«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش ديدم که ملايک در ميخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه‌نشين باده‌ی مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشيد

قرعه‌ی کار به نام من ديوانه زدند

جنگ هفتادودو ملت همه را عذر بنه

چون نديدند حقيقت (درِ) ره افسانه زدند

ما به صد خرمن پندار ز ره چون نرویم

چون ره آدم خاکی به یکی دانه زدند

شکر (آن را) ايزد که ميان من و او صلح افتاد

صوفيان (حوریان) رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نيست که از (بر) شعله‌ی او خندد شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ ( نکشید) نگشاد از رخ انديشه نقاب

تا سر زلف (عروسان سخن شانه زدند) سخن را به قلم شانه زدند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند

بيخود از شعشعه‌ی پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک‌سحری بود و چه فرخنده‌شبی

آن شب قدر که اين تازه‌براتم دادند

بعد از اين روی من و آينه‌ی وصف جمال

که در آن جا خبر از جلوه‌ی (عالم) ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحِق بودم و اين ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده‌ی اين دولت داد

(من همان روز بدیدم که ظفر خواهم یافت)

که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

اين همه شهد و شکر کز سخنم می‌ريزد

اجر صبری‌ست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخيزان بود

(همت پیر مغان و نفس رندان بود)

که ز بند غم ايام نجاتم دادند

شِکر شُکر به شکرانه بیافشان حافظ

که نگار خوش شیرین‌حرکاتم دادند

.

حافظ آن دم که به بند سر زلف تو فتاد

گفت کز بند غم و غصه نجاتم دادند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

حسب‌حالی ننوشتی و شد ايامی چند

محرمی کو که فرستم به تو پيغامی چند؟

ما بدان مقصد (اعلا) عالی نتوانيم رسيد

هم مگر پيش نهد لطف شما گامی چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

فرصت عيش نگه دار و بزن جامی چند

قند آميخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه‌ای چند برآميز به دشنامی چند

زاهد از کوچه‌ی رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عيب می جمله چو گفتی هنرش نيز بگو

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدايان خرابات خدا يار شماست

چشم انعام مداريد ز انعامی چند

پير ميخانه چه خوش گفت (به آن دردی‌نوش) به دردی‌کش خويش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهرفروغ تو بسوخت

کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بعد از اين دست من و دامن آن سرو بلند

که به بالای چمان از بن و بيخم برکند

حاجت مطرب و می نيست تو برقع بگشا

که به رقص آوردم آتش رويت چو سپند

هيچ رویی نشود آينه‌ی حجله بخت

مگر آن روی که مالند در آن سم سمند

گفتم اسرار غمت هر چه بود گو می‌باش

صبر از اين بيش ندارم چه کنم تا کی و چند

مکش آن آهوی مشکين مرا ای صياد

شرم از آن چشم سيه دار و مبندش به کمند

من خاکی که از اين در نتوانم برخاست

از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر (سرو) بلند

باز مستان دل از آن گيسوی مشکين حافظ

زان که ديوانه همان به که (بماند در بند) بود اندر بند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ای پسته‌ی تو خنده زده بر حديث قند

مشتاقم (بیمارم) از برای خدا يک شکر بخند

طوبی ز قامت تو نيارد که دم زند

زين قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

خواهی که برنخيزدت از ديده رود خون

دل در وفای صحبت رود کسان مبند

گر جلوه (طیره) می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی

ما نيستيم معتقد شيخ خودپسند

ز آشفتگی حال من آگاه کی شود

آن را که دل نگشت گرفتار اين کمند

بازار شوق گرم شد آن سروقد (شمع‌قد) کجاست؟

تا جان خود بر آتش رويش کنم سپند

جایی که يار ما به شکرخنده دم زند

ای پسته کيستی تو خدا را به خود مخند

حافظ چو ترک غمزه‌ی ترکان نمی‌کنی

دانی کجاست جای تو؟ خوارزم يا خجند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

رسيد مژده که ايام غم نخواهد ماند

چنان نماند چنين نيز هم نخواهد ماند

من ار چه در نظر يار خاکسار شدم

رقيب نيز چنين محترم نخواهد ماند

چو پرده‌دار به شمشير می‌زند همه را

کسی مقيم حريم حرم نخواهد ماند

چه جای شکر و شکايت ز نقش نيک و بد است

چو بر صحيفه‌ی هستی رقم نخواهد ماند

سرود مجلس جمشيد گفته‌اند اين بود

که جام باده بياور که جم نخواهد ماند

(بیار باده که دوران جم نخواهد ماند)

غنيمتی شمر ای شمع وصل پروانه

که اين معامله تا صبحدم نخواهد ماند

توانگرا دل درويش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

بدين رواق زبرجد نوشته‌اند به زر

که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ

که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

هر که شد محرم دل در حرم يار بماند

وان که اين کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عيب مکن

شکر ايزد که نه در پرده‌ی پندار بماند

صوفيان واستدند از گرو می همه رخت

دلق ما بود (خرقه‌ی ماست) که در خانه‌ی خمار بماند

محتسب شيخ شد و فسق خود از ياد ببرد

قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می لعل کز آن دست بلورين ستديم

آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز (جز دلم کو ز) ازل تا به ابد عاشق رفت

جاودان کس نشنيديم که در کار بماند

گشت بيمار که چون چشم تو گردد نرگس

شيوه‌ی تو نشدش حاصل و بيمار بماند

از صدای سخن عشق نديدم خوشتر

يادگاری که در اين گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عيب مرا می‌پوشيد

خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چين حيران شد

که حديثش همه جا بر در و ديوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که بازآيد و جاويد گرفتار بماند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آينه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه‌داری و آيين سروری داند

هزار نکته‌ی باريکتر ز مو اينجاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بياموزی

وگرنه هر که تو بينی ستمگری داند

به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد

جهان بگيرد اگر دادگستری داند

مدار نقطه‌ی بينش ز خال توست مرا

که قدر گوهر يکدانه جوهری داند

بباختم دل ديوانه و ندانستم

که آدمی‌بچه‌ای شيوه‌ی پری داند

غلام همت آن رند عافيت سوزم

که در گداصفتی کيمياگری داند

تو بندگی چو گدايان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده‌پروری داند

ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه

که لطف طبع و سخن گفتن دری داند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۶

فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

سحرم دولت بيدار به بالين آمد

گفت برخيز که آن خسرو شيرين آمد

قدحی درکش و سرخوش به (خرابات خرام) تماشا بخرام

تا ببينی که نگارت به چه آيين آمد

مژدگانی بده ای خلوتی نافه‌گشای

که ز صحرای ختن آهوی مشکين آمد

گريه آبی به رخ سوختگان بازآورد

ناله فريادرس عاشق مسکين آمد

مرغ دل باز هوادار کمان ابرويست

ای کبوتر نگران باش که شاهين آمد

ساقيا می بده و غم مخور از دشمن و دوست

که به کام دل ما آن بشد و اين آمد

رسم بدعهدی ايام چو ديد ابر بهار

گريه‌اش بر سمن و سنبل و نسرين آمد

چون صبا گفته‌ی حافظ بشنيد از بلبل

عنبرافشان به تماشای رياحين آمد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

صبا به تهنيت پير می‌فروش آمد

که موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد

هوا مسيح‌نفس گشت و باد نافه‌گشای

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان برفروخت باد بهار

که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد

به گوش هوش نيوش از من و به عشرت کوش

که اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

ز فکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع

به حکم آن که چو شد اهرمن سروش آمد

ز مرغ صبح ندانم که سوسن آزاد

چه گوش کرد که با ده زبان خموش آمد

چه جای صحبت نامحرم است مجلس انس

سر پياله بپوشان که خرقه‌پوش آمد

ز خانقاه به ميخانه می‌رود حافظ

مگر ز مستی زهد ريا به هوش آمد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations