นเต็มไปด้วยก้อนหิน ก้อนใหญ่มาก จากนั้นก็เห็นรถตู้เข้ามาใกล้ เขาจับมือฉันและพูดอย่างร่าเริงว่า “ดูนะ!”

ไงพวก ผมชื่อแดเนียล นี่คือเรื่องที่ผมอยากเล่าให้ฟัง พ่อผมหายตัวไปเกือบปีแล้ว และผมก็รู้สึกผิดกับเรื่องนี้ด้วย ผมจะเริ่มเล่าตั้งแต่แรก พ่อของผมเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดในโลกเท่าที่ผมจำได้ เขาเป็นคนที่มีออร่าความสุขอยู่ตลอดเวลาแต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้ว เขาไม่ได้กลับมาบ้านหลังเลิกงานคืนหนึ่ง ตอนแรกแม่และผมคิดว่าไม่มีอะไร แต่จนสามทุ่มแล้วพ่อก็ยังไม่ปรากฏตัว ตอนนั้นเราจึงเริ่มโทรหาเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงานของพ่อ ไม่มีใครรู้เลยว่าพ่อไปไหน จากนั้นแม่ก็หาเบอร์โทรศัพท์เจ้านายพ่อพบและโทรหาเขา เจ้านายพ่อทำให้เราประหลาดใจมากเมื่อบอกว่าวันนั้นพ่อก็ไม่ได้มาทำงานและไม่รับโทรศัพท์ ตอนนั้นแหละเราถึงเริ่มกังวลจริงๆ แล้ว เกิดอะไรขึ้น? พ่อไปอยู่ไหนมาทั้งวัน? เราโทรหาตำรวจ เจ้าหน้าที่สองคนมาหาเราและเริ่มถามคำถามเกี่ยวกับพ่อ ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็พบตัวพ่อ พ่ออยู่โรงพยาบาล ผมและแม่จึงรีบไปที่นั่น

เมื่อเราไปถึงโรงพยาบาลและได้พบพ่อในที่สุด เขากำลังหลับอยู่ เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแผล มีเศษแก้วติดตามเสื้อผ้าและแขนเสื้อของพ่อเกือบขาด หมอบอกว่าเขามีอาการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงและความทรงจำระยะสั้นบางส่วนอาจหายไป แต่ทุกอย่างปกติดี เจ้าหน้าที่กล่าวว่าพวกเขาพบพ่อนอกเมือง ดูเหมือนเขาจะขับรถด้วยความเร็วสูง สูญเสียการควบคุมและลงเอยด้วยการไถลลงข้างทาง เขาโชคดีมากที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุแบบนี้ได้ เราใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่โรงพยาบาลและเมื่อพ่อตื่น เราก็ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นและคำตอบของพ่อก็ทำให้เราตกใจมาก: เขาบอกว่าเขาลื่นตกถนนเพราะถูกรถอีกคันชน เป็นคำให้การที่รุนแรงมาก ตำรวจจึงเริ่มสืบสวน พวกเขามาที่บ้านเราหลายหนและถามคำถามมากมาย ประมาณเดือนที่แล้วพวกเขาส่งจดหมายมาให้เราตามผลการสรุปของผู้เชี่ยวชาญ ตามที่เอกสารบอก บนรถของพ่อไม่มีร่องรอยสีจากรถคันอื่น พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่มีใครชนรถพ่อ พ่อโกรธขึ้นมา เขาบ่นว่าว่าตำรวจไม่ทำอะไรและย้ำว่าเขาพูดความจริง แต่แม่เองโมโห แม่เชื่อว่าตำรวจคิดว่าพ่อโกหกและกำลังปิดบังอะไรสักอย่าง.

เพราะงั้นบางครั้งพ่อแม่ของผมจึงทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้และผมก็ไม่รู้ว่าใครถูก แต่ผมรู้ว่าพ่อทำตัวแปลกๆ เขาจะปิดม่านหน้าต่างไว้เสมอ และปิดโทรศัพท์บ่อยๆ ดูเหมือน...พ่อกลัวอะไรสักอย่าง แต่พ่อไม่ยอมบอกว่าอะไร แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมกลัวมากจริงๆ เกิดขึ้น

สวัสดี! ฉันชื่อจีน่า นี่ตัวฉันเองและนี่คือทอม มันเป็นวันหนึ่งในเดือนตุลาคม ปี 2018 ซึ่งเป็นคืนที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้  และฉันก็ไม่คิดเลยว่าความสุขของฉันกำลังจะถูกทำลายลงไปในไม่ช้านี้ แต่ก่อนอื่น ขอท้าวความก่อนก็แล้วกัน ฉันเดานะว่าพวกคุณคงจะเข้าใจดีถึงการเป็นแฟนตัวยงของใครสักคน ไม่ว่าจะเป็น ซูเปอร์ฮีโร่ในภาพยนตร์หรือศิลปินเพลงแร็พ หรือนักบาสเก็ตบอล ฉันคิดว่ามันก็เป็นอะไรที่รู้สึกดีอ่ะนะ ที่จะมีใครสักคนในชีวิตของคุณแบบที่คุณไม่เคยพบเค้าในชีวิตจริงมาก่อน แต่เค้าเป็นราวเหมือนกับ....สมาชิกคนนึงในบ้านเลยล่ะ

เพื่อนของฉันส่วนใหญ่ต่างก็มีอะไรทำนองนั้น  แบบที่เรียกว่า ไอดอล ไงล่ะ  ฉันเองก็ได้พบกับไอดอลของฉันเป็นครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน เขาชื่อทอม ทอมเป็นชายหนุ่มที่มาจากเมืองเดียวกันกับเรา เขาเริ่มเล่นดนตรีตั้งแต่ตอนอยู่มัธยม แรกๆเขาก็แค่เล่นกีตาร์และร้องเพลงให้เพื่อนๆ ฟัง  แต่ไม่นานนักที่เขากลายเป็นคนดังในท้องถิ่น  เขาเป็นนักร้องและแต่งเพลงเองและเพลงของเขาคือ.....สุดยอดมาก นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันคิดและเมื่อพี่สาวของฉันพาฉันไปดูการแสดงของเขาในปี 2017 ฉันก็รู้สึกราวกับว่าฉันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ ฉันยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนประมาณร้อยคนในการแสดงเล็กๆ นี้  แก้มร้อนผ่าวและรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนตลอดเวลาสองชั่วโมง  และฉันก็กลายเป็นแฟนเพลงของเขานับจากนั้นมา

วันหนึ่งเขาประกาศว่าจะมีการประกวดวิดีโอของบรรดาแฟนเพลง คนที่ทำการโคฟเวอร์เพลงของเขาได้ดีที่สุด จะได้ใช้เวลาตลอดทั้งวันกับทอมและจะได้เป็นส่วนหนึ่งในมิวสิควิดีโอเปิดตัวของเขา มันยิ่งใหญ่มากจริงๆ  และแน่นอนฉันเข้าร่วมการแข่งขันนี้อย่างจริงจัง แม่ของฉันรู้จักผู้หญิงคนนึงที่เป็นครูสอนร้องเพลงและฉันก็ได้ไปเรียนกับเธอเพื่อพัฒนาตัวเองให้สามารถร้องเพลงได้ดีขึ้น ฉันเรียนทุกอย่างเกี่ยวกับคอร์ดและเขียนบท แต่สิ่งสำคัญที่สุดของฉันก็คือฉันได้ใส่ความรักทั้งหมดที่ฉันมีให้ต่อทอมลงไปด้วย  และฉันคิดว่าฉันจะทำมันได้สำเร็จ  เขาจะทำการประกาศผลการแข่งขันในคอนเสิร์ตของเขาในเดือนตุลาคมดังนั้นฉันจึงเริ่มนับวันรอ ที่คืนนั้นในงานคอนเสิร์ต หลังจากการแสดงอันน่าทึ่งของเขาจบลง เขาก็ได้ประกาศรายชื่อของผู้ชนะและ ... หัวใจของฉันก็ร่วงลงกับพื้น  ผู้ชนะเป็นคนอื่น แต่หลังจากนั้นประมาณสิบวินาทีและเขาบอกว่าจริงๆ แล้วมันมี สองคนที่ทำวิดีโอได้ยอดเยี่ยมมากซะจนเขาไม่สามารถเลือกคนใดคนหนึ่งได้ ดังนั้นมันจึงมีผู้ชนะการประกวดสองคน ... และฉันก็เป็นคนที่สองนั้นเอง