"ใช้กายที่เป็นของเน่า ทำให้เกิดเป็นบุญ โดยในวันนี้เราจะใช้กายของเรานี้ให้ตั้งอยู่ เข้าอยู่ คงอยู่ในความประเสริฐด้วยอริยอุโบสถศีล"

"อุโบสถ" หมายถึง การที่เราจะรักษา เก็บงำ ถือเอา ตั้งเอาไว้ รักษาเก็บไว้ให้ดีของการเข้าจำ รักษากายให้ดีแบบที่เป็นอริยะ แบบที่ประเสริฐ มีองค์ประกอบ 9 ประการ ที่เมื่อกระทำแล้วแม้เพียงวันหนึ่งคืนหนึ่งก็จะได้ชื่อว่า เข้าใกล้พระอริยเจ้า และควรทำให้เป็นปกติ รักษาไว้ให้ดี จะระลึกถึงความดีของศีลที่มีอยู่ในตัวของเราได้ เป็น "สีลานุสสติ"

สัตตสูตร

[๒๒๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อุโบสถประกอบด้วยองค์ ๙ ประการ อัน บุคคลเข้าอยู่แล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก มีความรุ่งเรืองมาก มีความ แพร่หลายมาก

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อุโบสถประกอบด้วยองค์ ๙ ประการ อัน บุคคลเข้าอยู่แล้วอย่างไร จึงมีผลมาก มีอานิสงส์มาก มีความรุ่งเรืองมาก มี ความแพร่หลายมาก อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ย่อมตระหนักชัดดังนี้ว่า พระอรหันต์ทั้งหลายละปาณาติบาต งดเว้นจากปาณาติบาต วางท่อนไม้ วางศาตรา มีความละอาย เอื้อเอ็นดู อนุเคราะห์เกื้อกูลสรรพสัตว์อยู่ตลอดชีวิต ในวันนี้ แม้เราก็ละปาณาติบาต งดเว้นจากปาณาติบาต วางท่อนไม้ วางศาตรา มีความ ละอาย เอื้อเอ็นดู อนุเคราะห์เกื้อกูลสรรพสัตว์อยู่ตลอดคืนและวันนี้ เราชื่อว่า กระทำตามพระอรหันต์แม้ด้วยองค์นี้ และอุโบสถชื่อว่าจักเป็นอันเราเข้าอยู่แล้ว อุโบสถประกอบด้วยองค์ที่ ๑ นี้ ฯลฯ พระอรหันต์ทั้งหลายละการนั่งการนอนบน ที่นั่งที่นอนสูงใหญ่ งดเว้นจากการนั่งการนอนบนที่นั่งที่นอนสูงใหญ่ สำเร็จการ นั่งการนอนบนที่นั่งที่นอนต่ำ คือ บนเตียงหรือเครื่องปูลาดด้วยหญ้าตลอดชีวิต ในวันนี้ แม้เราก็ละการนั่งการนอนบนที่นั่งที่นอนสูงใหญ่ งดเว้นจากการนั่งการ นอนบนที่นั่งที่นอนสูงใหญ่ สำเร็จการนั่งการนอนบนที่นั่งที่นอนต่ำ คือ บนเตียง หรือเครื่องปูลาดด้วยหญ้า ตลอดคืนและวันนี้ เราชื่อว่ากระทำตามพระอรหันต์ แม้ด้วยองค์นี้ และอุโบสถจักเป็นอันเราเข้าอยู่แล้ว อุโบสถประกอบด้วยองค์ที่ ๘ นี้

บุคคลมีใจประกอบด้วยเมตตา แผ่ไปตลอดทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ที่ ๓ และ ที่ ๔ ก็เหมือนกัน โดยนัยนี้ ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง แผ่ไปตลอด โลกทั่วสัตว์ทุกเหล่า ในที่ทุกสถาน ด้วยใจประกอบด้วยเมตตาอันไพบูลย์ถึงความ เป็นใหญ่ หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียนอยู่ อุโบสถชื่อว่า ประกอบด้วยองค์ที่ ๙ นี้ ด้วยประการดังนี้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อุโบสถประกอบ ด้วยองค์ ๙ ประการ อันบุคคลเข้าอยู่แล้วอย่างนี้แลจึงมีผลมาก มีอานิสงส์มาก มีความรุ่งเรืองมาก มีความแพร่หลายมาก ฯ

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: คลังพระสตร S09E04 , #อริยะอุโบสถ , #อุโบสถประกอบด้วยองค์เก้า , #อริยอุโบสถ ศีล 8                          

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“ปล่อยทิ้งกะปล่อยวางมันไม่เหมือนกันตรงที่ว่า คนเราจะทิ้งอะไร ปล่อยอะไรได้ จะต้องมีฐานมาจากการเห็นตามความเป็นจริงตามกระบวนการ คุณจะปล่อยวางได้ คุณก็จะต้องมีความคลายกำหนัด จะมีความคลายกำหนัดได้ก็ต้องมีความหน่าย ไม่ได้เอาธุระอะไรกับเขา จะมามีความคลายกำหนัดได้ ก็ต้องเห็นตามความเป็นจริงว่ามันก็ต้องเป็นอย่างนี้ มันจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นตามอัตตาได้ จะเห็นตามความเป็นจริงได้ จิตก็ต้องเป็นสมาธิ จิตจะเป็นสมาธิได้ ก็ต้องตั้งสติเอาไว้ ในที่นี้อยู่กับพุทโธ”

สมาธิทำให้เห็นตามความเป็นจริงโดยความเป็นอนัตตาในอายตนะทั้ง 6 ว่า มีเหตุมีปัจจัย เราจะไม่ได้ไปเอาธุระกับมันยอมรับในสภาพที่มันเป็น จะเกิดความหน่ายคลายกำหนัดปล่อยวาง  ให้ระวังโมหะที่จะทำให้กิเลสกลับกำเริบ ทำไปเห็นไปตามมรรค 8 พุทโธจริงเกิด ตามเหตุดั่ง "อิติปิ"

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

ท่านพระสารีบุตร เห็นความเกิดขึ้นเห็นความเสื่อมไป ในทั้งหมด 16 อย่างนี้ ตามรายละเอียดของ 7 อย่างนั้น ด้วยฌานสมาธิเห็นแล้วพิจารณาแยกแยะแจกแจงได้ว่า สิ่งเหล่านี้ไม่มีมา มีมาแล้วก็ดับไป เกิดขึ้นดับไป ๆ มีความไม่เที่ยงด้วย ปรุงแต่งด้วย เห็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่ยินดีไม่ยินร้ายไปตามผัสสะที่มากระทบ

ความที่ไม่ยินดีไม่ยินร้ายนั้น จะมีสภาวะแห่งการสั่งสมของสิ่งที่เป็นกาม สิ่งที่เป็นภพ สิ่งที่เป็นอวิชชาไม่ได้ เพราะเมื่อไม่สั่งสมในช่องทางใจ พอเมื่อเราไม่ได้ยินดีไปตาม ไม่ได้ยินร้ายไปตาม กิเลสมันก็พัวพันไม่ได้

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: คลังพระสูตร S09E13 , เข้าใจทำ (ธรรม) S07E59  

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“ความตายดับได้ ความตายเกิดได้ ความตายไม่เที่ยง เพราะอาศัยเหตุปัจจัยคือความเกิด มีความเกิดแล้วความเกิดของความตายจึงเกิดขึ้น เมื่อความเกิดดับไป ความดับของความตายก็จึงดับได้ การดับของความตายจึงเกิดขึ้น”

กลัวตายคือกลัวทุกข์ กลัวสิ่งใดจะคลายความกลัวในสิ่งนั้นได้ยิ่งต้องเข้าไปหาสิ่งนั้น ต้องสู้ ไม่หนี เรากลัวเพราะเราไม่เข้าใจมันไม่แน่ใจในมัน เอาสติสมาธิเป็นฐานเป็นอาวุธในการพิจารณาความตาย 

พิจารณาความตายว่า ไม่เที่ยง อาศัยเหตุปัจจัยจึงเกิดขึ้น เพราะมีการเกิดจึงมีความแก่และความตาย ความเกิดในความตาย ความตายดับได้ความตายเกิดได้ เป็นอนัตตา ให้เผชิญหน้า ให้เห็นความจริงว่ามันดับได้ เราจะชนะมันได้ จะดับความตายได้ให้มันหายไปได้ไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกต่อไป เราต้องดับที่เหตุปัจจัยคือความเกิด

ในข้อของการพลัดพราก ให้เห็นถึงจุดอ่อนของความตายคือความไม่เที่ยง ไม่มีค่าอะไร ไม่ใช่ของเราอย่าให้มีความยึดถือในสิ่งนั้น เราก็จะไม่รู้สึกว่าเราได้สูญเสียอะไรไป

" ย้ำคิดย้ำทำในทางดี ให้กลัวบาป อย่ากลัวตาย"

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ : #แก้ตายด้วยการไม่เกิด

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“ศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ ปัญญา ระลึกถึงคุณธรรมเหล่านี้ของเทวดาเหล่านั้น ระลึกถึงคุณธรรมเหล่านี้ของเราด้วย เราระลึกถึงสิ่งใดสิ่งนั้นก็เกิดขึ้น เข้ามาตั้งอยู่ในใจของเรา จิตนั้นก็ไม่มีราคะ โทสะ โมหะกลุ้มรุม ดำเนินไปตามมรรค ตัณหาก็หลุดออกไป ๆ” 

คุณธรรม 5 ประการของเหล่าเทวดา ที่เราสามารถมีตามได้ ให้เห็นให้ถูกว่าเขามีมาได้อย่างไร จะมีกุศลธรรมเกิดเป็น สัมมาทิฏฐิ แต่ถ้าเห็นไม่ถูก จะเกิดอกุศลธรรมเป็น มิจฉาทิฏฐิ เมื่อระลึกถึงแล้วตัณหาจะลดลง ความทุกข์ก็ลดตาม คุณธรรมก็มากขึ้น การระลึกถึงเทวตานุสสตินี้จะทำความบริสุทธิ์ให้เกิดมีได้

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ : #เทวดามีอยู่จริง

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“ตั้งจิตทบทวนดูให้ดีว่า ในช่วงรอบปีหรือในรอบ 10 ปี 20 ปีของเราที่ผ่านมา มันเป็นอย่างไร ตั้งจิตดูให้ดีว่า ในรอบปีที่จะไปข้างหน้าหรือรอบอีก10 ปีที่จะไปต่อไป จะให้มันเป็นอย่างไร กำหนดเอาวันสุดท้ายของปีนี้เป็นการทบทวนดูว่า ที่ผ่านมาเราเป็นมาอย่างไร และต่อไปจากนี้ เราจะไปต่ออย่างไร ที่จะทำให้กุศลธรรมของเรามันดีมีเพิ่มขึ้น เราจะไปต่ออย่างไร ที่จะทำให้อกุศลธรรมที่มันมีอยู่ลดลง อกุศลธรรมที่มันยังไม่มา อย่าให้มันมา เราต้องตั้งความเพียรเอาไว้ ต้องมีความเพียรเป็นปธานกิจ คือ มีความเพียรที่เป็นหลักให้สติตั้งจดจ่อเอาไว้ ไม่ให้ลืมหลง ไม่ให้เผลอเรอ ตั้งสติเอาไว้แล้วใคร่ครวญมาในทั้ง 4 แง่มุม น้อมเข้ามาสู่ตัว รักษาสติ รักษาความเพียรให้เป็นปธาน ตั้งมั่นขึ้นไว้ให้อยู่ได้ตลอดทั้งวัน”

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ผู้มีความเพียร พึงถึงความสิ้นทุกข์ได้ด้วย ปธานเหล่าใด ปธาน ๔ ประการเหล่านี้ คือ สังวรปธาน ๑ ปหานปธาน ๑ ภาวนาปธาน ๑ อนุรักขนาปธาน ๑ อันพระพุทธเจ้าผู้เป็นเผ่าพันธุ์แห่งพระอาทิตย์ทรงแสดงไว้แล้ว ฯ…ปธานสูตร [๖๙]

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่: สากัจฉาธรรม-ความเพียรสี่สถาน , สากัจฉาธรรม -ทบทวนสิ่งที่ผ่านมาด้วยสติ

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“ธรรมชาติ 2 อย่าง มีกิจที่ควรทำแตกต่างกัน เวลาจะให้มันเกิดก็ต้องให้มันเกิดด้วยกัน เมื่อมีอันหนึ่งก็ต้องมีอันหนึ่งด้วย เมื่อมีการรับรู้ คือ วิญญาณอยู่ที่ไหน ก็ต้องมีสติตั้งเอาไว้ ณ ที่ตรงนั้น ระลึกรู้ได้ ณ ที่ตรงนั้น “

การใช้พุทโธเป็นเครื่องมือ เปรียบเสมือนป้อมยาม ที่เมื่อระลึกถึงแล้ว จะก่อให้เกิดสติที่เป็นดั่งยาม สติกับวิญญาณนั้นเกิดด้วยกันมาพร้อมกัน แต่ทำหน้าที่ต่างกัน สติจึงต้องทำให้เจริญ พัฒนาให้มีให้เกิดขึ้นได้ และวิญญาณแค่รับรู้เฉย ๆ ให้รอบรู้ทำความเข้าใจ สติที่ตั้งขึ้นจะทำให้เกิดเป็นสมาธิ  สมาธิที่ละเอียดขึ้น ๆ นั้น กิเลสก็ละเอียดขึ้น ๆ ตาม ต้องดูให้เห็น แม้ในสมาธิที่นิ่ง ๆ นั้น 

จะเห็นอวิชชาในจิตได้ ก็ต่อเมื่อจิตเป็นสมาธิ จะเกิดวิชชา เห็นความเป็นอนัตตา ซึ่งถ้าทำมาถูกทางแล้ว กิเลสตัณหาจะลดลง จิตจะมีความนอบน้อม คลายความยึดถือในขันธ์ 5 ได้ 

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: เข้าใจทำ (ธรรม) E08S10    

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“สติที่ตั้งเอาไว้ จะทำให้จิตของเราที่เมื่อมีการรับรู้ความคิดนึก รับรู้เสียง รับรู้ภาพ รับรู้สิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่ จะไม่ถูกกาม พยาบาท เบียดเบียนบุกรุกรบกวนเข้ามาเกิดขึ้นในจิตของเรา มันจะแยกกันออกไป จิตก็รวมลงเป็นสมาธิได้

สติจึงทำสมาธิให้เกิดขึ้น มีการรับรู้คือวิญญาณเกิดขึ้น ณ ที่ไหน ก็ต้องมีสติคือการระลึกได้ตั้งไว้ที่นั้น พอเรามีสติเข้าไปตั้งมั่นโดยชอบแล้ว สิ่งที่จะพึงหวังต่อไปได้ กล่าวคือ "จะเป็นผู้ที่กระทำได้แล้วซึ่งโวสสัคคารมณ์"  หมายถึง ความที่ตั้งมั่นแห่งจิต ความที่จิตเป็นอารมณ์อันเดียว ทั้ง ๆ ที่ก็มีความคิดนึกอยู่ เห็นอยู่ ได้ยินอยู่ มีการปรุงแต่งสิ่งต่าง ๆ อยู่ บ้าง ก็ยังเป็นจิตที่เป็นสมาธิ

บุคคลที่มีสติตั้งไว้แล้วโดยชอบ มีจิตตั้งมั่นแล้วโดยดีแล้ว จะสามารถมีความรู้ชัดคือปัญญาอย่างนี้ว่า "สังสารวัฎมันเป็นสิ่งที่มีที่สุด เบื้องต้น เบื้องปลาย อันบุคคลไปตามอยู่ รู้ไม่ได้ ที่สุด เบื้องต้น เบื้องปลาย มันจะไม่ปรากฎเลยแก่สัตว์ทั้งหลายที่มีอวิชชาเป็นเครื่องกางกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูกไว้ ท่องเที่ยวไปมาอยู่"

[๑๐๒๐] ดูกรสารีบุตร ก็สมาธิของอริยสาวกนั้น เป็นสมาธินทรีย์ ด้วยว่าอริยสาวก ผู้มีศรัทธา ปรารภความเพียร เข้าไปตั้งสติไว้ มีจิตตั้งมั่นโดยชอบ พึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักรู้ชัด อย่างนี้ว่า สงสารมีที่สุดและเบื้องต้น อันบุคคลรู้ไม่ได้แล้ว เบื้องต้นที่สุดไม่ปรากฏแก่เหล่าสัตว์ ผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูกไว้ ผู้แล่นไปแล้ว ท่องเที่ยวไปแล้ว ก็ความดับ ด้วยการสำรอกโดยไม่เหลือแห่งกองมืด คืออวิชชา นั่นเป็นบทอันสงบ นั่นเป็นบทอันประณีต คือ ความระงับสังขารทั้งปวง ความสละคืนอุปธิทั้งปวง ความสิ้นตัณหา ความสิ้นกำหนัด ความดับ นิพพาน…สัทธาสูตร ว่าด้วยศรัทธาของพระอริยสาวก

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: เข้าใจทำ (ธรรม) E08S07 , E07S59 , #เหตุเกิดจาก “สติอินทรีย์”

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

“เย ธมฺมา เหตุปปฺภวาฯ” บทแห่งธรรมะที่พูดถึงเหตุแห่งความเกิดและความดับแห่งเหตุเหล่านั้น ปรารภพระอัสสชิเถระหนึ่งในปัญจวัคคีย์ได้แสดงธรรมอันย่นย่อของพระพุทธเจ้าให้อุปติสสปริพาชกฟัง จากที่ประทับใจในอิริยาบถสำรวมอันน่าเลื่อมใสของพระอัสสชิเถระเมื่อแรกเห็น ได้บรรลุพระโสดาบัน ขอบวชในพระพุทธศาสนาแล้ว มีชื่อเรียกใหม่ว่าพระสารีบุตร

“สิ่งอะไรต่างๆ ก็ตาม มันต้องอาศัยเหตุเกิด สิ่งใดสิ่งหนึ่งก็ตาม มันจะดับไปได้ มันก็ต้องอาศัยเหตุดับ” ใคร่ครวญลงไปในธรรมโดยปรารภคาถา

“เย ธมฺมา เหตุปฺปภวา ธรรมเหล่าใด เกิดแต่เหตุ

เตสํ เหตํุ ตถาคโต พระตถาคต กล่าวเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น

เตสญฺจ โย นิโรโธ จ และความดับของธรรมเหล่านั้น

เอวํ วาที มหาสมโณ พระมหาสมณะมีวาทะอย่างนี้”

ถ้าเหตุแห่งความเกิดขึ้นมีอยู่ เหตุปัจจัยแห่งความดำรงอยู่ยังมีอยู่ ขันธ์ 5 นั้นก็ยังเกิดขึ้นอยู่ตั้งอยู่ได้ แต่ถ้าเหตุปัจจัยมีอยู่หายไปดับไป หรือเหตุปัจจัยของความดับมีเกิดขึ้น ขันธ์ 5 นั้นก็ต้องหายไปดับไป ตามกฎของไตรลักษณ์ ทุกอย่างล้วนอาศัยเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้นและดับไป

เกิดปัญญาด้วยการใคร่ครวญลงไปในธรรม สิ่งต่าง ๆ ที่มันเกิดแต่เหตุ มีเหตุเกิดมีความดับ อาศัยกันและกันเกิดขึ้น มีความเป็นปฏิจจสมุปปันนธรรม รู้ตามอริยสัจ 4 จึงจะนับว่าเป็นวิชชา เหตุปัจจัยของวิชชาที่จะทำให้อวิชชาดับไปคือ โพชฌงค์7 สติปัฏฐาน 4เป็นเหตุให้เกิดโพชฌงค์ 7 โพชฌงค์ 7 เป็นเหตุให้เกิดวิชชา จะมีความพ้นจากอวิชชา ไล่ไปถึงนิพพานได้

จากคาถาเย ธัมมา ไล่ถึงอิทัปปัจจยตา ดังนี้

”อิมสฺมึ  สติ อิทํ โหติ เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้ย่อมมี

อิมสฺสุปฺปาทา อิทํ อุปฺปชติ เพราะความเกิดขึ้นแห่งสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

อิมสฺมึ อสติ อิทํ น โหติ เมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้ย่อมไม่มี

อิมสฺส นิโรธา อิทํ นิรุชฺฌติ เพราะความดับแห่งสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงดับไป”

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: นิทานพรรณนา E02S08 ,  E02S07    

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

สติต่างจากวิญญาณอย่างไร?

สติ คือการระลึกได้, วิญญาณ คือ การรู้แจ้งหรือการรับรู้ เราต้องแยกแยะให้ถูก เข้าใจให้ถูกถึงการเกิดขึ้นของทั้งสติและวิญญาณ เปรียบเหมือน สัตว์ 6 ชนิดผูกไว้ด้วยเชือก และเสวียนรองหม้อ ที่จิตไปเสวยอารมณ์ตามสิ่งที่มากระทบ เปลี่ยนแปลงขึ้นลงตามสิ่งไปรับรู้มา จึงต้องมีการป้องกันจิต เครื่องมือที่พระพุทธเจ้าให้ไว้คือ สติปัฏฐาน 4 หนทางอันเอก

สติฝึกได้ ในที่นี้เน้นให้มาระลึกถึงคุณของพุทโธ แทนที่จะให้จิตไปตามการรับรู้ต่าง ๆ ก็ให้มาระลึกถึงพุทธานุสสติ ก็จะเกิดสติขึ้นทันที รับรู้แล้ว มีสติตั้งไว้ ไม่ตามไป เหมือนสัตว์ที่ผูกกับเสาไว้ดีแล้ว เชือกตึงแต่ไม่ขาดเสาไม่ล้ม ระลึกถึงพุทโธนี้คือสติ เป็นฐานรองจิต เหมือนเสวียนของหม้อ

อุปสรรคที่จะทำให้เราลืมนึกถึงพุทโธ นั่นคือ นิวรณ์ เครื่องขวางกั้น (ขัดข้อง) จึงต้องใส่พลังให้จิตให้ถูกทาง แล้วนำมาให้เกิดประโยชน์กับตน ถ้าตั้งจิตไว้ในมรรค มรรคจะมีพลัง นำสู่วิมุตติ ถึงนิพพานได้

ฌานและสมาธิล้วนเริ่มจาก "สติ" มีสมาธิแล้วให้ใคร่ครวญด้วยปัญญาว่า ทุกสิ่งล้วนมีเหตุมีปัจจัยจึงเกิดขึ้น เป็นอนัตตา ไม่ควรยึดถือ แยกแยะให้ถูก จิตจะเป็นอิสระสู่วิมุตได้

แนะนำรับฟังเพิ่มเติมได้ที่ Playlists: เข้าใจทำ (ธรรม)  E08S07 , E07S59 , คลังพระสูตร E09S07    

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.