Tegenwoordig is overal reclame te vinden. Branded content en product placement zijn woorden geworden die iedereen wel kent. Maar wat mag er nou eigenlijk wel en niet als je reclame maakt voor een product? En wie bepaalt dat eigenlijk? In deze aflevering van Onder Mediadoctoren verwonderen we ons over reclame.

We doen dat voor het eerst niet samen met een andere Mediadoctor, maar met mediaconsultant en internetfenomeen Gyurka Jansen. Hij werkt onder anderen bij Fabmagazine en The Post Online.

Folkert interviewde Michael Dijkstra, een eenentwintig jarige ondernemer in de internetreclame. Hij vertelt dat het verschil tussen wat wel en niet mag een groot grijs gebied is. Er zijn veel producten waar gedoogd reclame voor gemaakt mag worden, maar waar wel strenge regels voor zijn. De vuistregel hier is dat als een product gevaarlijk zou kunnen zijn, er vaak regels voor zijn opgesteld.

Aan de hand van het interview bespreken met we met Gyurka wat de regels online nou eigenlijk zijn. Er blijken simpelweg niet veel regels te zijn. Wel is er een reclamecodecommissie die regels vastlegt, maar wettelijk gezien kan je daar niet veel mee. Hij benadrukt dat het vooral een overweging is van wat je lezers accepteren en wat je er aan kan verdienen.

Chris en Iris maakten een reclameblok met verboden reclames. We bespreken of het wel zo duidelijk is dat dit verboden is. Wanneer mag je bijvoorbeeld wel of geen reclame maken voor alcohol? Het blijkt vooral te gaan om een norm binnen het zelfregulerende systeem van de reclame industrie. De reclamecodecommissie kan wel uitspraken doen, maar geen sancties opleggen.

Aan het einde van de aflevering beantwoorden we de vraag. De regels omtrent reclames zijn vaag. Maar worden wel voornamelijk bepaald door de reclamecodecommissie. De logica hierachter is een van een gezamenlijke norm: dingen waarvan ondersteld worden dat we die fout vinden, mogen niet. We concluderen dat er een onderliggende ideologie is die betrekking heeft op het idee van fatsoen en dat mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden. Het systeem lijkt wel te werken: de zelfregulering heeft dan misschien geen sanctie, maar beide partijen (reclamemakers en consumenten) hebben er niets aan om elkaar voor het hoofd te stoten.