ฉันอยากเล่าให้พวกคุณฟัง เกี่ยวกับเรื่องอดีตเพื่อนรักของฉันที่ชื่อ มอลลี่ มิตรภาพของเราพังทลายลง เพราะความที่เธอชอบสั่งสอนว่า ฉันควรหรือไม่ควรทำอะไรบ้างโดยทั่วไป เรื่องแย่ๆ ที่เกิดจากคำแนะนำของเธอมักเกิดกับเฉพาะกับเรื่องเล็กๆ แต่แล้วก็มีครั้งที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงและกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ถึงจุดหนึ่ง ฉันตั้งคำถามกระทั่งเรื่องชีวิตหรือความตาย แต่ขอเล่าแต่แรกก่อนนะ

มอลลี่ชอบให้คำแนะนำอยู่ตลอด ที่จริงก็เป็นคำแนะนำที่งี่เง่าด้วย แต่ฉันเคยเชื่อว่า เธออยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ฉัน และยิ่งกว่านั้นคือ – ถ้าฉันโต้เถียงกับเธอ เธอจะโกรธ เพราะฉะนั้นฉันเลยทำตามที่เธอแนะนำ เธอจะมีความสุขที่ได้บอกว่าฉันควรทำตัวอย่างไร กระทั่งในเรื่องที่ธรรมดาที่สุด ถึงฉันจะฉันต้องจัดการกับผลลัพธ์อันไม่น่าพิสมัยที่ตามมาก็ตาม

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเอมิลี่ ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าความโชคร้ายของฉันมันสิ้นสุดไปหมดแล้ว จนกระทั่งแม่ของฉันได้ค้นพบความลับที่มืดมนที่สุดของฉัน

ตอนนี้ฉันคิดว่าเราจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมกันอีกต่อไป สัปดาห์ที่แล้วฉันและแม่ย้ายไปที่บ้านใหม่ของเรา เรายังไม่ได้แกะกล่องข้าวของยังไม่หมด แต่เราก็มีความสุข เพราะบ้านหลังเก่ามันเป็นเหมือนเครื่องเตือนความจำถึงเรื่องแย่ๆ ในชีวิตของเรา แต่สิ่งเลวร้ายมันก็มักเกิดขึ้นเสมอในยามที่คุณไม่ต้องการ  ฉันกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียนและคิดถึงเรื่องบ้าน และพอฉันมาถึงฉันก็เห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น ฉันอยากถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันใดนั้นฉันเห็นไดอารี่ของฉันในมือเธอ  นี่มันอะไรกันเนี่ย! ดูเหมือนว่าเธอจะเปิดกล่องข้าวของของฉันและพบมัน ฉันอยากอธิบายทุกอย่างกับเธอ แต่พอเธอเห็นฉัน เธอก็วิ่งร้องไห้ไปที่ห้องของเธอ โอ้พระเจ้า! ฉันหยิบไดอารี่นั่นขึ้นมาเพื่อดูว่าแม่อ่านไปถึงหน้าไหนแล้ว ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้ง เธออ่านมันทั้งหมดแล้ว ไม่มีทาง! แม่ไม่ควรที่จะได้อ่านข้อความพวกนี้ ก็เพราะไดอารี่เล่มนี้มันเต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียดชัง ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานต่างๆ ฉันเริ่มเขียนขึ้นเมื่อสองปีก่อนตอนที่น้องสาวตัวน้อยของฉันเพิ่งเกิด

ใช่ สองปีที่แล้วแม่และพ่อของฉันได้เป็นมนุษย์ที่มีความสุขที่สุดในโลกเพราะพวกเขามีลูกเล็กเพิ่มขึ้นอีกคน จากนั้นชีวิตของพวกเราก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นฉันอายุ 12 และพ่อแม่ก็คิดว่าฉันโตพอแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมุ่งเน้นความสนใจไปที่น้องสาวตัวน้อยของฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าพวกเขาละเลยฉัน เปล่าเลย แต่พวกเขาได้สร้างลำดับความสำคัญขึ้น - พวกเขาต้องดูแลลูกน้อยก่อนเป็นอันดับแรกจากนั้นถึงจะมาใช้เวลากับฉัน แต่ปัญหาก็คือเด็กทารกนั้นต้องการความสนใจตลอด 24 ชั่วโมง! ดังนั้นฉันจึงต้องใช้เวลาตามลำพัง ฉันพยายามทำใจยอมรับแล้วนะ! ฉันรู้ว่ามันจำเป็นและพยายามช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านของพ่อแม่บ้าง แต่ฉันก็ยังเป็นเด็กและไม่มีความอดทนมากพอ ฉันก็แค่ต้องการความเอาใจใส่และการดูแลบ้างเช่นกัน ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ดังนั้นฉันจึงเริ่มต้นเขียนไดอารี่เล่มนี้

ถ้าคุณได้เริ่มอ่านมันคุณจะเห็นว่าความหงุดหงิดของฉันมันเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นความโกรธแค้น อันที่จริงฉันได้พยายามทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีแล้วนะ แต่ว่าการดูแลทารกนั้นยากมากจริงๆ! ฉันรำคาญเธอมาก ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องการอะไรตอนที่เธอกรีดร้อง? กิน? หรือดื่ม หรือเปลี่ยนผ้าอ้อม? ฉันไม่รู้ทั้งนั้น! ฉันจนปัญญาจริงๆ  การร้องไห้ของเธอไม่มีวันจบวันสิ้น และความรักที่ฉันมีให้ต่อเธอก็น้อยลงไปทุกๆ วัน บางครั้งฉันได้แต่มองเธอและคิดว่า "เธอเกิดมาทำไม?"  ฉันถูกบังคับให้ดูแลเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงโต้เถียงกับพ่อแม่ของฉันอย่างหนัก ฉันไม่อยากทำอย่างนั้นซะหน่อย! ฉันทนเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!

ไง เป็นอย่างไรกันบ้าง? ฉันชื่อแอน ฉันอายุ 16 ปีแล้ว ฉันมีเรื่องราวที่ช่วยสอนฉันว่า ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น นี่คือตอนที่ฉันค้นพบว่า แม่ฉันนอกใจพ่อและพ่อก็รู้เรื่องนั้นด้วย

ฉันจะเริ่มเล่าตั้งแต่แรก ไม่นานมานี้น้องสาวของฉันเพิ่งเกิดและชีวิตของเราก็เปลี่ยนไป ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการเลี้ยงเด็กคนหนึ่งต้องใช้เงินเยอะมาก! ทั้งผ้าอ้อม ของเล่น รถเข็น...พ่อเคยเป็นฟรีแลนซ์และทำเงินได้มากพอจะเลี้ยงดูเราทั้งหมด แต่ตอนนี้แม่ต้องออกไปหางานด้วย จากนั้นแม่จึงไปทำงานเป็นนายหน้า – แม่ขายอสังหาริมทรัพย์และจากนั้นชีวิตของเราก็เริ่มขึ้น พ่อทำงานที่บ้านและเลี้ยงน้องสาวของฉัน ส่วนฉันก็พยายามช่วยทุกอย่างเท่าที่ทำได้และแม่จะวิ่งวุ่นไปรอบเมืองทั้งวันเพื่อพาคนไปดูบ้าน ตอนแรกฉันโกรธที่แม่ใช้เวลากับที่ทำงานมากเกินไป นอกจากนี้ค่าคอมมิชชั่นที่แม่ได้ก็ยังน้อยมาก แต่แล้วฉันก็ยอมรับได้ ยังไงซะแม่ก็กำลังพยายามหาเงินมาให้ครอบครัวของเรานี่นะและทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่ง... ฉันมีวิชาเต้นรำที่โรงเรียนและเราตกลงกันว่าแม่จะไปรับฉันในเย็นวันนั้น แล้วเดาได้ไหม? เพื่อนฉันทุกคนมีพ่อแม่มารับและแม่ฉันไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังไม่รับโทรศัพท์อีก ฉันยืนรออยู่ด้านนอกเกือบชั่วโมง! จากนั้นรถจี๊ปคันใหญ่สีดำก็มาจอด หน้าต่างเลื่อนลง แม่ฉันมองออกมาและบอกให้ฉันขึ้นมานั่ง เมื่อฉันขึ้นรถ ฉันก็เห็นผู้ชายไม่คุ้นหน้าเป็นคนขับรถ ตลอดทางแม่คุยกับเขาอย่างเงียบๆ และหัวเราะคิกคัก ฉันนึกแต่ว่า “แม่คงพยายามทำตัวสุภาพ เพราะผู้ชายคนนี้ขับรถไปส่งเรา”

แต่แล้วฉันก็สังเกตเห็นรายละเอียดที่สำคัญมาก แม่ไม่ได้สวมแหวนแต่งงาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ผู้ชายคนนี้เป็นใครและเขามีความสัมพันธ์อย่างไรกับแม่ฉัน?

เฮ้ ชื่อของฉันคือแอลลิสันและความสัมพันธ์กับแฟนคนแรกของฉันก็จบลงแบบหายนะ เมื่ออดีตแฟนหนุ่มปล่อยรูปถ่ายที่เป็นส่วนตัวมากๆ ของฉันบนอินเตอร์เน็ต แฟนเก่าฉัน…เรียกเขาว่า เจคอบ ละกัน ตอนแรกก็เป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เขาตลกและช่างเอาใจใส่มากจริงๆ และมักจะทำเรื่องโรแมนติกๆ ให้ฉันซึ่งน่ารักมาก แต่แล้ว...เขาก็เปลี่ยนไป เหมือนเขาเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมามากกว่า เขากลายเป็นคนหยาบคายและชอบโต้เถียงกับฉัน “ในทุกเรื่อง” ถ้าฉันอยากไปเจอเพื่อน เขาจะโกรธมากและโวยวาย แต่เขาจะไปหาเพื่อนที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าเกือบทุกวัน! ฉันจึงรู้ทันทีว่าแบบนี้ไม่ดีแล้ว แต่ฉันก็ยังคบกับเขาต่ออีกสามเดือน

แต่แล้วฉันก็เป็นฝ่ายออกปากบอกว่า “พอเถอะ” และเลิกกับเขา ฉันเศร้ามาก แต่นั่นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องและฉันคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ เขาเริ่มส่งข้อความหาฉันเรื่องรูปที่ฉันเคยส่งให้เขา เขาบอกว่าเขาจะเอารูปพวกนั้นไปแฉ ถ้าฉันไม่กลับไปคบกับเขา ฉันกลัวมากจริงๆ และไม่รู้ด้วยว่าต้องทำอย่างไร ฉันเริ่มวาดภาพในหัวว่าจะเป็นอย่างไรถ้าทุกคนเห็นรูปพวกนั้นและนั่นก็น่ากลัวเอามากๆ ฉันไม่อยากกลับไปคบกับเขาและขอหลายครั้งมากว่าอย่าทำแบบนั้น แต่เขาก็ยังแบล็กเมล์ฉันอยู่อย่างนั้น “ตลอดเวลา” เขาส่งข้อความหาฉันทั้งกลางวันกลางคืน แล้วยังโทรมามากกว่า 50 ครั้งในแต่ละวัน น่ากลัวมากๆ สุดท้ายฉันก็จนมุมและกลับไปคบกับเขาอีก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ บางทีคงเป็นเพราะความกลัวหรืออะไรสักอย่าง การออกไปเดทกันก็เลวร้ายมาก ตลอดเวลาเขาพยายามจะพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า ฉันเป็นฝ่ายผิดที่ทิ้งเขาไปและฉันเป็นพวกหัวสูงหยิ่งยโสไปเอง และจากนั้นเขาจะจูบฉัน แต่ฉันบอกว่า “ไม่” และทำให้เขาโกรธ โกรธมากจนตวาดใส่ฉัน เพราะงั้นฉันเลยโดดขึ้นรถประจำทางหนีไปทั้งอย่างนั้นเลย

จากนั้นเขาก็ส่งข้อความมาหาฉัน บอกว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายให้ฉันคิดใหม่ ฉันบอกว่า “ไม่” และขอว่าอย่าเอารูปพวกนั้นไปแฉ หลังจากนั้นฉันบล็อกช่องทางการติดต่อกับเขาทุกทาง แต่ฉันก็ยังกลัวเพราะไม่รู้ว่าเขาจะเอารูปฉันไปโพสต์หรือไม่ ไม่นานฉันก็พบว่า เขาทำจริงๆ

สวัสดี ทุกคน! ผมชื่อเจค ผมอายุสิบหกปี ผมเติบโตท่ามกลางความรักและความเอาใจใส่ของพ่อแม่ ฟังดูดีใช่ไหม? แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งช่วยน้องสาวของผมจากพ่อและแม่ของเราเอง เรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? มาฟังกันเลย พ่อแม่ของผมเป็นพวกหัวอนุรักษ์นิยมและคุณอาจใช้คำว่าเป็นพวกหัวสูงได้เลย แล้วพวกเขาก็ยังเห็นด้วยกับการใช้ความเข้มงวด กระทั่งกับเรื่องการเลี้ยงดู แต่ผมไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้จนกระทั่ง คอร่า น้องสาวของผมเกิด ผมไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่ บอกกันตามตรง ผมเป็นลูกที่น่ารักเชื่อฟังของพวกเขาเสมอ แม่ของผมเป็นแม่ประเภทที่ปกป้องลูกจนเกินเหตุ เธอจับตามองผมทุกฝีก้าวซึ่งทำให้ผมรำคาญใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นผมเลยรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นบ้าง เมื่อในที่สุดครอบครัวของเราก็มีคอร่า ผมหวังว่าพ่อและแม่จะยุ่งเกินกว่าจะมาติดตามผมทุกฝีก้าว แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นตามนั้น

สัญญาณแรกที่ผมเห็นก็คือปฏิกิริยาของพ่อตอนที่รู้ว่ามีลูกสาว ไม่ใช่ลูกชาย เขาโกรธและผิดหวังมาก พ่อแทบไม่เคยไปดูคอร่าที่เปลเลยและมักหงุดหงิดอารมณ์เสียเวลาเธอร้องไห้ แม่ของผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่มักมีอาการเหน็ดเหนื่อยและซึมเศร้า เมื่อคอร่าโตขึ้นและอายุได้เก้าขวบ ทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง พ่อแม่ของผมปฏิบัติกับเธออย่างไม่เป็นธรรมและเข้มงวดมากเสียจนผมต้องออกมาปกป้องน้องอยู่ตลอด พูดถึงตัวผมเอง ดูเหมือนว่าผมจะเป็นแสงสว่างหนึ่งเดียว พวกเขาตั้งความหวังและความฝันไว้กับผมสูงมากและสิ่งเดียวที่ผมต้องการก็คือหนีไปให้พ้นจากขุมนรกแห่งนี้ แล้วผมก็มีโชคในที่สุด! ผมมีโอกาสได้ไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในพื้นที่อื่น ผมจึงตัดสินใจอย่างยากลำบากและจากบ้านไป ผมขอให้น้องสัญญาว่าจะโทรหาผมทุกวันและเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง เธอก็ทำตามนั้น

อย่างไรก็ตาม พอเวลาผ่านไป บทสนทนาของเราก็ชะงักไป คอร่าหาข้ออ้างที่จะไม่ต้องคุยกับผมทุกคืนและเพียงแค่ส่งข้อความสั้นๆ มาหา แต่วันหนึ่งก็ไม่มีแม้กระทั่งข้อความ ผมโทรและส่งข้อความหาเธอเป็นล้านหน แต่ไม่มีการตอบกลับผมจึงโทรหาแม่ทันทีและถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แม่บอกว่าทุกอย่างปกติดี คอร่าแค่ไม่ทันระวังจึงทำโทรศัพท์พัง แต่ผมสงสัยเลยว่ามันต้องไม่ใช่อะไรง่ายๆ แบบนั้นแน่ แล้วความกลัวของผมก็ได้รับการยืนยัน

เรื่องของเรื่องคือ จริงๆ แล้วฉันเกิดที่ประเทศจีน แต่ย้ายมาอยู่ในสหรัฐอเมริกาเมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่พ่อของฉันเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์อันน่าเศร้า แม่ของฉันแต่งงานกับชาวอเมริกัน แม่จึงพาฉันมาที่ลอสแองเจลีส ที่ซึ่งเราทั้งครอบครัวอยู่กันอย่างมีความสุข แม่ของฉันมักพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องราวของพ่อ แค่ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง. นี่คือเรื่องที่ฉันได้ฟังจากแม่ จนกระทั่งเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้น

เฮ้! ผมชื่ออดัม ผมอายุ 23 ปี และยังคงพยายามจะเรียนให้จบชั้นมัธยมปลาย ครอบครัวของผมเอาใจใส่กันดีและรักกันมาก แต่เราแทบจะไม่มีเงินมากพอให้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย พ่อของผมทำงานหลายอย่างเพื่อให้เรามีรายได้และแม่ก็ทำงานหนักเช่นกัน ผมไม่มีกระทั่งเวลาจะคิดเรื่องเกรดเฉลี่ยหรือเรื่องโรงเรียน ผมตัดสินใจไปหางานแบบไม่เป็นทางการทำ ผมยังไปโรงเรียนและหลังจากนั้นจึงไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างยกของหรือช่วยแม่ทำงานเป็นคนทำความสะอาด ผมพยายามทำงานหลายๆ อย่างจำนวนมาก แล้วตลอดเวลาพวกอาจารย์ก็จะโกรธผมด้วยเรื่องเกรดหรือไม่ส่งงานตามกำหนด ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่รบกวนพวกเขาอีกและดรอปการเรียนของตัวเองไว้แค่นั้น

ผมมีเงินมากพอจะช่วยครอบครัวและยังมีเหลือเก็บอีกนิดหน่อยให้ตัวเอง ทันทีที่ผมอายุครบ 18 ปี ผมก็ได้งานในโรงงานเหล็กและในเมื่อผมมีประสบการณ์ทำงานมาแล้วสองปี ผมจึงเรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็ว ผมทำงานหนักและไม่พูดมาก เป็นคนงานที่ยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ไม่นานผมก็เริ่มคุ้นเคยกับงานจนเจ้านายให้ผมใช้โทรศัพท์ได้ในระหว่างที่ไม่มีอะไรทำ นั่นเป็นอภิสิทธิ์อย่างมาก ระหว่างที่มีเวลาว่างผมจะออกไปข้างนอกกับเพื่อน ส่วนใหญ่พวกเขาเป็นนักดนตรี เราจึงมักไปที่คอนเสิร์ตหลายแห่งและก็ อืม ที่บาร์ แต่เดิมผมเคยปรารถนาอยากเป็นนักกีฬาฟุตบอล ผมดูทุกนัดและทุกการแข่งขันชิงแชมป์อย่างใกล้ชิด นั่นเป็นหนทางหนีออกจากชีวิตจริงที่มีแต่ปัญหาของผม น่าเศร้าที่พ่อของผมจากไป เราอยู่ที่โรงพยาบาล ผม แม่และพี่น้องของผม เราทั้งหมดร้องไห้และพยายามจะทำความเข้าใจเรื่องอื่นๆ ผมสัญญาว่าจะหาเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แม่ห้ามผมไว้และบอกว่า “อดัม อย่าทำลายชีวิตตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่พ่อต้องการจากลูก กลับไปเรียนหนังสือเถอะนะ แม่ขอร้อง!”

ผม...ไม่อยากเลย แต่ผมก็รู้ว่าแม่พูดถูก. ดังนั้นผมจึงกลับไปเข้าโรงเรียน

สวัสดีทุกคน! เป็นอย่างไรกันบ้าง หวังว่าทุกคนจะสบายดีนะ ฉันตัดสินใจที่จะแบ่งปันเรื่องราวของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ว่าเธอโตขึ้นมาอย่างไรและเธอต้องเผชิญกับความยากลำบากอะไรบ้าง เพื่อให้คุณได้จดจำไว้ว่าไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้ในโลกนี้ และเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ค้นพบว่าการค้นพบตัวเองให้เจอนั้นเป็นความจริงที่สำคัญ และนี่ก็คือเรื่องราวของฉัน ฉันเกิดในเมืองเล็ก ๆ ในรัฐมิสซิสซิปปี เราเป็นครอบครัวแอฟริกัน - อเมริกันขนาดเล็กและยากจนมาก เมื่อแม่พบกับพ่อของฉัน พวกเขาก็ตกหลุมรักกันในทันที แต่พวกเขาไม่เคยแต่งงานกัน  พวกเขาแยกทางกันไม่นานหลังจากที่ฉันเกิด แน่นอนว่าฉันอยู่กับแม่ แต่จริง ๆ อยู่กับคุณยายมากกว่า เพราะเธอต้องทำงานหาเลี้ยงพวกเราทุกคน ดังนั้นเธอจึงย้ายไปทำงานทางเหนือและฉันจึงต้องอยู่กับคุณยาย

ฟาร์มที่เราอาศัยอยู่นั้นโดดเดี่ยวจริง ๆ และไม่มีเด็กคนอื่น ๆ ในระแวกนั้นให้ฉันเล่นด้วย ดังนั้นฉันจึงมักจะให้ความบันเทิงกับตัวเองด้วยการแสดงละครต่อหน้าผู้ชมที่เป็นสัตว์ต่าง ๆ อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่มีเวลาว่างมากเท่าไหร่หรอก เพราะคุณยายของฉัน เธอพยายามหาสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการเรียนให้ฉันอยู่เสมอ ภายใต้การควบคุมที่เข้มงวดของเธอฉันสามารถเรียนรู้วิธีการอ่านได้ตั้งแต่อายุ 2 ขวบครึ่ง  คุณยายก็เป็นคนที่ไปโบสถ์สม่ำเสมอ ดังนั้นหนังสือเล่มแรกของฉันจึงเป็นพระคัมภีร์ไบเบิล ถึงแม้ฉันจะยังเด็กมาก อายุราว ๆ  2 ขวบ ฉันก็จำวิธีขึ้นกล่าวในการชุมนุมของคริสตจักรในหัวข้อ  "เมื่อพระเยซูฟื้นขึ้นมาในวันอีสเตอร์" และทุกคนประหลาดใจจริง ๆ ที่ฉันลุกขึ้นและทำสิ่งนี้ และทุกคนก็บอกว่าฉันมีพรสวรรค์และแสดงความชื่นชมกับคุณยาย

ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะวิธีการสอนของยายหรือว่าฉันมีพรสวรรค์จากธรรมชาติเองจริง ๆ แต่ฉันก็สามารถเขียนข้อความถึงคุณครูในวันแรกของโรงเรียนได้ โดยบอกว่าฉันอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง เธอประหลาดใจและฉันก็ถูกส่งเข้าโรงเรียนประถมโดยเลื่อนข้ามชั้นอนุบาลไป แม้ว่าฉันจะประสบความสำเร็จในด้านการศึกษา แต่ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจที่จะไปโรงเรียนเลย คุณรู้ไหม แม่ยังคงหางานที่มั่นคงไม่ได้  ดังนั้นมันจึงมีช่วงเวลาที่ฉันจะต้องใส่ชุดที่ทำขึ้นจากกระสอบมันฝรั่ง แม้ว่าคุณยายจะพยายามทำให้มันดูดี แต่ทุกคนก็มองออกอยู่ดีว่าชุดของฉันมันทำมาจากอะไร

สวัสดี ฉันชื่อเทสซ่า ฉันกำลังขวัญเสียมาก ฉันไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ่งยากเช่นนี้มาก่อนในชีวิต! ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ฉันต้องการใครสักคนช่วยฉันหาทางออก แต่ก่อนอื่นฉันคิดว่าคุณควรจะต้องฟังเรื่องราวทั้งหมดนี้ เมื่อสามเดือนก่อนฉันตระหนักได้ว่าฉันต้องการแล็ปท็อปเครื่องใหม่อย่างมาก ฉันอาศัยอยู่กับพ่อแม่ ฉันเป็นลูกคนเดียวและเราก็มีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเก่าๆ เครื่องหนึ่ง ซึ่งมันแบบ...โบราณมาก มันทำให้ฉันเสียเวลาอยู่หลายชั่วโมงแค่กับการทำบ้านธรรมดาๆ และนั่นเป็นเพียงหนึ่งในปัญหาทั้งหมดเท่านั้น ดังนั้นฉันจึงอยากมีคอมพิวเตอร์ของตัวเองจริงๆ และฉันก็ตั้งใจที่จะซื้อมันให้ได้ ฉันเลือกรุ่นที่ไม่ได้แพงอะไรนักและฉันไม่ได้คาดหวังอะไรเลยตั้งแต่เริ่มแรก ฉันรู้ว่าครอบครัวของฉันกำลังประสบกับความยากลำบาก พ่อของฉันอยู่ระหว่างการหางานและงานที่แม่ทำมันก็แค่เพียงพอที่จะซื้ออาหารและสิ่งจำเป็นในบ้านเท่านั้น ตัวเลือกเดียวของฉันก็คือต้องทำงานพิเศษในฤดูร้อนและซื้อมันด้วยตัวเอง

กลายเป็นว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับคนอายุสิบห้าปีที่จะหางานทำในบ้านเกิดของฉัน จริงๆ ตั้งแต่ต้นฉันก็มีตัวเลือกสำรองอยู่นะ ฉันมีเพื่อนชื่อลอร่า แม่ของเธอทำงานเป็นแม่บ้านทำความสะอาดแบบทำงานเป็นนายตัวเอง: ผู้คนจ้างเธอให้มาทำงานหนึ่งหรือสองวันแล้วพบว่าบ้านของพวกเขาดูดีขึ้นเหมือนใหม่เลยทีเดียว ในช่วงฤดูร้อนเธอทำงานร่วมกับลอร่า และพวกเขาบอกกับฉันว่ายินดีที่จะให้ฉันร่วมงานด้วย จากนั้นฤดูร้อนที่เด็กสาวมัธยมทุกคนต่างฝันถึงก็เริ่มขึ้น มีพวกเราสี่คนที่ทำงาน: ลอร่าแม่ของเธอ ผู้ช่วยแม่ของเธอและฉัน เราเดินเข้าไปในบ้านหรือสำนักงานในตอนเช้าและกลับออกไปในตอนเย็นแบบทุกอย่างเป็นเงาวับ ฉันเดาว่านี่ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับงานแรกของฉัน: อย่างแรกเลยคือมันเหนื่อยมาก สิ่งที่ฉันสามารถทำได้หลังจากนั้นคือแค่กลับบ้านและนอนหลับ บางครั้งก็หลับก่อนที่จะถึงเตียงด้วยซ้ำ แต่ฉันมุ่งมั่นที่จะบรรลุเป้าหมายให้ได้และหลังจากนั้นฉันก็ได้เรียนรู้มากมาย

ดังนั้นเมื่อสิ้นเดือนมิถุนายนและในเวลานั้นพ่อของฉันยังหางานไม่ได้ เขาใช้เวลาหลายสัปดาห์ที่บ้านบางครั้งดื่มบางครั้งแค่ดูทีวีและค้นหาตำแหน่งงานว่างทางออนไลน์แล้วพบว่าไม่มีงานที่เหมาะสมในเมืองของเรา แม่ของฉันก็ไม่มีความสุขกับเรื่องนี้ และแน่นอนด้วยเรื่องนั้นพวกเขาจึงทะเลาะกันทุกวันและนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่ฉันได้รับเงินเดือนครั้งแรก

ฉันฝันอยู่เสมอว่าอยากเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงแบบซุปเปอร์สตาร์หรืออะไรทำนองนั้น เวลาที่ใครๆ เห็นฉันก็จะกระซิบกันว่า “เฮ้ ผู้หญิงคนนั้นไง...” แบบนั้นแหละ ปีที่ผ่านมาฉันพยายามอย่างมากเพื่อให้ฝันของฉันเป็นจริง และมันก็ดูจะเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อฉันเห็นบล็อกเกอร์คนหนึ่งในอินเตอร์เน็ต ฉันประหลาดใจมากกับการใช้ชีวิตและความสามารถของพวกเขา หมายถึง ในแง่การเงินน่ะ สำหรับฉัน ดูเหมือนนั่นเป็นหนทางที่ง่ายที่สุดในการประสบความสำเร็จและเป็นคนมีชื่อเสียง ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจลองเป็นบล็อกเกอร์