“ต้องไปกินข้าว ปาร์ตี้แล้วล่ะ เขาอุตส่าห์ชวน”

“ช่วยเขาทำงานหน่อย เราไม่ได้ลำบากอะไร”

 

สถานการณ์ข้างต้นคือความเกรงใจที่อาจเกิดขึ้นได้กับใครหลายคน แน่นอนว่าความเกรงใจในมิติของการอยู่ร่วมกันในพื้นที่สาธารณะเป็นสิ่งที่พึงปฏิบัติ แต่ความเกรงใจอีกมิติที่ลึกลงไปแล้วอาจไม่ใช่ ‘ความเกรงใจ’ กำลังทำให้เราเบียดเบียนตัวเอง

R U OK ชวนสำรวจว่า แท้จริงแล้วเรากำลังใช้คำว่า ‘เกรงใจ’ มาปิดบังความกลัวสูญเสียความสัมพันธ์ กลัวไม่เป็นที่รัก เราจะเซ็ตความตั้งใจใหม่ หันมาจัดการความกลัวแทนการเอาคำว่าเกรงใจมาปกปิดได้อย่างไร และมีวิธีไหนบ้างที่จะหัดปฏิเสธโดยไม่สูญเสียความสัมพันธ์