ครอบครัวของเราปกติธรรมดาสุดๆ – มีแค่แม่ฉัน พ่อ และฉัน พ่อของฉันทำธุรกิจส่วนตัว ซึ่งถือว่าประสบความสำเร็จอย่างมา เขาทำงานกับหุ้นส่วนที่ชื่อแดเนียล ซึ่งเป็นเพื่อนรักของพ่อ แดเนียลแทบเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว และมีส่วนร่วมในกิจกรรมและวันหยุดในครอบครัวของเราเสมอ พ่อเชื่อใจเขามาก แต่คริสต์มาสอีฟที่ผ่านมาก็เปลี่ยนชีวิตของพวกเราไปโดยสิ้นเชิง เราจัดงานปาร์ตี้ครั้งใหญ่ที่รวมญาติและเพื่อนทั้งหมด แล้วเราก็สนุกกันมาก! ชีวิตของพ่อฉันเต็มไปด้วยงานปาร์ตี้ตลอด แต่วันนั้นเขาอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว ฉันก็เห็นพ่อและแดเนียลออกไปที่ระเบียงด้วยกัน ฉันกำลังทำความสะอาดโต๊ะ และได้ยินบทสนทนาของพวกเขาโดยบังเอิญ ฉันไม่ค่อยเข้าใจมากนัก แต่ฉันได้ยินพ่อฉันพูดว่า “วันนี้เหมือนวันที่ฉันทิ้ง “เธอ” ไปไม่มีผิด” และฉันเดาว่าแดเนียลเข้าใจดีว่า “เธอ” คือใคร เพราะเขาพูดว่า “บางทีนี่คงได้เวลาโทรหาเธอ และเรียนรู้ความเป็นจริงแล้วก็ได้” ซึ่งพ่อฉันตอบกลับว่า “ไม่มีทาง

สวัสดีทุกคน ชื่อของผมคือโรฮาน ผมอายุสิบหกปีและตอนนี้อาศัยอยู่ในอเมริกาอย่างมีความสุขกับพี่สาวชื่ออามิต้าและลุงของผม แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น ครอบครัวของผมจริง ๆ แล้วมาจากอินเดีย ดังนั้นถ้าคุณอยากรู้ว่าทำไมพวกเราถึงย้ายมาและเกิดอะไรขึ้นกับเราระหว่างทางมาสหรัฐอเมริกา อยู่ฟังกับผมได้เลย

ผมใช้ชีวิตวัยเด็กในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในอินเดีย ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ของผมก็ต้องทำงานตลอดวันตลอดคืน แล้วเรายังมีความเป็นอยู่ที่อัตคัดขัดสน ไม่มีอะไรในชีวิตมากนักและวันหนึ่งเรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้น พ่อแม่ของเราไปทำงานและไม่กลับมาอีกเลย หลังจากรออยู่สามวัน เราก็พบว่ารถประจำทางที่พาคนงานทั้งหมดเข้าไปในเมืองทุกวันประสบอุบัติเหตุ พี่สาวและผมโศกเศร้าใจสลาย เราจะอยู่โดยไม่มีพ่อแม่ได้อย่างไร? ญาติทุกคนในอินเดียของเรามีชีวิตอย่างยากจน เป็นประชากรรายได้ต่ำกว่าเกณฑ์และมีปากท้องมากพอให้เลี้ยงดูแล้ว เราไม่มีที่ไป นั่นจึงทำให้พี่สาวของผมโทรหาลุงซามาร์ที่ย้ายไปอเมริกาเมื่อหลายปีก่อน เขาโศกเศร้าอย่างยิ่งที่ได้ยินข่าวเรื่องพ่อแม่ของเราและสัญญาว่าจะพาเราออกนอกประเทศ เขาไม่ได้มาหาเราด้วยตัวเองเพราะไม่อยากเสี่ยงพาเด็กอายุต่ำกว่าเกณฑ์เข้าประเทศแบบผิดกฎหมาย ขั้นตอนในการขอวีซ่าเข้าอเมริกาอาจใช้เวลานานเป็นปีซึ่งลุงต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายมหาศาล เราไม่มีทั้งเงินและเวลาที่จะทำแบบนั้นเพราะฉะนั้นลุงจึงส่งพาสปอร์ตปลอมมาให้เราและเงินสำหรับซื้อตั๋วเครื่องบิน นี่จะต้องเป็นการเดินทางที่ยาวนานและเสี่ยงแน่ ต้องแวะพักหลายครั้งและมีปลายทางหลายที่ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวของเรา เราจึงต้องเสี่ยงก้าวออกไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ตอนแรกทุกอย่างเริ่มต้นด้วยดีมาก เราถึงกับทึ่งที่ได้เห็นเครื่องบินตอนไปถึงสนามบิน ผมไม่เคยเห็นเครื่องบินใกล้ ๆ แบบนี้มาก่อนและผมก็ตื่นเต้นมากจริง ๆ ตอนที่เครื่องขึ้น แต่ความตื่นเต้นทั้งหมดก็จางหายไป หลังจากที่เราลงจอดที่เอกวาดอร์ ที่นั่นมีผู้คนมากมายที่เป็นเหมือนเรา พยายามขึ้นรถประจำทางเพื่อไปยังจุดหมายถัดไปเพื่อเข้าเม็กซิโก ทุกคนผลักกันดันกันและตะโกนไปมา พี่สาวและผมพยายามเกาะติดกันไว้ แต่พอเราเบียดผ่านฝูงชนและขึ้นไปบนรถประจำทางได้ ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีผมแค่คนเดียว อามิต้าไม่อยู่ตรงนั้น! ผมพยายามเรียกหาเธอ แต่เธอไม่ตอบรับ. ผมกลัวแทบตาย. ผมเพิ่งอายุแค่ห้าขวบ ผมจะทำอะไรได้ถ้าไม่มีพี่สาว? แต่รถประจำทางเริ่มออกตัว ผมตัวสั่นและหวาดผวา แต่ก็ยังพยายามกลั้นน้ำตา ผมทำได้แค่หวังว่าพี่สาวของผมจะหาทางขึ้นรถประจำคันอื่นได้ และเราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง

สวัสดี ผมชื่อไรอัน ไม่กี่เดือนมานี้ ผมเพิ่งค้นพบความลับอย่างหนึ่งของครอบครัวที่พวกเขาปิดบังผมมาตลอดทั้งชีวิตและความลับที่ว่านั้นก็คือ...ลุงของผมเอง!

จะว่าไงดี พ่อแม่ของผมออกจะ...อนุรักษนิยมสุด ๆ ในแทบทุกเรื่องเท่าที่พวกเขาทำได้ พวกเขาไม่ให้ผมแต่งตัวเหมือนที่อยากทำหรือฟังเพลงแบบที่ผมชอบ แต่ผมก็ยังแอบทำแบบลับ ๆ อยู่ดี! ผมแต่งตัวธรรมเวลาอยู่ต่อหน้าพวกเขาและตอนไปโรงเรียน จากนั้นพอถึงตอนกลางคืน เวลาที่ผมมีโอกาส ผมก็จะเปลี่ยนไปใส่อะไรที่เจ๋งกว่านั้น แบบที่พ่อแม่ผมเรียกว่า “พวกหัวขบถ” และออกไปข้างนอกกับเพื่อน ไปดูคอนเสิร์ตหรืออะไรทำนองนั้น ผมสงสัยมาตลอดเลยว่า ทำไมผมถึงแตกต่างจากครอบครัวทั้งหมดของผมโดยสิ้นเชิง แต่อยู่ ๆ ก็กลายเป็นว่า ผมไม่ใช่คนเดียวที่เป็นแบบนี้! คืนหนึ่ง ผมไปที่งานเปิดไมค์เล็ก ๆ แบบที่ใครก็ตามออกมาร้องเพลง อ่านบทกวีหรือแม้แต่เล่าเรื่องตลกก็ได้ พูดง่าย ๆ ก็คือ ทำอะไรก็ตามที่คุณอยากทำนั่นแหละ และลองนึกดูสิว่าผมประหลาดใจขนาดไหน ตอนที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งขึ้นไปบนเวทีพร้อมกีต้าร์...เขาสวมเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด ไว้ผมยาว ใส่ต่างหู...และนั่นก็คือพ่อของผม!

ผมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แล้วตอนนั้น เขาก็เริ่มร้องเพลง ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเองด้วยแล้ว! เขาเป็นนักร้องที่ร้องเพลงได้เยี่ยมมาก แต่นี่มันเหมือนความฝันเลย ผมตรงไปหาเขาหลังจากนั้นและทักอย่างระมัดระวังว่า “พ่อครับ?” เขามองผมราวห้าวินาที และใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป – ดวงตาเบิกโตขึ้น รอยยิ้มแห่งความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้า แล้วพูดว่า “ไงหลานชาย” อะไรนะ?

ฉันเป็นเด็กนิสัยห่ามๆ มาโดยตลอด ฉันไม่ใช่ทั้งนักเรียนที่ดีหรือเป็นชายหนุ่มที่อ่อนโยน  แตกต่างกับพี่สาวของฉัน มอลลี่  เธอจะคอยทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่ของเราสบายใจ ชื่อเสียงของเธอในโรงเรียนนั้นดีเยี่ยมไร้ที่ติ เธอดูดีและฉลาด! แต่ทุกคนล้วนต่างมีความลับที่ซ่อนอยู่กันทั้งนั้นเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเมื่อพี่สาวของฉันกำลังเรียนอยู่ในปีสุดท้ายของโรงเรียน มันเป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่สำหรับครอบครัวของเราเลยทีเดียว – มีการวางแผนและมีมีความหวังอย่างเปี่ยมล้น พี่สาวของฉันก็ดูเหมือนจะมีความสุขและตื่นเต้นมากเช่นกัน แต่ฉันเห็นว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ อย่างแรกเลย ฉันสังเกตเห็นว่า เธอไม่รับประทานอาหารเช้า แม้ว่ามันจะเป็นแพนเค้กฝีมือแม่ซึ่งเป็นของที่เธอโปรดปราน เธอก็ยังไม่แตะมันสักนิด นอกจากนั้นเธอยังดูอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าตลอดเวลา พอฉันถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า เธอก็บอกเพียงว่าเธอกำลังเตรียมตัวอย่างหนักทั้งวันทั้งคืนเพื่อพยายามเข้าวิทยาลัยให้ได้ มันฟังดูเป็นคำตอบที่สมเหตุสมผลฉันจึงเบาใจลง แต่อันที่จริง แล้วมันยังมีบางอย่างซ่อนอยู่

สวัสดี! ผมแรนดี้ ตอนนี้ผมอายุ 17 ปี แต่เรื่องราวที่ผมจะเล่าให้คุณฟังนี้ มันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาตอนที่ผมอายุแค่ 13 ปี ตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ยากและก็แย่ที่สุดในชีวิตของผมเลย ผมขอเริ่มต้นเล่าเรื่องการเสียชีวิตของเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมก่อนก็แล้วกัน

ไมเคิลเป็นเด็กอายุ 14 ปีที่ต้องทนทุกข์จากความพิการอย่างรุนแรงมาตั้งแต่เกิด เขามีระบบภูมิคุ้มกันที่อ่อนแอมากและมันแย่จนเขาไม่สามารถไปโรงเรียนได้ตามปกติ อันที่จริงแล้ว ผมเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในวัยเดียวกันกับเขาที่เขาสามารถพูดคุยด้วย ไม่ใช่แค่เราที่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น แต่พ่อแม่ของพวกเราก็ยังสนิทสนมกันมาตั้งแต่ที่เราเริ่มเป็นเพื่อนบ้านกันด้วย จนใครๆแถวนั้นต่างคิดว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเราใช้เวลาทุกวันหยุดด้วยกันและผมก็มักจะไปนอนค้างที่บ้านของไมเคิลบ่อยๆ เราเหมือนเป็นพี่เป็นน้องกันและถึงแม้ว่าผมจะมีเพื่อนคนอื่นๆที่โรงเรียนก็ตาม แต่เขาถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้

สวัสดี! ฉันมาริสา ฉันอยากจะมาแบ่งปันถึงเรื่องราวกับคุณ เกี่ยวกับ การที่ฉันได้พบกับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่ไหนสักแห่ง และเธอยังเป็นคนที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน แม่ของฉันต่อสู้กับโรคมะเร็งมานาน แต่โชคไม่ดีที่เธอไม่สามารถเอาชนะมันได้ ในที่สุดฉันจึงต้องอาศัยอยู่กับพี่เพียงลำพักตั้งแต่ฉันอายุ 13 ปี   และในปีแรกของการสูญเสียแม่ มันราวกับตายทั้งเป็นจริงๆ สำหรับเราทั้งคู่นั้น ฉันเดาว่า มันเป็นเพราะความเศร้าโศกของฉัน สิ่งนี้ทำให้ฉันกลายเป็นเหมือนปีศาจร้ายในบ้านและกลายเป็นตัวแปลกประหลาดที่สุดในโรงเรียน  มีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้ดีว่ามันเป็นอย่างไร ตอนนั้นฉันกลับคิดว่า ฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ฉันยังพยายามที่จะทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับเพื่อนๆดัวย ฉันอิจฉาทุกคนที่มีแม่ มีอยู่วันหนึ่งเมื่อเพื่อนของฉันพยายามสร้างความบันเทิงให้กับฉันด้วยการพาไปดูหนังและกินพิซซ่ากัน และพวกเขาก็พากันพูดคุยสัพเพเหระเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระอยู่ตลอดเวลา ฉันเลยตะโกนใส่พวกเขาว่า มีอยู่ทางเดียวที่พวกเขาจะสามารถเข้าใจความรู้สึกของฉันได้นั่นก็คือ การสูญเสียคนใกล้ชิดใครสักคนในชีวิตที่พวกเขา

สวัสดีเพื่อน! ผมชื่อหลุยส์และผมมีบางอย่างจะบอกคุณ โอเค...คือว่าแฟนขอลผมตั้งท้อง  มันดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติใช่มั้ย? แต่ปัญหาก็คือผมอายุเพียงแค่ 16 ปี ดังนั้น…ไชโย! ผมจำไม่ได้หรอกว่า ผมได้พบกับจัสมินเมื่อไหร่เพราะตอนนั้นผมยังเป็นเด็กอยู่เลย! พ่อแม่ของเธอเป็นเพื่อนบ้านเรา เหมือนกับที่แม่เคยพูดไว้ – จัสมีนกับผมรู้เรารู้จักกันมาตั้งแต่ยังแบเบาะ เราเติบโตมาพร้อมกัน ตอนที่เราเป็นเด็กเราทำทุกอย่างด้วยกันมาตลอด จนกระทั่งถึงอายุ 16 ปี เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดกันเสมอมา แต่แล้วผมก็ทำมันพัง โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ! ผมโตขึ้นกลายเป็นหนุ่มแล้ว คุณน่าจะเอาออก…ใช่ ผมบอกกับจัสมินว่าผมอยากเป็นมากกว่าเพื่อนกับเธอ และแน่นอนเธอพูดอย่างที่ใครๆมักพูดกัน – ว่าเธอไม่ต้องการทำลายมิตรภาพของเราและอื่นๆอย่างที่ผู้หญิงมักจะพูดนั่นแหละ ดังนั้นผมจึงต้องถูกกำจัดอยู่ตรงคำว่า แค่เพื่อน หรือจะพูดให้ถูกก็คือ เราเป็นกันแค่เพื่อนมาตั้งแต่ 16 ปีที่แล้ว

สวัสดี ฉันชื่อลิซ่าและในขณะที่เรื่องราวนี้กำลังเกิดขึ้น ชีวิตของฉันก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายอย่างหนัก มันเป็นเรื่องราวแบบที่คุณต้องตั้งคำถามให้ตัวเองว่าคุณใช่คนที่คุณเป็นหรือเปล่า และทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณรู้มันคือเรื่องจริงไหม เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาราวๆ หนึ่งสัปดาห์ ฉันสัญญาว่าฉันจะพยายามถ่ายทอดทุกสิ่งอย่างถูกต้องเพราะบางครั้งสิ่งที่ฉันจำได้มันเป็นแค่เรื่องของ ... ความรู้สึกล้วนๆ

ฉันยัง ... ฉันยังจำได้ชัดเจนถึงวันสุดท้ายที่ทุกอย่างยังเป็นปกติดีอยู่  มันเป็นวันอาทิตย์และฉันก็ใช้เวลาทั้งวันกับพ่อแม่ของฉัน แม่ของฉันชื่อเมลิซซาและพ่อของฉันชื่อทอม เราทานมื้อกลางวันกันที่ร้านอาหารร้านโปรด ไปดูหนังและปิดท้ายวันอันแสนสุขกันที่สนามหน้าบ้าน วันนั้นเราสามคนสนุกสนานกันมากจริงๆ  แล้วในวันรุ่งขึ้นพ่อของฉันต้องจากไป มันเป็นแค่การเดินทางตามปกติ ฉันรู้ดีว่าเขาทำงานในบริษัทที่มีสำนักงานทั้งในฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออก พวกเราอาศัยอยู่ในแคลิฟอร์เนีย ดังนั้นทุกสัปดาห์ถัดไปเขาจะต้องบินไปนิวยอร์กเป็นเวลา 5 ถึง 7 วันและในครั้งนั้นก็เป็นเหมือนกับครั้งอื่นๆ เขามีตั๋วไปกลับในอีกสัปดาห์ต่อมา แต่น่าเสียดายที่วันเกิดของเขาอยู่ในช่วงสัปดาห์ที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

วันถัดมาคุณครูมอบหมายการบ้านให้กับพวกเราทำเกี่ยวกับหน่วยงานรัฐบาลต่างๆ ว่าพวกเขาทำงานแตกต่างกันอย่างไร คุณครูแจ็คสันบอกว่าเธอต้องการให้เราเรียนรู้มากขึ้นเกี่ยวกับชีวิตในวัยผู้ใหญ่ ดังนั้นเธอจึงมอบงานมากมายเพื่อที่จะเป็นประโยชน์ให้กับพวกเราในอนาคต  ฉันต้องทำรายงานอย่างละเอียดเกี่ยวกับการคืนภาษี: ว่าพวกมันใช้สำหรับทำอะไรและวิธีการกรอกแบบฟอร์ม ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าเคยเห็นพ่อกรอกแบบฟอร์มเหล่านั้นเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา แต่เขายังไม่มีเวลาไปยื่นมัน เขาเลยจะกลับมาทำตอนที่กลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรฉันเลยถือวิสาสะเปิดลิ้นชักโต๊ะที่เขาเก็บเอกสารทั้งหมดไว้และแบบฟอร์มการคืนภาษีมันก็อยู่ในนั้น ดังนั้นฉันจึงเริ่มดูมันและนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันเกิดความสนใจขึ้นมา

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเมดิสัน ฉันรู้ว่าเรื่องที่กำลังจะบอกคุณตอนนี้เป็นเรื่องวุ่นวายอย่างมาก เรื่องแบบนี้ห่างไกลจากความปกติธรรมดา และทั้งพ่อแม่และฉันต่างก็รู้ดีว่านี่อาจจะฟังดูเลวร้ายแค่ไหน. แต่เรื่องนี้...ก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ดี เอาละ เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อฉันพบผู้ชายคนหนึ่งบนอินสตาแกรม เขามากดไลค์รูปบางรูปของฉันและไม่นานหลังจากนั้นก็ส่งข้อความส่วนตัวมา เกี่ยวกับหนังสือที่ฉันเคยกล่าวถึงในโพสต์หนึ่งการคุยกับฉันเรื่องวรรณกรรมเป็นวิธีที่ใช้เอาชนะใจฉันได้รวดเร็วมาก ฉันรู้ว่านี่ฟังดูตลก แต่ก็เป็นเรื่องจริง ดังนั้นฉันจึงตอบกลับไปและเราก็เริ่มคุยกัน เขาชื่อฌอน เขาอายุราวๆ เดียวกับฉัน และ...ยังน่ารักด้วย

ฉันต้องบอกไว้ตรงนี้ก่อนเลยว่า ไม่มีคำพูดเชิงชู้สาวหรือข้อความเลี่ยนๆ จากปากเขาเลยตลอดทั้งเรื่อง เขาแค่สุภาพกับฉัน ฉันก็เคยลองโยนหินถามทางดูเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร ตอนนั้นฉันรู้สึกรำคาญใจ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันโล่งอก อย่างไรก็ตาม ฉันเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียน เพื่อนของฉัน ครอบครัวของฉัน...เรื่องอะไรก็ตามที่อยู่ในชีวิตฉันน่ะ ฉันพยายามจะเป็นคนน่ารักและฉลาดเฉลียวและตอนนั้นก็มีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นระหว่างพ่อแม่และฉันพอดี แบบว่า ครอบครัวฉันไม่เคยเข้าใจคอนเซ็ปต์ของคำว่า พื้นที่ “ส่วนตัว” เลยจริงๆ พ่อแม่ฉันบอกเสมอว่า ในครอบครัวของเราไม่ควรมีความลับกัน เราควรแบ่งปันทุกสิ่งทุกอย่าง และเรายังต้องเชื่อมั่นในกันและกันยิ่งกว่าที่เชื่อคนอื่น และบางครั้งชีวิตฉัน การทำแบบนี้ก็ช่วยฉันได้มาก ฉันรู้สึกเสมอว่าได้รับกำลังใจและการสนับสนุนและไม่รู้ว่าเราจะดำเนินชีวิตแบบอื่นได้อย่างไร ในเมื่อที่ผ่านมาเราเป็นแบบนี้มาตลอด

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อฉันอายุครบ 14 ปี ฉันโตขึ้น ยิ่งกว่านั้น ฉันรู้สึกว่าต้องการพื้นที่ส่วนตัวอย่างมาก ฉันเดาว่าพวกคุณหลายคนอาจเคยประสบกับเรื่องทำนองนี้มาก่อน ไม่ใช่ว่าจะต้องทำอะไรอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิด แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า พื้นที่ “ทางจิตวิทยา” ฉันว่านะ ฉันเริ่มไม่แชร์อะไรก็ตามกับพ่อแม่มากนักและตัวอย่างธรรมดาๆ ที่สุดอย่างหนึ่งก็คือ ฉันเริ่มปิดประตูห้องส่วนตัว ซึ่งเคยเปิดตลอด 24 ชั่วโมงในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก พ่อแม่ฉันจะเดินผ่านหรือเข้ามาได้ตลอดและฉันก็ไม่เคยมีปัญหากับเรื่องนั้นเลย...จนตอนนี้

คุณเคยเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่า? หือ นี่ฟังดูเหมือนผมกำลังพยายามจะขายอะไร หรือแจกแผ่นพับให้คุณงั้นหรือ...ไม่ใช่นะ ที่จริงผมแค่อยากเล่าเรื่องของผมให้พวกคุณฟังเท่านั้นเอง เอาละ มีอยู่วันหนึ่งในขณะที่ผมกำลังเล่นเฟซบุ๊คดูโน่นดูนี่ และบังเอิญไปเจอหน้าเฟซบุ๊คของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์มาก รอยยิ้มของเธอทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อกระพือปีกอยู่เต็มท้อง! ว้าว พวกคุณคิดดูสิ! คุณรู้ใช่ไหมว่าผมกำลังหมายถึงอะไร ใบหน้าสวยๆ นั้นไม่ใช่แค่เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมหลงหัวปักหัวปำ ดังนั้นผมจึงเริ่มไล่ดูโพสต์ของเธอ ไล่อ่านคอมเมนต์...และเจ้าผีเสื้อพวกนั้นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นๆ เธอคือคนที่ใช่ที่สุด สำหรับผมเลย!