«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۵

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

الا ای طوطی گويای اسرار

مبادا خاليت شکر ز منقار

سخن سربسته گفتی با حريفان

خدا را زين معما پرده بردار

به روی ما زن از ساغر گلابی

که خواب‌آلوده‌ايم ای بخت بيدار

چه ره بود اين که زد در پرده مطرب

که می‌رقصند با هم مست و هشيار

از آن افيون که ساقی در می افکند

حريفان را نه سر ماند (و) نه دستار

خرد هرچند نقش (نقد) کائنات است

چه سنجد پیش عشق (نقش) کیمیاکار

سرت سبز و دلت خوش باد جاويد

که خوش نقشی نمودی از خط يار

بت چينی عدوی دين و (ما مست) دل‌هاست

خداوندا دل و دينم نگه دار

سکندر را نمی‌بخشند آبی

به زور و زر ميسر نيست اين کار

بيا و حال اهل درد بشنو

به لفظ اندک و معنی بسيار

به مستوران مگو اسرار مستی

حديث جان (مپرس از) مگو با نقش ديوار

به يمن (رایت) دولت منصور شاهی

علم شد حافظ اندر نظم اشعار

خداوندی به جای بندگان کرد

خداوندا ز آفاتش نگه دار

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

معاشران گره از زلف يار باز کنيد

شبی خوش است بدين (وصله) قصه‌اش دراز کنيد

حضور خلوت انس است و دوستان جمع‌اند

و ان يکاد بخوانيد و در فراز کنيد

رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گويند

که گوش هوش به پيغام اهل راز کنيد

به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد

گر اعتماد بر الطاف کارساز کنيد

ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است

چو يار ناز نمايد شما نياز کنيد

نخست موعظه پير صحبت اين حرف است

که از مصاحب ناجنس احتراز کنيد

هر آن کسی که در اين حلقه نيست زنده به عشق

بر او نمرده به فتوای من نماز کنيد

وگر طلب کند انعامی از شما حافظ

حوالتش به لب يار دلنواز کنيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنيد

از يار آشنا (خبر، نفس) سخن آشنا شنيد

ای شاه حسن (سایه ز درویش برمگیر) چشم به حال گدا فکن

کاين گوش بس حکايت شاه و گدا شنيد

خوش می‌کنم به باده‌ی مشکين مشام جان

کز دلق‌پوش صومعه بوی ريا شنيد

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت

در حيرتم که باده‌فروش از کجا شنيد

يا رب کجاست محرم رازی که يک زمان

دل شرح آن دهد که چه (دید) گفت و چه‌ها شنيد

اينش سزا نبود دل حق‌گزار من

کز غمگسار خود سخن ناسزا شنيد

محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد

از گلشن زمانه که بوی وفا شنيد

ساقی بيا که عشق ندا می‌کند بلند

کان کس که گفت قصه‌ی ما هم ز ما شنيد

ما باده زير خرقه نه امروز (می‌کشیم) می‌خوريم

صد بار پير ميکده اين ماجرا شنيد

ما می به بانگ چنگ نه امروز (می‌خوریم) می‌کشيم

بس دور شد که گنبد چرخ اين صدا شنيد

پند حکيم عین صواب است و محض خير

فرخنده (بخت آن) (آن کسی) که به سمع رضا شنيد

حافظ وظيفه‌ی تو دعا گفتن است و بس

دربند آن مباش که نشنيد يا شنيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

بيا که رايت منصور پادشاه رسيد

نويد فتح و بشارت به مهر و ماه رسيد

جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت

کمال عدل به فرياد دادخواه رسيد

سپهر دور خوش اکنون (زند) کند که ماه آمد

جهان به کام دل اکنون رسد که شاه رسيد

ز قاطعان طريق اين زمان شوند ايمن

قوافل دل و دانش که مرد راه رسيد

عزيز مصر به رغم برادران غيور

ز قعر چاه برآمد به اوج (جاه، گاه) ماه رسيد

کجاست صوفی دجال‌فعل ملحدشکل

بگو بسوز که مهدی دين‌پناه رسيد

صبا بگو که چه ها بر سرم در اين غم عشق

ز آتش دل سوزان و دود آه رسيد

ز شوق روی تو شاها بدين اسير فراق

همان رسيد کز آتش به (روی) برگ کاه رسيد

مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول

ز ورد نيم شب و درس صبحگاه رسيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

معاشران ز حريف شبانه ياد آريد

حقوق بندگی مخلصانه ياد آريد

به وقت سرخوشی از آه و ناله‌ی عشاق

به صوت و نغمه‌ی چنگ و چغانه ياد آريد

چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی

ز عاشقان به سرود و ترانه ياد آريد

چو در ميان مراد آوريد دست اميد

ز عهد صحبت ما در ميانه ياد آريد

سمند دولت اگر چند (سرکش است ولی) سرکشيده رود

ز همرهان به سر تازيانه ياد آريد

نمی‌خوريد زمانی غم وفاداران

ز بی‌وفایی دور زمانه ياد آريد

به وجه مرحمت ای ساکنان صدر جلال

ز روی حافظ و (آن) اين آستانه ياد آريد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

معاشران ز حريف شبانه ياد آريد

حقوق بندگی مخلصانه ياد آريد

به وقت سرخوشی از آه و ناله‌ی عشاق

به صوت و نغمه‌ی چنگ و چغانه ياد آريد

چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی

ز عاشقان به سرود و ترانه ياد آريد

چو در ميان مراد آوريد دست اميد

ز عهد صحبت ما در ميانه ياد آريد

سمند دولت اگر چند (سرکش است ولی) سرکشيده رود

ز همرهان به سر تازيانه ياد آريد

نمی‌خوريد زمانی غم وفاداران

ز بی‌وفایی دور زمانه ياد آريد

به وجه مرحمت ای ساکنان صدر جلال

ز روی حافظ و (آن) اين آستانه ياد آريد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

Advertising Inquiries: https://redcircle.com/brands

Privacy & Opt-Out: https://redcircle.com/privacy

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۴۰

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

(حسن طلب، ادب طلب)

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزيد

وجه می می‌خواهم و مطرب، که می‌گويد رسيد؟

شاهدان در جلوه و من شرمسار کيسه‌ام

بار عشق و مفلسی صعب است می‌بايد کشيد

قحط جود است آبروی خود نمی‌بايد فروخت

باده و گل از بهای خرقه می‌بايد خريد

گوييا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش

من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دميد

با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ

از کريمی گوييا در گوشه‌ای بویی شنيد

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک

جامه‌ای در نيک‌نامی نيز می‌بايد دريد

اين لطايف کز لب لعل تو من گفتم که گفت؟

وين تطاول کز سر زلف تو من ديدم که ديد؟ (ترصیع)

عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق

گوشه‌گيران را ز آسايش طمع بايد بريد

تير عاشق‌کش ندانم بر دل حافظ که زد

اين قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

رسيد مژده که آمد بهار و سبزه دميد

وظيفه گر برسد مصرفش گل است و نبيد

صفير مرغ برآمد بط شراب کجاست؟

فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشيد؟

ز روی ساقی مهوش گلی بچين امروز

که گرد عارض بستان خط بنفشه دميد

ز ميوه‌های بهشتی چه ذوق دريابد

هر آن که سيب زنخدان شاهدی نگزيد؟

چنان کرشمه‌ی ساقی دلم ز دست ببرد

که با کسی دگرم نيست برگ گفت و شنيد

مکن ز غصه شکايت که در طريق طلب

به راحتی نرسيد آن که زحمتی نکشيد

من اين مرقع رنگين چو گل، بخواهم سوخت

که پير باده‌فروشش به جرعه‌ای نخريد

بهار می‌گذرد دادگسترا درياب

که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

جهان بر ابروی عيد از هلال وسمه کشيد

هلال عيد در ابروی يار بايد ديد

شکسته گشت چو پشت هلال قامت من

کمان ابروی يارم چو (بار) باز وسمه کشيد

مگر نسيم (تنت دوش) خطت صبح در چمن بگذشت

که گل به بوی تو چون صبح پیرهن بدرید

بيا که با تو بگويم غم ملالت دل

چرا که بی تو ندارم مجال گفت و شنيد

به لب رسيد مرا جان و برنيامد کام

به سر رسيد اميد و طلب به سر نرسيد

خدای را مددی ای دلیل راه حرم

که نیست وادی عشق را کرانه پدید

ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند

بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مرواريد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نفس برآمد و کام از تو برنمی‌آيد

فغان که بخت من از خواب درنمی‌آيد

صبا به چشم من انداخت خاکی از کوی(ت)ش

(چنان به حسرت خاک در تو می‌میرم)

که آب زندگيم در نظر نمی‌آيد

قد بلند تو را تا به بر نمی‌گيرم

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آيد

در اين خيال به سر شد زمان عمر و هنوز

بلای زلف (درازت) سياهت به سر نمی‌آيد

مقيم زلف تو شد دل که خوش سوادی ديد

وز آن غريب بلاکش خبر نمی‌آيد

ز شست صدق گشادم هزار تير دعا

ولی چه سود يکی کارگر نمی‌آيد

کمینه شرط وفا ترک سر بود حافظ

برو اگر ز تو این کار برنمی‌آید

ابیاتی که در این تصحیح نیاورده‌ایم

ز بس که شد دل حافظ رميده از همه‌کس

کنون ز حلقه‌ی زلفت به در نمی‌آيد

بسم حکايت دل هست با نسيم سحر

ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آيد

(فدای دوست نکردیم عمر و مال و دریغ

که کار عشق ز ما اینقدر نمی‌آید)

مگر به روی دلارای يار ما ور نی

به هيچ وجه دگر کار برنمی‌آيد

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations