สวัสดี ฉันชื่อแอมเบอร์อายุ 13 ปี คุณเคยถูกใครหักหลังบ้างมั้ย? หวังว่าคงไม่เคยนะ แต่ฉันคิดว่าคุณคงพอจะเดาออกว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหนที่รู้ว่าพ่อแม่ของคุณไม่เคยต้องการคุณเลย ลองนึกภาพ ... ในเช้าวันหนึ่งคุณลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากเพิ่งผ่านจากฝันร้ายอันสุดแสนทรมานเกี่ยวกับปีศาจและพบว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย คุณมองหาพวกเขา ร้องหาพวกเขา และจากนั้นคุณก็ได้แต่เริ่มร้องไห้เพราะมันไม่มีแม้แต่กระทั้งแม่และพ่อที่จะเข้ามาปลอบโยนคุณ นั่นแหละคือที่สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันตอนอายุ 6 ขวบ

ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมากจริงๆ พวกเราอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ เท่ารูหนูในย่านที่ยากจนที่สุด  แต่ในวันนั้นที่ฉันถูกทิ้งเอาไว้คนเดียว ห้องนั้นมันกลับดูกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยเหล่าปีศาจร้าย ฉันยังจำได้ว่าฉันร้องไห้หนักมากจนเผลอหลับไป จนตื่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่ายังไม่มีใครกลับมา ฉันจึงหลับตาลงไปอีกเช่นเดิมและจากนั้นก็เริ่มฝันถึงปีศาจอีก  พวกมันบอกว่าไม่มีใครต้องการฉันแล้ว และนั่นมันทำให้ฉันหดหู่ใจเป็นอย่างมาก ฉันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งในอีก 2 วันต่อมาถึงได้มีหน่วยงานบริการสังคมเข้ามาพบตัวฉัน อาจเป็นเพราะเพื่อนบ้านของเราได้ยินเสียงฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นเรียกหาพ่อแม่ พวกเขาจึงนำตัวฉันไปส่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและหลังจากนั้นไม่กี่วันก็มีผู้หญิงร่างสูงคนหนึ่งเข้ามาหาฉัน เธอบอกว่าเธอเป็นหมอและจะช่วยให้ฉันยอมรับความจริงที่ว่าฉันจะต้องอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบนี้ไปสักระยะหนึ่ง

วันหนึ่งฉันเห็นแม่กำลังร้องไห้อยู่เธอบอกว่าพ่อเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวเพียงคนเดียวและจะต้องจากพวกเราไปเพื่อไปหาเงิน เพราะอาหารและเงินของเราใกล้จะหมดแล้ว เขาหายไปอยู่สามหรือสี่วัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่าช่วงที่เขาไม่อยู่นั้นมันทำให้ฉันมีความสงบสุขอย่างน่าประหลาดเลยล่ะ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งคู่ก็ได้หายไปแล้วโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันหมายถึงฉันพูดถึงพวกเขาทุกวันแต่ดูเหมือนว่าเด็กทุกคนที่เติบโตที่นั่นจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดเลย พูดถึงเด็ก ๆ ที่นี่ มักจะมีคนที่ต้องการอุปการะเด็ก ๆ คอยแวะมาเยี่ยมดูพวกเราอยู่เสมอ พวกเขามักจะเฝ้าดูพวกเราเล่นกัน เอาของอร่อย ๆ มาให้พวกเรากินและรวมถึงพูดคุยกับพวกเราด้วย นั่นมันทำให้ฉันคิดถึงร้านขายสัตว์เลี้ยงมาก ๆ เลย คุณสามารถหาลูกสุนัขได้ที่นั่น โดยคัดเลือกตัวที่คุณคิดว่าเหมาะกับคุณที่สุด ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นเหมือนลูกสุนัขเหล่านั้น ฉันมั่นใจว่าวันหนึ่งพ่อกับแม่จะต้องหาฉันเจอและรับฉันกลับไปบ้าน

ไง ผมชื่อเอมเหม็ด ความรักที่ผมมีต่อเด็กสาวคนหนึ่งบ่อนทำลายความสัมพันธ์ของผมกับคนอื่น ๆ มากมายและบอกตรง ๆ เลยว่ามันทำให้ผมทำตัวเป็นคนเลว ผมเคยมีเพื่อนสนิทที่อยู่เคียงข้างกันมาทั้งชีวิต เขาชื่อแพททริค เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลและผมก็นึกไม่ออกเลยว่าจะมีเพื่อนคนไหนดียิ่งกว่าเขาได้อีก วันหนึ่งเขามีแฟน เธอมีชื่อว่าลิลลี่ เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากและยังสนุกสนานตลอด ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย ประมาณว่า เป็นมือที่สาม – ทั้งในแง่ของกับคู่รักและเพื่อนของพวกเขาและเพราะเหตุนั้น คุณคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นล่ะ? ก็นะ ผมเริ่มชอบลิลลี่มากขึ้น จนเริ่มจะเรียกได้ว่าตกหลุมรักเธอ ผมพยายามหาช่วงเวลาที่มีแค่ผมกับเธออยู่กันตามลำพัง ถึงเป็นแค่ระยะสั้น ๆ อย่างเวลาที่แพททริคไปซื้อของหรืออะไรทำนองนั้นก็ตามและผมรู้ว่าผมควรรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ แต่ก็มีเหตุผลอยู่ดีที่ผมไม่รู้สึกแบบนั้น

แพททริคมักเล่นหูเล่นตากับผู้หญิงคนอื่นโดยไม่รู้สึกอะไรและยังเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ทุกครั้งที่เขาเห็นผู้หญิงสวย ๆ สักคนเวลาเดินผ่าน เขาจะพยายามเข้าไปหาเรื่องชวนคุยหรือพยายามจีบเธอ.และนี่ก็ทำให้ผมโกรธมาก ในเมื่อเขามีแฟนสาวสุดวิเศษอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไปจีบผู้หญิงคนอื่น ๆ อยู่ “ตลอดเวลา” ผมหมายถึง เรื่องนี้ทำให้ผมโมโห แต่พูดกันตามตรง ผมก็ยังรู้สึกดีใจด้วยเหมือนกัน เพราะผมเห็นว่านี่คือโอกาสที่จะทำให้พวกเขาเลิกรากันได้ แทนที่จะบอกแพททริคว่า บางทีเขาควรหยุดทำอะไรแบบนี้ ผม...สนับสนุนเขา หวังว่าจะนำไปสู่การเลิกรากับลิลลี่ ทุกครั้งที่เขาไปจีบใครอีกคน ผมจะพูดเสมอว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจชอบเขามากแค่ไหน ผมหวังว่าด้วยเหตุนั้น เมื่อถึงจุดหนึ่ง ลิลลี่จะสังเกตเห็นหรืออ่านท่าทีของเขาออก แต่ลิลลี่เป็นคนอ่อนหวานน่ารัก และเชื่อมั่นในตัวแพททริคโดยไม่มีเงื่อนไขและไม่เคยแม้แต่จะมองเขาในแง่ลบเลย

ดังนั้นในที่สุดผมจึงตัดสินใจบอกเธอไปตามตรง ครั้งหนึ่งแพททริคและผมไปงานปาร์ตี้และที่นั่นมีผู้หญิงคนหนึ่ง - เขาถามว่า เขาควรไปชวนเธอคุยหรือไม่และผมก็เชียร์เขา เขาคุยกับเธออยู่ราวสิบนาทีได้ เธอหัวเราะหลายครั้งมาก แล้วเขาก็ยืนใกล้ ๆ เธอ แบบ ใกล้มากกก มากกว่าที่ควรและยังดูเหมือนพวกเขาจะจูบกันได้ในทุกวินาที ผมเลยฉวยโอกาสถ่ายรูปไว้จำนวนหนึ่ง

เจ้าบัดดี้ มันเป็นสุนัขที่น่ารักที่สุดฉันได้มันมาตอนฉันอายุสี่ขวบ และเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานานหลายปีมันไม่ได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยงที่น่ารักเท่านั้นแต่มันยังเป็นผู้พิทักษ์ที่ดีที่สุดให้กับพวกเราด้วย คืนหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาเพราะฉันได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ เจ้าบัดดี้มันเห่าดังมากกว่าปกติ ฉันรีบไปที่ห้องพ่อกับแม่และพบว่าพ่อยืนจ้องออกไปที่หน้าบ้านพร้อมกับปืนในมือแล้วเมื่อพวกเราเปิดประตูหน้าบ้านออกไปเราก็เห็นว่าบัดดี้กำลังงับแขนของขโมยคนนั้นอยู่จนเขาไม่สามารถลบหนีไปไหนได้ โชคดีที่เขายังไม่ทันได้ขโมยอะไรไป แม้ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่นับตั้งแต่วันนั้นบัดดี้ก็กลายเป็นฮีโร่ในใจฉันเสมอมา แต่วันเวลาก็ช่างโหดร้ายกับมันเหลือเกิน

สวัสดี ผมชื่อชาร์ล ล่าสุดผมเพิ่งเปิดตัวให้ทุกคนรู้ว่าผมเป็นเกย์และจากนั้นมันก็มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นตามมา

ตอนที่ผมอายุ 15 ปีผมมีแฟนเป็นผู้หญิง ชื่อรีเบคก้า ผมชอบเธอมากจนถึงขั้นเรียกว่ารักเธอเลยก็ว่าได้ แต่ลึก ๆ ในใจผมกลับรู้สึกแปลก ๆ จากนั้นผมจึงเริ่มสังเกตตัวเองได้ว่า จริง ๆ แล้วผมรู้สึกว่าชอบผู้ชายมากกว่า แบบว่าชอบมาโดยตลอด เพียงแค่ผมไม่เคยรู้ตัวเท่านั้นเอง ผมคบกับรีเบคก้ามาได้สักระยะนึงแล้วก่อนที่ผมจะค้นพบรสนิยมของตัวเอง ดังนั้นผมจึงต้องการที่จะเคลียกับเธอให้ชัดเจน ผมอธิบายให้เธอฟังอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่าทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของเธอแต่เป็นตัวผมเอง ผมยังคงต้องการให้เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เพราะเธอเป็นคนที่ค่อนข้างพิเศษสำหรับผม ถึงแม้เธอจะโกรธแต่เธอก็พยายามทำความเข้าใจและมันก็ทำให้ผมโล่งใจมาก ต่อมา ผมก็ได้สารภาพเรื่องนี้กับเพื่อน ๆ ทุกคน ตอนแรกผมก็กลัวว่าพวกเขาจะล้อเลียนผมหรือไม่ก็แบบว่า...เซอร์ไพรส์ แต่เอาเข้าจริงพวกเขากลับไม่ได้แคร์สักเท่าไหร่ มิหนำซ้ำบางคนยังคิดอยู่แล้วว่าผมน่าจะเป็นด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันง่ายกว่าที่ผมคิดเอาไว้จริง ๆ!

ผมคิดว่า ในไม่ช้าคนอื่น ๆ ก็จะต้องรู้เรื่องนี้ด้วยอย่างแน่นอน เพียงแต่ผมไม่คิดว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตามมา...... วันหนึ่งที่โรงเรียนในขณะที่ผมกำลังค้นหาหนังสือในกระเป๋า จู่ ๆ ผมก็พบกับ..จดหมาย? ผมเปิดอ่านมันและมัน เอ่อ....มันเป็นจดหมายข่มขู่งั้นเหรอ?เนื้อหาในจดหมายเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม ผมไม่อาจยกคำพูดมาได้ทั้งหมดแต่รวม ๆ แล้วมันก็ประมาณว่า “ย้ายออกจากโรงเรียนนี้ไปซะ ที่นี่ไม่ต้องการคนแบบแก”

ไงทุกคน! มองมาที่สาวน้อยน่ารักๆ ที่มีผมสีเกาลัดนี่สิ นี่ละฉันเอง! ฉันชื่อวาเนสซ่าและฉันอายุสิบหกปี แล้วคุณเห็นผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ ฉันนี่ไหม? นี่คือลูซินด้า เธอเพิ่งอายุครบหกสิบปีเมื่อไม่นานมานี้ ลูซินด้าคือแม่ของฉันเอง เธอบอกฉันมาตั้งแต่สมัยที่ฉันยังเด็กแล้วว่าให้ฉันเรียกเธอด้วยชื่อ แต่นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่ประหลาดที่สุดเกี่ยวกับแม่ฉันหรอกนะ คุณนึกภาพออกไหมว่าลูซินด้าคนนี้ขโมยแฟนคนแรกของฉันไป? ใช่เลย นี่เป็นเรื่องจริง! และคุณรู้ไหม ฉันคิดว่าลูซินด้าคนนี้อยากขโมยชีวิตทั้งชีวิตของฉัน แล้วนี่ก็ทำให้ฉันกลัวมากจริงๆ

ตอนที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อย แม่ฉันเป็นเหมือนแมงมุมและฉันก็อยู่ภายในรังหยากไย่ของเธอ ฉันไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนเลยเพราะเธอไม่ยอมให้ฉันพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นนอกเหนือจากระหว่างที่อยู่ในชั้นเรียน ลูซินด้าคิดว่าการทำแบบนั้นทำให้ลูกสาวของเธอเสียเวลา ดังนั้นแทนที่จะได้ไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมชั้น ฉันต้องไปงานอะไรสักอย่างที่ช่วยพัฒนาสติปัญญา – อย่างการไปดูละครเพลง ไปกับแม่ของฉันเอง มัน “น่าเบื่อมาก! นับตั้งแต่ที่ฉันถูกพรากชีวิตทางสังคมแบบปกติธรรมดาไป ฉันก็เริ่มเขียนความคิดของฉันลงในไดอารี่ ใช่ ออกจะเป็นวิธีแบบยุคเก่าสักหน่อย แต่ฉันมีสมุดไดอารี่ว่างๆ ที่ฉันจะเขียนหรือวาดอะไรก็ได้อยู่ แต่ว่าเรื่องนั้นก็ทำได้ไม่นานนัก ลูซินด้าไม่แม้แต่พยายามปกปิดเรื่องที่ว่า เธอพบไดอารี่ของฉัน และอ่านมันทุกวันราวกับเป็นเรื่องปกติ

ในเมื่อมีแม่แบบนี้ แน่นอนว่าช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ฉันต้องนึกสงสัยขึ้นมาและได้แต่คาดเดาว่า พ่อฉันไปอยู่ไหนเสีย? แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อฉันเลย ลูซินด้าห้ามถามคำถามทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เช่นเดียวกับห้ามไม่ให้พูดกระทั่งเรื่องที่ว่าฉันมีพ่อและเมื่อฉันพยายามจะค้นของเก่าๆ ของครอบครัว...อย่างพวกกระดาษจดหมายเก่า รูปถ่ายและอะไรทำนองนั้นเท่าที่ฉันจะหาได้ในกล่องบนห้องเก็บของใต้หลังคา ลูซินด้าก็บอกฉันว่าความพยายามทั้งหมดนั้นไร้ค่าและฉันจะไม่มีทางได้รู้อะไรแม้แต่อย่างเดียว

ไง ฉันชื่อโซฟี ฉันอายุสิบเจ็ดปี ฉันกำลังจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง ในแบบที่ทำเหมือนว่ากำลังเล่าเรื่องของคนอื่นนะ หวังว่าวิธีนี้จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ไม่นานมานี้ ชีวิตของฉันพังทลายไปเพราะพ่อแม่ของฉันเอง หึ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณหลายคนอาจพูดแบบเดียวกัน แต่เรื่องของฉันที่จริงซับซ้อนกว่านั้นอยู่หน่อย คนที่ทำลายความฝันของฉันไม่ได้เกี่ยวพันกับฉันทางสายเลือด พวกเขาคือพ่อแม่อุปถัมภ์ของฉัน คราวนี้คุณอาจถามตัวเองว่า – ทำไมใครสักคนถึงอยากรับเลี้ยงคนแปลกหน้าไว้ในครอบครัว จากนั้นก็ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเลวร้ายล่ะ? สารภาพตามตรงนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเชื่อใจพวกเขามากจริง ๆ แต่แล้วพวกเขาก็...โอ้ ลองฟังกันก่อนดีกว่าว่าทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้นได้อย่างไร

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันเกิดของฉัน - ตอนแรกสุดโน่นเลย! ฉันเริ่มต้นชีวิตที่ลานจอดรถใกล้ทางออกของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ ตามที่เทปบันทึกภาพในกล้องวงจรปิดถ่ายไว้ได้ มีคนรูปร่างผอมสูง สวมหมวกฮู้ดปิดบังใบหน้ามิดชิดพาฉันไปไว้ที่นั่น จากนั้นผู้หญิงคนนั้น...ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นผู้หญิงน่ะ แต่กล้องก็ถ่ายภาพใบหน้าเอาไว้ได้ไม่ชัดเจนเหมือนกัน ดังนั้นเราเลยบอกไม่ได้แน่นอน...แต่ก็นั่นแหละ เธอวางฉันไว้ใกล้ ๆ ทางออกอย่างระมัดระวังและจากไป นั่นคือส่วนที่พ่อแม่โดยสายเลือดมีบทบาทในชีวิตฉัน แล้วก็เป็นตอนจบด้วย ห่อพัสดุที่มีเด็กทารกนั่น - หมายถึงฉันนั่นแหละ ถูกพบในไม่ช้าโดยพยาบาลกลุ่มหนึ่ง ซึ่งต่อมาเป็นคนตั้งชื่อให้ฉัน หลังจากนั้น ชีวิตของฉันในฐานะนักเดินทางผจญภัยก็เริ่มต้นขึ้นและยังคงเป็นเช่นนั้นจนกระทั่งฉันอายุครบสิบสี่ปี ที่จริง มีเด็กอีกมากมายที่เป็นเหมือนฉัน แต่ก็เช่นเดียวกับเด็กทุกคนที่มักโหยหาความรักจากพ่อแม่ ฉันคิดว่าฉันเป็นเด็กที่ไม่มีความสุขที่สุดในจำนวนนั้นหรือบางทีอาจเป็นคนขี้แพ้ที่สุดก็ได้ เรื่องกลายเป็นว่าไม่มีพ่อแม่อุปถัมภ์คนไหนที่อยากเป็นผู้ปกครองฉันเต็มตัว ไม่มีเลยสักคนเดียว ฉันไม่ได้เสียดายเวลาที่ฉันใช้ไปกับคนหลายคนที่แตกต่างกัน...แต่บางทีอาจยกเว้นคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่มีวิถีชีวิตที่แย่เอามาก ๆ. ฉันอยู่กับพวกเขาแค่ระยะสั้น ๆ และนักสังคมสงเคราะห์ก็พาฉันไปและฉันก็คิดว่านั่นคือสิ่งประเสริฐที่พระเจ้าประทานมาเลยล่ะ

ฉันคิดว่าตอนที่ฉันอายุสิบสี่ปี ฉันเปลี่ยนครอบครัวอุปถัมภ์ไปมาถึงหกบ้าน บางคนก็อยากช่วยเด็ก ๆ ที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันยากลำบากและอย่างน้อยบางครั้ง บางคนก็คิดจริง ๆ ว่าอยากรับเลี้ยงฉัน แต่สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกแผนนั้นไป เพราะเหตุผลบางอย่างในชีวิต อย่างไรก็ตาม ฉันเปลี่ยนผู้ปกครองมาหลายคนเสียจนฉันเรียนรู้ที่จะต้องหลีกเลี่ยงการมีความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมเวลาอยู่กับพวกเขา ถึงแม้ลึกลงไปข้างในฉันจะหวังให้พบใครสักคนและกลายเป็นพ่อแม่จริง ๆ ของฉันก็ตาม

ไง! ช่วยบอกฉันหน่อยว่า คุณชอบแฮมเบอร์เกอร์หรือเปล่า? ขนมปังอบร้อนๆ โรยด้วยงาที่แสนยอดเยี่ยมพวกนั้น...แล้วยังแผ่นเนื้อชุ่มฉ่ำส่งกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลาย.. แผ่นเชดดาร์ชีสเยิ้มๆ ที่หั่นวางไว้ด้านบนอีกชั้นหนึ่ง...อืม...แค่นึกถึงก็ทำให้คุณน้ำลายสอแล้วใช่ไหม? ใช่ ฉันเองก็ชอบแฮมเบอร์เกอร์เหมือนกัน แต่ของอร่อย ๆ นั่นกลับเปลี่ยนชีวิตฉันให้เหมือนตกนรกและกระทั่งทำให้ฉันก่ออาชญากรรมลงไป ฉันชื่อสเตลลา อายุสิบสี่ปี และนี่ก็คือเรื่องราวของฉันเอง

เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อประมาณสามปีที่แล้ว เมื่อตอนที่ฉันเกือบจะอายุครบสิบเอ็ดปีเพียงแค่สามปีเท่านั้น แต่ฉันว่าตัวฉันเองเด็กยิ่งกว่านั้น. ไม่ใช่ที่อายุ แต่เป็นความนึกคิดฉันเอง แต่ขอก่อนเลยนะว่าพวกคุณอย่าได้กล่าวโทษแม่ของฉัน! เธอให้กำเนิดฉันไม่นานหลังเรียนจบและแม้จะอายุราวสามสิบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะรับมือเหตุบังเอิญอันโชคร้ายนี้ได้ ก็นั่นแหละ ฉันพลัดหลงกับเธอ เราอยู่ในย่านชานเมืองของเมืองใหญ่และมักออกไปซื้อของในย่านเพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จักที่ทางดีนัก. และเรื่องก็เกิดตอนนั้นเอง เมื่อเราซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ครบแล้ว แม่ของฉันไปเอารถ เพื่อที่ว่าเราจะได้ไม่ต้องเดินข้ามลานจอดรถแล้วหอบถุงช้อปปิ้งหนักอึ้งมากมายไปด้วย ฉันเดินออกห่างจากทางเดินนิดหน่อยระหว่างรอแม่และเห็นว่าตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ แล้วรถก็กำลังจะออก ทันใดนั้นฉันก็เห็นว่าแม่กำลังขึ้นรถ! ฉันไม่มีแม้แต่เวลาหยุดคิด เลยกระโดดขึ้นไปบนนั้น ตามแม่ไปและพอฉันขึ้นไปแล้ว ฉันก็เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ฉันคิดว่าเป็นแม่ ที่จริงแล้วไม่ใช่! เธอแค่ดูคล้าย ด้วยทรงผมและเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่แม่ใส่ ฉันถึงกับตะลึงไปและเดินทางห่างออกไปหลายไมล์แล้วก่อนที่จะลงจากรถมาได้...ในสถานที่ที่ฉันไม่รู้จักสักนิด

แม่หาฉันพบในตอนค่ำ ด้วยความช่วยเหลือของตำรวจ แต่ในตอนนั้นฉันเครียดมากและเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบต่อฉันอย่างใหญ่หลวง! เมื่อวันอันเลวร้ายเกือบจะสิ้นสุดลง ฉันหิวโหยสุด ๆ พูดให้กว้างกว่านั้นคือท้องฉันร้องโครกและมือสั่นริก ฉันอยากกินอะไรสักอย่างแทบตายเพื่อที่จะได้หายกลัว ดังนั้นเมื่อฉันเห็นแฮมเบอร์เกอร์ที่ใครสักคนยังไม่ได้กินอยู่ในกล่องบนโต๊ะนอกร้านกาแฟที่ไหนสักแห่ง ฉันก็ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นของใครทิ้งไว้หรือทิ้งไว้ทำไม แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือฉันยังจำรสชาติของแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นได้ ความรู้สึกที่ความหิวโหยของฉันบรรเทาลง แล้วฉันยังรู้สึกปลอดภัยระหว่างที่กินเข้าไปด้วย วันนั้นนั่นเองที่ภาวะผิดปกติในการกินของฉันเริ่มต้นขึ้น

สวัสดีทุกคน! ชื่อของผมคือไมค์ ผมอายุ 17 ปีแล้ว ถึงผมกำลังจะเล่าเรื่องของสาวที่ครั้งหนึ่งผมเคยชอบมาก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องรักหวานซึ้งแน่นอน แทนที่จะเป็นแบบนั้น นี่ยังเป็นเรื่องที่เจ็บปวด น่าอายและเป็นฝันที่ไม่นานมานี้ ผมนึกอยากให้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง ๆ เลย หลายปีก่อนปู่และย่าผมมาที่ประเทศนี้ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะทำให้ลูกหลานคนรุ่นหลังของครอบครัวเรามีอนาคตที่ดีกว่าเดิมและครอบครัวของเรา ปีแล้วปีเล่าก็ยังคงประสบปัญหายากลำบากเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผมมองหางานกระทั่งตั้งแต่ก่อนจะเรียนจบชั้นมัธยม แต่บอกกันตามตรงนะ ที่ผมอยากไปทำงาน เหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะผมอยากเข้ามหาวิทยาลัยมาตลอด แล้วกลายเป็นคนแรกในครอบครัวของเราที่มีใบปริญญา ก่อนที่คุณย่าของผมจะเสียชีวิต ผมยังเคยสัญญาไว้กับท่านเลยว่าผมจะทำให้ได้ตามนั้นและตอนนี้ผมก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว

ผมเคยทำงานที่โรงอาหารในโรงเรียน ที่ปั๊มแก๊สและอีกหลาย ๆ ที่ แต่ไม่นานก่อนจะเกิดเรื่องทั้งหมด ผมโชคดีที่ได้งานพาร์ทไทม์ที่ดีที่สุดเท่าที่จะนึกฝันได้ โดยการเป็นเด็กเสิร์ฟในภัตตาคารที่หรูหราและเป็นที่นิยมที่สุด ที่นั่นไม่เพียงแต่ให้เงินดี แต่ผมยังได้ทิปดี ๆ จากแขกผู้ร่ำรวยด้วย ซึ่งหมายความว่าผมจะเก็บเงินไว้สำหรับเรียนมหาวิทยาลัยได้ภายในหนึ่งปีหรือราว ๆ นั้นและผมก็พยายามอย่างมากที่จะไม่ทำมันพัง ครั้งหนึ่ง ผมสังเกตเห็นผู้หญิงสวย ๆ คนหนึ่งที่เริ่มมาที่ร้านบ่อยมาก เธอมักมีเพื่อนหลายคนห้อมล้อมรอบตัวและดูจากการแต่งตัวและท่าทางของพวกเขาทั้งหมดนั้นแล้ว พวกเขาดูเหมือนจะมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยมาก แต่ส่วนใหญ่เธอชอบนั่งโต๊ะที่ผมไม่ได้เป็นคนเสิร์ฟ ดังนั้นผมจึงไม่มีเหตุผลอย่างเป็นรูปธรรมที่จะได้พูดกับเธอ อีกอย่างในฐานะที่เป็นพนักงาน แน่นอนว่าผมจะต้องไม่ได้รับอนุญาตให้จีบลูกค้า เว้นแต่ว่าผมอยากจะถูกโยนออกไปเพราะฉะนั้นผมเลยทำได้แค่มองเธอ ทำนองว่าแอบดูอยู่ห่าง ๆ

แต่วันหนึ่ง เด็กเสิร์ฟอีกคนที่เคยเสิร์ฟโต๊ะของเธอเป็นไข้หวัดจนต้องนอนซมอยู่บ้าน เขาขอให้ผมช่วยจัดการดูแลโต๊ะในกะของเขาซึ่งนั่นเป็นวันที่เธอมาที่ร้านตามลำพัง ขณะที่เข้าไปที่โต๊ะของเธอเพื่อรับออเดอร์ ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในจุดที่สูงที่สุดของโลกและยังตื่นประหม่าสุดขีดในเวลาเดียวกัน แน่ละ ผมไม่อยากบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอออกไปอยู่แล้ว แต่ทันใดนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า เธอสังเกตว่าผมมองเธออย่างไรและจากนั้นก็ถามผมว่า ผมจะขอเธอเดทด้วยหรือเปล่า ผมพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง แล้วเธอก็หัวเราะ บอกที่อยู่ของร้านกาแฟที่เธอจะไปหลังจากนี้ หลังจากนั้นเธอสั่งสลัดทูน่าสดและพอผมกลับมาที่ห้องครัว ผมก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอเพิ่งจะเป็นฝ่ายขอคบกับผม แน่นอนว่าผมต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อไปพบเธอ

ฉันคือแม็กซีน ฉันอายุสิบเจ็ดปี กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแถวบ้านหลังจบการศึกษาจากโรงเรียน: ไม่ต้องย้ายไปไหนไกลจากบ้าน ยิ่งกว่านั้น พ่อของฉันยังเป็นอาจารย์อยู่ที่นั่นด้วย พ่อเป็นบุคคลที่สำคัญมากในชีวิตของฉัน และฉันก็รักเขามาก โดยไม่คิดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นจะเกิดขึ้นได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยากให้พวกคุณรู้จักเขาให้มากกว่านี้ก่อน เขาเป็นผู้ชายหล่อเหลาที่อายุสี่สิบต้นๆ มีอารมณ์ขันอย่างยอดเยี่ยม และนิสัยอ่อนโยนน่าคบหา ห้าปีก่อนเขาและแม่ของฉันหย่ากัน บ่อยครั้งเด็กๆ จะอยู่กับแม่หลังจากที่พ่อแม่แยกทาง แต่ไม่ใช่กับกรณีของฉัน แม่ของฉันมีปัญหาติดแอลกอฮอล์อย่างหนัก ซึ่งมันเริ่มขึ้นแทบจะทันทีหลังจากที่ฉันเกิด พ่อของฉันพยายามต่อสู้กับปัญหานี้มามากกว่าสิบปี...เพื่อฉัน คิดว่านะ แต่เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็บอกเขาว่า บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าเราอยู่ด้วยกัน หมายถึง แค่เราสองคน เรื่องที่เหลือก็ง่ายมาก พวกเขาเลยแยกทางกัน

สวัสดี ผมเอลเลียตและทั้งชีวิตของผมได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือนับตั้งแต่พ่อของผมได้พบกับแฟนคนใหม่ พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่ผมไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเขาเป็นคนดีได้สักเท่าไหร่ แม่ของผมเธอเป็นคนอพยพมาจากประเทศอื่น เธอเริ่มเดทกับพ่อตอนเธออายุแค่ประมาณ 20 ปีและพ่อก็แก่กว่าเธอมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ดีและทำงานหนักอยู่เสมอ เธอแยกทางกับพ่อตอนที่ผมอายุได้ 8  ขวบ และนั่นทำให้แม่ต้องย้ายกลับไปยังประเทศของเธอ นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้พบกับแม่อีกเลย

จริง ๆ แล้วผมอยากไปกับแม่ด้วยนะ แต่พ่อเป็นคนตัดสินใจว่าผมควรจะอยู่กับเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินเลี้ยงดูบุตร ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงสำคัญสำหรับเขานักเพราะเขาก็มีเงินตั้งเยอะ แต่เดาว่าคงเป็นเรื่องของทิฐิล่ะมั้งและถึงแม้ว่าผมกับแม่เราจะไม่ได้พบกันแต่เราก็ยังคงติดต่อกันอยู่เสมอเป็นเวลาหลายปี เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมเพิ่งอายุครบ 18 ปีและพ่อก็ได้พบกับแฟนคนใหม่ เธอชื่อวิคตอเรีย ตั้งแต่ผมยังเด็กพ่อมักจะมีสาว ๆ มากมายมากที่ล้วนแต่อายุยังน้อยและพ่อก็ปฏิบัติกับพวกเธอไม่ดีเท่าไหร่ ส่วนวิคตอเรียเธออายุเพิ่งจะ 18 หรือ 19 นี่แหละ เธอมาจากครอบครัวที่ยากจนมาก ในตอนแรกผมเกลียดเธอเพราะคิดว่าเธอจะเป็นพวกผู้หญิงหน้าเงิน

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนเธอก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเราและพวกเขาเริ่มวางแผนที่จะแต่งงานกัน เมื่อมาถึงตอนนี้ผมก็ได้เริ่มรู้จักกับเธอมากขึ้นและผมก็พบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและฉลาดมาก บางครั้งผมก็คุยกับเธอนานหลายชั่วโมง เธอต้องการหลุดพ้นออกจากชีวิตที่ยากจนและครอบครัวที่มีปัญหา ดังนั้นพ่อของผมจึงเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เธอขอบคุณเขามากที่ได้มอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ แต่ผมรู้จักพ่อของผมดีและผมก็เห็นว่าเขาปฏิบัติต่อเธออย่างไร เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอออกไปไหนเลยและเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเขามักจะพูดข่มเธอ ผมอยากที่จะช่วยเธอเพราะผมรู้ดีว่าจุดจบมันจะเป็นอย่างไร – เพราะพ่อจะต้องทิ้งเธอเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเริ่มเบื่อเธอแล้ว และพูดตามตรง นั่นไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ผมต้องการช่วยหรอกนะ ... คือผมเริ่มรู้สึกว่าฉันผมเธอเข้าซะแล้ว