رواق / Ravaq

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۶

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيا که يار ز رخ پرده برگرفت

کارِ چراغِ خلوتيان باز درگرفت

آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت

وين پير سالخورده جوانی ز سر گرفت

آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت

وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

عيسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت

هر سروقد (حوروش) که بر مه و خور حسن می‌فروخت

چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت

زين قصه هفت گنبد افلاک پرصداست

کوته‌نظر ببين که سخن مختصر گرفت

حافظ تو اين سخن (دعا) ز که آموختی که بخت (یار)

تعويذ کرد شعر تو را و به زر گرفت

زنهار از آن عبارت شيرين دلفريب

گويی که پسته تو سخن در شکر گرفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت

روی مه‌پيکر او سير نديديم و برفت

گويی از صحبت ما نيک به تنگ آمده بود

بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز يمانی خوانديم

وز پی‌اش سوره اخلاص دميديم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

(عشوه می‌داد که از کوی ملامت نرویم)

ديدی آخر که چنين عشوه خريديم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن (وانگه)

در گلستان وصالش (جمالش) نچميديم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کرديم

کای دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۴

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيار باده، که ماه صيام رفت

درده قدح، که موسم ناموس و نام رفت

وقت عزيز رفت، بيا تا قضا کنيم

عمری که بی‌حضور صراحی و جام رفت

مستم کن آنچنان که ندانم ز بيخودی

در عرصه‌ی خيال، که آمد کدام رفت

بر بوی آن که جرعه‌ی جامت به ما رسد

در مصطبه، دعای تو هر صبح و شام رفت

دل را که مرده بود، حياتی به جان رسيد

تا بویی از نسيم می‌اش در مشام رفت

زاهد غرور داشت، سلامت نبرد راه

(شیخ از غرور خود به سلامت نبرد راه)

رند از ره نياز، به دارالسلام رفت

نقد دلی که بود مرا، صرف باده شد

قلب سياه بود، از آن در حرام رفت

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود

می ده که عمر در سر سودای خام رفت

ديگر مکن نصيحت حافظ، که ره نيافت

گمگشته‌ای که باده‌ی نابش به کام رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

گر ز دست زلف مشکينت خطایی رفت رفت

ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت

برق عشق ار خرمن (خرقه‌ی) پشمينه‌پوشی سوخت سوخت

جور شاهی کامران گر بر گدايی رفت رفت

در طريقت رنجش خاطر نباشد، می بيار

هر کدورت را که بينی، چون صفايی رفت رفت

عشقبازی را تحمل بايد ای دل پای دار

گر ملالی بود بود و گر خطايی رفت رفت

گر دلی از غمزه‌ی دلدار باری برد برد

ور ميان جان و جانان ماجرايی رفت رفت

از سخن‌چينان ملالت‌ها پديد آمد (آید) ولی

گر ميان همنشينان ناسزايی رفت رفت

عيب حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه

پای آزادی چه بندی گر به جايی رفت رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۲

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

آن ترک (یار) پری‌چهره که دوش از بر ما رفت

آيا چه خطا ديد، که از راه ختا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم (نور) جهان‌بين

کس واقف ما نيست، که از ديده چه‌ها رفت

دور از رخ تو (او) دم به دم از گوشه‌ی چشمم

سيلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت

از پای فتاديم چو آمد غم (شب) هجران

در درد بمرديم (بماندیم) چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت

عمريست که عمرم همه در کار دعا رفت

احرام چه بنديم چو آن قبله نه اين جاست

در سعی چه کوشيم چو از مروه (کعبه) صفا رفت

دی گفت طبيب از سر حسرت چو مرا ديد

هيهات که رنج تو ز قانون شفا رفت

ای دوست به پرسيدن حافظ قدمی نه

زان پيش که گويند که از دار فنا رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

صبحدم مرغ چمن، با گل نوخاسته گفت

ناز کم کن، که در اين باغ بسی چون تو شکفت

گل بخنديد که از راست نرنجيم ولی

هيچ عاشق سخن سخت (تلخ) به معشوق نگفت

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در ميخانه به رخسار نرفت

در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا

زلف سنبل به نسيم سحری می‌آشفت

گفتم ای مسند جم، جام جهان‌بينت کو

گفت افسوس که آن دولت بيدار بخفت

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل

ای بسا در که (در و یاقوت) به نوک مژه‌ات بايد سفت

سخن عشق نه آن است که آيد به زبان

ساقيا می ده و کوتاه کن اين گفت و شنفت

اشک حافظ خرد و صبر به دريا انداخت

چه کند سوز غم عشق نيارست نهفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

عيب رندان مکن ای زاهد پاکيزه‌سرشت

که گناه دگران، بر تو نخواهند نوشت

من اگر نيکم و گر بد، تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار، که کشت

همه کس طالب يارند، چه هشيار و چه مست

همه جا خانه‌ی عشق است، چه مسجد، چه کنشت

سر تسليم من و خشت در ميکده‌ها

مدعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت

نااميدم مکن از سابقه‌ی لطف ازل

تو (چه دانی که پس پرده) که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت

(گر نهادت همه این است، زهی خوب‌نهاد

گر سرشتت همه این است زهی نیک‌سرشت

بر عمل تکیه مکن هیچ که در روز ازل

تو ندانی قلم صنع به نامت چه نوشت

باغِ فردوسْ لطیف است، ولیکن زنهار

تا غنیمت شمری سایه‌ی بید و لبِ کِشت!)

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی

يک سر از کوی خرابات برندت به بهشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

کنون که می‌دمد از بوستان نسيم بهشت

من و شراب فرح‌بخش و يار حورسرشت

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز

که خيمه سايه‌ی ابر است و بزمگه لب کشت

چمن حکايت (به رمز در) ارديبهشت می‌گويد

نه عاقل (عارف) است که نسيه خريد و نقد بهشت

به می عمارت دل (جان) کن که اين جهان خراب

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد

چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

مکن به نامه سياهی ملامت من مست

که آگه است که تقدير بر سرش چه نوشت

قدم دريغ مدار از جنازه حافظ

که گر چه غرق گناه است می‌رود به بهشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ديدی که يار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد و از غم ما هيچ غم نداشت

يا رب مگيرش ار چه دل چون کبوترم

افکند و کشت و عزت (حرمت) صيد حرم نداشت

بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه يار

حاشا که رسم لطف و طريق کرم نداشت

با اين همه هر آن که نه خواری کشيد از او

هر جا که رفت هيچ کسش محترم نداشت

هر راهرو که ره به حريم درش نبرد

مسکين بريد وادی و ره در حرم نداشت

ساقی بيار باده و با محتسب (مدعی) بگو

انکار ما مکن که چنين جام جم نداشت

خوش وقت رند مست که دنیا و آخرت

بر باد داد و هیچ غم بیش و کم نداشت

حافظ ببر تو گوی فصاحت که مدعی

هيچش هنر نبود و خبر نيز هم نداشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۷

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا، خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست

گفت ما را جلوه‌ی معشوق در (بر) اين کار داشت

يار اگر ننشست با ما، نيست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی (گدایان) عار داشت

درنمی‌گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنينان بخت برخوردار داشت

خيز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنيم

کاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مريد راه عشقی فکر بدنامی مکن

شيخ صنعان خرقه رهن خانه‌ی خمار داشت

وقت آن شيرين‌قلندر خوش که در اطوار سير

ذکر تسبيح ملک در حلقه زنار داشت

چشم حافظ زير بام قصر آن حوری‌سرشت

شيوه‌ی جنات تجری تحتها الانهار داشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations