گاهی «نونِ» پایان، واقعاً پایان رو نمی‌سازه و تمومش نمی‌کنه. اونجاست که همه‌چیز پایا میشه، همه‌چیز موندگار میشه. و درست همون «نون»، تبدیل میشه به «نور»؛
 می‌تابه وسطِ زدگی و اونو تبدیل می‌کنه به زندگی.....

در دل شب‌هایی که بی‌پایان به نظر می‌رسند، جایی میان بی‌خوابی، اضطراب، و هجوم خاطرات، صدایی بلند می‌شود؛ صدای کسی که تصمیم گرفته در تاریکی بماند و تاریکی را بشناسد.
 اونجاست،  که از شب‌های پرکابوس، تنهاییِ صادقانه، و سفر به درون آغاز میشود؛ جایی که «من مست و تو دیوانه» نه یک شکایت، که یک انتخاب است..

یه زمانی هست که تو مشخص کننده مسیری جدید تو زندگی میشی 
اونجاست که زمان ، جهان به دوقسمت تقسیم میشه و به موازات هم پیش میره اونجاست که تو باید تصمیم میگرفتی که تو کدوم مسیر زندگی باشی !!!! اونجاست که جهانی موازی درست تو نقطه مقابل شکل میگیره .

گاهی میفهمی خودتت مسبب اتفاق افتادن یکسری اتفاقات که رقم خورده هستی!!! ؛
جوری که متوجه میشی اون اتفاقات اون مسیر اون کسایی که اومدن از اون نقطه ای که تو گذاشتی شروع شدن
نقطه ای مثل وارد کردن ترس به احساساتت....

یه روز بیدار می‌شی و می‌بینی پوچی رو به روت نشسته. نه حرف می‌زنه، نه دل می‌سوزونه. فقط نگاهت می‌کنه و آروم‌آروم همه چیز رو ازت می‌گیره. حواست باشه… پوچی همیشه از همون‌جایی شروع می‌شه که تو سکوت می‌کنی

مهمون من و اینبار خاطرات 
که با اومدنش میبرتت به اعماق سیاهی و جوری که گلتو 
فشار میده طوری که انگار نفست بند اومده

مهمون من… حالا دیگه تنها نیست!!!!. 
تنهایی که کنج اتاق جا خوش کرده بود، حالا غم رو هم با خودش آورده. یکی کنارت می‌نشیند و سکوت می‌کند، اون یکی  بی‌صدا مسبب اشکهایت میشود. مهمون من دیگه یه نفر نیست… یه هم‌اتاقی دوتایی‌ست که هر شب تو بغل هم بغلت می‌کنن. و فقط نگاه می‌کنی… و سعی می‌کنی نفس بکشی.

«مهمون من، تنهایی» قصه‌ی حضوریه که همیشه بی‌دعوت میاد، بی‌صدا می‌شینه و با هیچ سلامی نمی‌ره. تو این اپیزود، صدای قدم‌های تنهایی رو می‌شنویم وقتی شب می‌رسه، وقتی حرفی نمی‌مونه جز سکوت. اینجا جاییه که تنهایی، نه یک غریبه، بلکه هم‌صحبتی قدیمیه؛ همونی که گاهی زخم می‌زنه، و گاهی، آروم‌ت می‌کنه.

گاهی، واژه‌ها نه روایت‌اند، نه صدا… تنها تکه‌ای از دلِ سازنده‌شان‌اند. در «حرف و سخن»، نه قصه می‌گویم، نه تصویر می‌سازم؛ تنها پلکی می‌زنم به مسیر طی‌شده، به پهژاره‌ای که واژه‌واژه شکل گرفت، و کلبه‌ای که در سکوت، صدایش را یافت. سپاس، برای اینکه شنیدید، بودید، و ماندید.

گاهی دیر می‌شود و جز خاکستر، چیزی برای هم‌آغوشی نمی‌ماند. و این می‌شود پذیرش آخرین وداع.