Πως και γιατί ένα τρυφερό road movie έχει κερδίσει το ενδιαφέρον της νέας γενιάς σινεφίλ; Τι κάνει την ταινία «Μαγνητικά Πεδία» τόσο ξεχωριστή σε σχέση με άλλες ταινίες της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής; Είναι τα θερινά σινεμά ο νέος τόπος συνάντησες όσων θέλουν να αποδράσουν από τη ρουτίνα;

Η Έλενα δραπετεύει από την Αθήνα. Ενώ έχει ξεκινήσει για μια δουλειά στην Θεσσαλονίκη αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί αλλάζει πορεία, μπαίνει σε ένα φέρι και καταλήγει σε ένα νησί. Συναντά τον Αντώνη του οποίου το αυτοκίνητό μένει. Εκείνη τον βοηθά παίρνοντας τον μαζί της. Εκείνος κουβαλά ένα μεταλλικό κουτί με τις στάχτες ενός αγαπημένου του προσώπου. Καθώς του αρνούνται να το θάψει στο κοιμητήριο του χωριού δεν ξέρει τι να το κάνει, πού να το θάψει και περιφέρεται μαζί με την Έλενα στο νησί.

Ο Γιώργος Γούσης που υπογράφει τη βραβευμένη ταινία «Μαγνητικά πεδία» έχει στηρίξει την πλοκή στους δυο ηθοποιούς του, αποτυπώνοντας τους αληθινούς τους χαρακτήρες σε ένα εσωτερικής δύναμης και χειροποίητης γοητείας road movie, με τα όρια του βιώματος και της φαντασίας υπέροχα μπλεγμένα ‒ ένα από τα πλέον απροσδόκητα και αξιέπαινα σενάρια των τελευταίων ετών και μία μη αναμενόμενη επιτυχία στα θερινά σινεμά στα οποία προβάλλεται.

Υπάρχει κάποιου είδους συμβολισμός στην επιλογή του Δημαρχείου Κορυδαλλού για την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Λάκη Γαβαλά; Είναι η σύνδεση με τα παιδικά χρόνια ή κάτι πιο σκοτεινό ή τίποτα από αυτά;
 

«Δεν αντικρίζω τη ζωή με μούτρα. Δε μαζεύω λύπες. Δε δίνω υποσχέσεις και όρκους που δε θα μπορέσω να τηρήσω. Προσπαθώ να έχω υπομονή, επιμονή και σύνεση υμνώντας την καινούρια αλλά και την παντοτινή ομορφιά», λέει στην εισαγωγή της αυτοβιογραφίας του ο Λάκης Γαβαλάς που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό. Αφήγηση μιας συναρπαστικής ζωής με πείσμα, όραμα, πίστη, απόλυτη βεβαιότητα για την ολοκλήρωση του στόχου. 
 

Μια πορεία πολυποίκιλη και περιπετειώδη σε αναζήτηση της ομορφιάς και της δημιουργικότητας που κάποια στιγμή (ήταν άραγε νύχτα και ο καπετάνιος δεν πρόσεξε;) έπεσε πάνω σε μια σκόπελο που παραλίγο να οδηγήσει το όνειρο σε ναυάγιο και να χαθεί στην άβυσσο. Κι όμως, αναδύθηκε στην επιφάνεια με ακόμα μεγαλύτερη λάμψη. Η ιστορία του Λάκη Γαβαλά, ενός κοσμοπολίτη με όραμα για τη μόδα και την προώθηση του πρωτοποριακού στυλ, μια περσόνας εκκεντρικής αλλά και απίστευτα μεθοδικού ανθρώπου.

 

Παρακολουθήσαμε την παρουσίαση του βιβλίου «Λάκης Γαβαλάς Loaded» από τις εκδόσεις Άγκυρα στο Δημαρχείο Κορυδαλλού, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ίδιος και όχι μακριά από τις ομώνυμες φυλακές όπου πέρασε την πιο σκοτεινή του περίοδο ως έγκλειστος για χρέη στο δημόσιο.

Τι κάνει τη βρετανική σειρά «Heartstopper» να διαφέρει από όλα τα teen-age ρομάντζα που έχουμε δει στο παρελθόν; Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια σειρά με γκέι έφηβους που διαδραματίζεται σε ένα ιδεατό περιβάλλον; Πρόκειται για μια δημιουργία που ετοιμάζει την επόμενη queer γενιά για την κοινωνία της ανεκτικότητας και της συμπεριληπτικότητας;

Το «Heartstopper» είναι μια σειρά της γνωστής πλατφόρμας Netflix η οποία έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον του βρετανικού αλλά και του διεθνούς τηλεοπτικού κοινού για λόγους που την κάνουν να διαφέρει εντελώς από άλλες παρεμφερείς του είδους.

Πρόκειται για ένα ρομαντικό δράμα ανάμεσα σε δύο αγόρια, μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εκ των οποίων ο ένας, ο Τσάρλι, είναι συνειδητοποιημένος γκέι και ο άλλος, ο Νικ, αθλητής του ράγκμπι, μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει τη σεξουαλική του ταυτότητα καθώς σταδιακά ερωτεύεται τον Τσάρλι. 
 

Εμπνευσμένο από το ομώνυμο, δημοφιλές graphic novel της Alice Oseman το «Heartstopper» παρουσιάζει τη ζωή σε ένα επαρχιακό αγγλικό γυμνάσιο όπου μια παρέα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών ζουν με τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους σε ένα παράλληλο σύμπαν από εκείνο των υπόλοιπων συμμαθητών τους.

Μια νέα αντίληψη ρομαντικής αναπαράστασης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που, αν κρίνει κανείς από την αποδοχή, ήταν κάτι που περίμενε για πολλά χρόνια και τώρα αγκαλιάζει με ευφρόσυνη αγαλλίαση.

Πρόκειται για ένα ακόμα ανάγνωσμα νοσταλγίας και επιστροφής σε ηρωικές εποχές ή κάτι διαφορετικό; Τι ενεργοποιεί το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού ώστε να εκτινάσσει τις πωλήσεις ενός βιβλίου και να το κατατάσσει ανάμεσα στα best seller;

Το βιβλίο της Λένα Διβάνη «Ονειρεύτηκα τη Διδώ» (εκδ. Πατάκη) είναι μια βιογραφία της σπουδαίας συγγραφέως -αλλά κυρίως προσωπικότητας-, Διδώς Σωτηρίου σε μορφή μιας συνέντευξης-αφήγησης «ποταμός» που η γνωστή ιστορικός και συγγραφέας «ονειρεύτηκε» και ολοκλήρωσε μέσα «στον ζόφο των αλλεπάληλλων κρίσεων» όπως λέει και η ίδια. 

Μια «υβριδική» βιογραφία που ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια της εκείνης στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, συνεχίζει με τις πρώτες της αναμνήσεις από τη Σμύρνη και από το φευγιό των Ελλήνων, και διασχίζει όλο τον ελληνικό εικοστό αιώνα με τις περιπέτειες και τις μικρότερες και μεγαλύτερες τραγωδίες μας. 

Καθιστώντας το ένα απολαυστικό ανάγνωσμα ιστορικής αναδρομής, εμπλουτισμένο με προσωπικά σχόλια, από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τη Χούντα βασισμένο σε έρευνα σχετικά με τη μυθιστορηματική ζωή αυτής της μοναδικής γυναίκας, η οποία ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της. 

Τι σχέση έχει η πραγματική Μάνη με τη σειρά «Η Γη της Ελιάς» που υπογράφει ο Αντρέας Γεωργίου; Εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα οι ίδιοι κανόνες μυθοπλασίας που έλκουν το τηλεοπτικό κοινό διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες;
 

Βεντέτες, οικονομικά συμφέροντα, κρυφά πάθη, ζήλειες, ανταγωνισμοί, δολοφονίες και καταστροφές κατακλύζουν τη σειρά «Η Γη της Ελιάς» η οποία διαδραματίζεται στη Μάνη, έναν τόπο που έχει τη φήμη των άγριων ενστίκτων. Με την υπογραφή του πετυχημένου ηθοποιού και σκηνοθέτη Αντρέα Γεωργίου, η σειρά  συγκεντρώνει σημαντικούς Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιούς ενώ σημειώνει ιδιαίτερα υψηλή τηλεθέαση σε όλες σχεδόν τις ηλικίες. 
 

Η υπόθεση έχει στο επίκεντρο της μια νέα γυναίκα, τη Μυρτάλη Βρεττάκου, κόρη μεγαλοϊδιοκτήτη κτημάτων και ελαιοτριβείου, η οποία αφού πρώτα σώζεται από απόπειρα δολοφονίας της όταν άγνωστοι βάζουν φωτιά στο ερωτικό κρησφύγετο τους κατά τη διάρκεια ερωτικής συνεύρεσης της με τον αγαπημένο Στέφανο, εξαφανίζεται για μεγάλο διάστημα χωρίς κανείς να ξέρει που κρύβεται. Στο μεταξύ ο πατέρας της πεθαίνει και όταν ανοίγεται η διαθήκη αποκαλύπτεται ότι την έχει αποκληρώσει, γεγονός που αφήνει όλους εμβρόντητους καθώς την λάτρευε και δεν είχε λόγο να κάνει κάτι τέτοιο. 
 

Η περιουσία πηγαίνει κατά το ήμισυ στη θετή της μητέρα και κατά το άλλο ήμισυ στο θείο της και τον εξάδελφο της. Το τι έχει συμβεί και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα όταν εκείνη επανεμφανίστηκε, οι συνέπειες των αποφάσεων της, οι αποκαλύψεις και όσα βιώνουν όσοι περιβάλλουν την παντοδύναμη οικογένεια Βρεττάκου, έχουν κρατήσει τα αμείωτο ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού καθ’ όλη τη χειμερινή σεζόν και συνεχίζεται.

Τι το νέο έφερε ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης με το «Το Θείο Τραγί» δέκα χρόνια πριν στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή; Τι έρχεται να προσθέσει σήμερα με την επανάληψη του; Παραμένει το εμβληματικό και ανατρεπτικό διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα επίκαιρο;

Γραμμένο το 1931 από τον πρωτοποριακό για το ύφος του λογοτέχνη Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) και δημοσιευμένο το 1933, το διήγημα «Το θείο τραγί» θεωρείται το σημείο εκκίνησης της νεωτερικής γραφής τόσο του συγγραφέα όσο και της ελληνικής γραμματείας του 20ου αι. Γέννημα των αρχών της δεκαετίας του ’30 που μόλις διαφαίνονταν τα πρώτα δείγματα ανανεωμένης πεζογραφίας, το σύντομο πόνημα του Σκαρίμπα έθετε τις βάσεις για το ελληνικό Αντιμυθιστόρημα -  έχοντας ως βασικό ήρωα με χαρακτηριστικά που στην παγκόσμια λογοτεχνία εμφανίστηκαν τριάντα χρόνια αργότερα με το κίνημα των Beats: ανατρεπτικό, αρνητή, αναχωρητή, αυθάδη, θρασύ. Όταν κυκλοφόρησε επαινέθηκε από τους κριτικούς της εποχής, φυσικά υπήρξαν και επικριτές του, κυρίως για τον ήρωα και για την ποιητική του ατμόσφαιρα. Σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί ένα νεωτερικό μυθιστόρημα χάρη στην αφηγηματική του τεχνική και την άναρχη γραφή του.

Ο ηθοποιός, μουσικός και σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης παρουσίασε την πρώτη εκδοχή της παράστασης του βασισμένης στο ομώνυμο διήγημα του Σκαρίμπα με μεγάλη επιτυχία το 2012. Φέτος, δέκα χρόνια μετά, σε συνεργασία με τον Joseph των ΑΤΗ Κids και τον Κelloggs επέστρεψε στο BIOS με ένα νέο κύκλο παραστάσεων. Αυτή τη φορά σε μια νέα απόπειρα συνδιαλλαγής με την πόλη και το σήμερα. Ο αντι-ήρωας που ερμηνεύει ο ίδιος, αλήτης, προκλητικός, εχθρός του καθωσπρεπισμού, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για μια παλιά του αγάπη. Καθώς την βρίσκει παντρεμένη μ' έναν πλούσιο αστό, ζώντας μια κάλπικα γεμάτη ζωή, αποφασίζει και ραδιουργεί εναντίον της δοσμένης αυτής συνταγής που καθιστά τους ανθρώπους «κανονικούς» και κοινωνικά «ευτυχείς». 

Η παράσταση αποτελεί ένα ταυτόχρονα θεατρικό και μουσικό γεγονός. Ηθοποιός και μουσικοί συμπράττουν ζωντανά επί σκηνής, ο  μουσικός λόγος του Γιάννη Σκαρίμπα πλαισιώνεται από μουσική και τραγούδια ειδικά γραμμένα για την παράσταση και με όχημα τα εκφραστικά μέσα του ηθοποιού δημιουργείται μια ηλεκτρική και δυναμική πλατφόρμα αφήγησης της προκλητικής και πάντα επίκαιρης ιστορίας.

Γιατί το «Bridgerton» αποτελεί την πιο δημοφιλή σειρά διεθνώς του Netflix; Είναι η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισε να προβάλλεται το ίδιο ελκυστική με την πρώτη; Αν όχι, σε τι υπερείχε η πρώτη από τη δεύτερη σεζόν; 

Η σειρά «Bridgerton» στο Netflix, που υπογράφει η παραγωγός Shonda Rhimes, η δημιουργός του επιτυχημένου «Grey's Anatomy», εμπνευσμένη από 8 ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα της πολυβραβευμένης Julia Quinn, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο τηλεθέασης. Απέκτησε φανατικούς φαν σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη όχι μόνο για τη ρομαντική πλοκή της και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ της, αλλά και για τα κοινωνικά ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκε. Πιθανόν και λόγω των ιδιαίτερα απενοχοποιημένων ερωτικών σκηνών. 

Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: η πρώτη σεζόν ήταν στη Νο1 θέση του Netflix όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά σε 76 χώρες, καθώς όπου είναι διαθέσιμη η πλατφόρμα, βρισκόταν σταθερά στο top 10. Έγινε η 5η κορυφαία παραγωγή όλων των εποχών του Netflix ξεπερνώντας και την τεράστια επιτυχία του «The Queen's Gambit». Η δεύτερη σεζόν που άρχισε να προβάλλεται στις 25 Μαρτίου έχει ξεπεράσει σε τηλεθέαση και την πρώτη σεζόν. 

Κι όλα αυτά χάρη σε μια σειρά καινοτομιών καθώς είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που δεν κρατάει απαραίτητα την πιστότητα της εποχής, αλλά είναι προσαρμοσμένη σε σύγχρονα μηνύματα, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και αποφασισμένη να προβάλλει ιστορίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι, αντί να αποκλείονται.

Άλλωστε τα μυθιστορήματα της Julia Quinn διακατέχονται από ρομαντισμό, πάθος, χιούμορ, με μια σύγχρονη φεμινιστική ματιά που σπάει κοινωνικά στερεότυπα και προκαλεί συζητήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Julia Quinn έχει τον άτυπο τίτλο της σύγχρονης Τζέιν Όστεν και ακριβώς αυτό θυμίζει η περίτεχνη οκταλογία της: Μια πανέμορφη, μοντέρνα εκδοχή του «Περηφάνια και Προκατάληψη».

Γίνεται πράγματι «το σώσε» στο θέατρο Παλλάς της οδός Βουκουρεστίου; Παραμένει «Το σώσε» του Μάικλ Φρέιν όσο φρέσκο όσο ήταν όταν πρωτοανέβηκε το 1982; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί της κωμωδίας σήμερα;

Το έργο «Noises Off», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της σπαρταριστής κωμωδίας του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Μάικλ Φρέιν ανέβηκε το 1982 στο Λονδίνο και αμέσως μετά, το 1983 στην Αθήνα σε μία ιστορική παράσταση σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή, Ξένιας Καλογεροπούλου και Άννας Παναγιωτοπούλου, που του έδωσαν τον τίτλο «Το σώσε», και σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Πρόκειται για ένα έργο για τον κόσμο του θεάτρου και όλα όσα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια των προβών αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που τίποτα δεν πηγαίνει σωστά και διαλύονται τα πάντα, πίσω από τη σκηνή αλλά και πάνω σε αυτή.

Στην Ελλάδα έχει παιχτεί έκτοτε αρκετές φορές από διάφορους θιάσους άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο πετυχημένα, ενώ φέτος με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από την παγκόσμια πρεμιέρα του, ανεβαίνει στο θέατρο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με δημοφιλείς ηθοποιούς όπως τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τους Σμαράγδα Καρύδη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργο Χρυσοστόμου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργο Ψυχογιό, Δάφνη Δαυίδ και Γιώργο Ζυγούρη.

Ποιες αλήθειες καταγγέλλει και καυτηριάζει στο νέο του έργο ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης; Είναι ένα έργο που αφορά την ελληνική επικαιρότητα και τα γεγονότα που γίναμε όλοι κοινωνοί τα τελευταία χρόνια, πρόκειται για μια καταγγελία για την παθογένεια της ελληνικής οικογένειας; Ή κάτι άλλο;
 

Με το θεατρικό έργο «H αλήθεια είναι - δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του» του Δημήτρη Δημητριάδη η ομάδα bijoux de kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης επιχειρούν μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Πρόκειται για ένα έργο που μιλά απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Παράλληλα μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα κι εντέλει την ταυτότητα. Όλα εκείνα που αφορούν στην σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.
 

Η bijoux de kant ισχυρίζεται ότι με αυτό το έργο του Δημητριάδη επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν. Είναι όντως έτσι; Άραγε έχει η θεατρική πράξη αυτή την ικανότητα, το κατάφερε αυτή η ομολογουμένως ενδιαφέρουσα προσέγγιση;