คุณเคยเห็นหรือเคยเป็นแบบนี้บ้างไหม เวลาอยู่ต่อหน้าใคร ๆ มักเป็นคนสนุกสนาน หัวเราะเฮฮา เป็นที่พึ่งพิงพึงพาใจของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี เป็นเบาะนุ่ม ๆ รองรับความทุกข์อันแสนสาหัสของคนอื่นได้เสมอ ทุกที่ตลอดเวลา แต่ทุกครั้งต้องกลับมีน้ำตาร้องไห้กับตัวเองโดยที่เอ่ยปากบอกใครไม่ได้เลย

รอยยิ้มที่แสดงออก เป็นเหมือนกำแพงขนาดใหญ่ที่เรากำลังพยายามฉายภาพให้คนอื่นเห็นว่ายังโอเคอยู่ แข็งแรงดี ไม่ต้องห่วงหรือกังวล เป็นความงดงามและพลังบวกที่เราต้องการฉายภาพนี้ออกไป แต่เบื้องหลังคือความเศร้า ตรอมใจ และความโดดเดี่ยวที่เกาะกินหัวใจอยู่ นี่เป็นความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในตัวเอง สิ่งที่เป็นคำถาม ทำไมเราจึงไม่กล้าทำให้เบื้องหลังกับเบื้องหน้าฉายให้เป็นภาพเดียวกัน กลัวอะไร ?

เมื่อยิ้มให้กับคนอื่นได้ ทำไมเรายิ้มกับตัวเองไม่ได้ เมื่อเราร้องไห้คนเดียวได้ ทำไมเราร้องไก้กับคนอื่นไม่ได้ รายการโรงหมอ เล่าให้ฟังค่ะ