In de schilderijen en collages van Elma Čavčić is de Bosnische burgeroorlog uit jaren ‘90 altijd aanwezig. Soms op de voorgrond, in de vorm van geweren of silhouetten van soldaten, soms in verhulde, sluimerende vorm op de achtergrond, wanneer je op het eerste gezicht een zorgeloze familiepicknick bij een rivier ziet afgebeeld - totdat je ziet dat de lichamen in het water niet zwemmen maar drijven. Veel taferelen die Elma toont, zijn ontleend aan de fragmentarische herinneringen die haar ouders sporadisch met haar willen delen. De werken leggen een traumatisch verleden vast, en dienen tegelijkertijd als breekijzer voor nieuwe gesprekken. Zo ook bij de tentoonstelling die Elma samen met Jovana Štulić maakte, een kunstenares uit een Servische familie: vanuit de oorlog bezien de vijand.

Loran van de Wier is zowel kok als kunstenaar, en orkestreert performances waarin in kleine groepjes gegeten wordt. Hij kookt met lokale producten en geeft aandacht aan zaken waar we normaal gesproken overheen kijken: van de manier waarop eten verbouwd is, tot de microben die via de handen van de boer op een groente belanden, en via het lichaam van degene die de groente eet weer verder verspreid worden.

Daan Paans maakt multimediale installaties, bestaande uit video’s, sculpturen en foto’s. In veel van zijn projecten draait het om de vraag hoe iets verbeeld is, omdat dat veel zegt over de opvatting van de maker. Zo onderzocht Daan hoe het figuur van de leeuwmens - half leeuw, half mens - al eeuwenlang veranderd maar tóch herkenbaar blijft, hoe een beeldje van een vruchtbaarheidsgodin in diverse hoeken van de wereld anders wordt nagemaakt, en hoe de weergave van de natuur onze verhouding ermee verraadt - van bezield en verheven ten tijde van de romantiek, tot een voorspelde fluoriserende weergave in het jaar 2472.

Cecilia Rebergen worstelt met weerbarstig, vaak industrieel materiaal: een 400 kilo wegende rubberen transportband, meterslang canvas of grote, stalen platen. Ze worden in hun meest interessante vorm gefixeerd, en vervolgens beschilderd met letters en beeldtekens uit schriften over de hele wereld. Zo ontstaan er sculpturen die van alles communiceren - maar wat dat precies is blijft raadselachtig.

Lise Sore maakt tekeningen van diens naakte lichaam, die soms metersgroot bungelen in een ruimte, met grafiet op doorschijnende doek. Deze zwart-witte tekeningen zijn de directe vertaling van een foto, genomen op een moment dat Lise een heftige emotie doormaakt. Tijdens het tekenen is er volop gelegenheid om de emotie te doorwerken, en er een medogenloos, universeel beeld van te maken - zodanig universeel dat Lise diens haar heeft afgeschoren, en geen sieraden of tatoeages draagt die de nadruk op diens persoonlijkheid leggen.

Marenne Welten zoekt voor haar schilderijen, tekeningen en collages naar de situaties waarin grotere, maatschappelijke verhalen raken aan haar persoonlijke leven. Ze verbeeldde bijvoorbeeld in pasteus opgezette werken fictieve bewoners uit een voormalig ‘oudemannenhuis’ in Breda: de uitgerangeerde senioren die in een sobere opvang werden geplaatst, en in zijn jeugd een schrikbeeld vormden voor haar vroeg overleden vader. Voor een andere reeks portretteerde ze de eerste Westerse kolonisten die voet op Amerikaanse bodem zetten, ook in dikke lagen en grillige vegen olieverf, waardoor vorm en inhoud vechten om voorrang.

De geschilderde scènes van Thijs Jansen zijn herkenbaar, maar ook vervreemdend en soms komisch. Hij schildert bijvoorbeeld ruimtes die weinig flatteus zijn: een smoezelig en verlaten zwembad, met een muur waarop provisorisch een zeezicht met horizon is geschilderd, de pornohoek uit een videotheek, of een kale toiletruimte met een verschoonkussen. Wanneer er personen in het werk opduiken, ogen die als de generieke mensfiguren uit computerspellen. Behalve in onderwerpkeuze lijkt het of Thijs ook door vormkeuzes de draak steekt met de verheven traditionele schilderkunst - bijvoorbeeld als hij zijn doek met de punt omhoog hangt, à la Mondriaan.

Robin Waart verzamelt woorden en beelden, vanuit één kerngedachte. Voor zijn boek Evol/Love maakte hij bijvoorbeeld filmstills op de momenten dat in de ondertiteling het woord 'liefde' te lezen viel, en drukte er 160 in spiegelbeeld af. Zijn afstudeerwerk bestond uit een verzameling van 101 pagina's waarop 'Part one' staat, als een verhaal dat steeds blijft beginnen én moeilijk stopt, en voor een ander project onderzocht hij de voetnoot, als een wonderlijke manier om hiërarchie in een tekst aan te brengen.

Mireille Tap doet performances met haar stem, in of rondom zelf gemaakte sculpturen. De ene keer prevelt ze zoete en verleidelijke woordjes, de andere keer laat ze schel en klaaglijk gekef of een zeurderig gejengel horen. Mireilles werken raken aan het maatschappelijke construct van een ‘braaf meisje’, het al dan niet opeisen van je eigen ruimte, of het niet op waarde schatten van bijvoorbeeld een ‘zachte’ eigenschap als schattigheid.

Paul de Kort maakt al ruim 30 jaar landschapskunst. Hij doet interventies die verwijzen naar de cultuurgeschiedenis van een specifieke plek, visueel interessant zijn en een nieuwe betekenislaag aan de omgeving toevoegen. Ook moeten zijn werken opboksen tegen de natuurkrachten, die er soms met het uiterlijk én met de betekenis van zijn werk vandoor gaan.