ฉันกลับมาบ้านหลังเลิกเรียน และพบคุณยายกับนักเรียนคนใหม่ที่กำลังเรียนอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันถึงกับแปลกใจกับนักเรียนคนนี้ – เขาเป็นผู้ชายตัวสูงและหล่อเหลาเอามากๆ โอพระเจ้า เขาสมบูรณ์แบบไปเลย สำหรับฉัน นั่นเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ฉันเกิดต้องตาใครสักคน – ซึ่งอาจเป็นรักแรก หรือคุณจะเรียกว่าไงก็ตามแต่ แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่อาจหยุดคิดถึงเขาได้ คุณยายบอกฉันอย่างสุภาพว่าขอให้ฉันขึ้นไปชั้นบน แต่ฉันก็ยังจับประกายความสนใจในตาของเขาก่อนที่ฉันจะเดินออกจากห้องได้

สวัสดี ผมชื่อทิม เรื่องราวนี้มันเกี่ยวกับการที่ผมต้องการสร้างความประทับใจให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง จนผมเกือบจะเผาบ้านที่กำลังมีคนอยู่ในนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ และไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นแบบนั้น และทุกอย่างของเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยการโกหก ก่อนหน้านี้ ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอเป็นรุ่นพี่ผมหนี่งปีที่โรงเรียน เธอชื่อโอลิเวีย และผมพยายามหาทางเข้าไปคุยกับเธอมานานหลายสัปดาห์แล้ว ผมคอยอยู่ใกล้ๆเธอเสมอในช่วงพักกลางวัน โดยหวังว่าจะมีโอกาสให้เราได้เริ่มพูดคุยกันบ้าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า และผมก็อายเกินกว่าที่จะเข้าไปคุยกับเธอตรงๆ

เราไม่รู้จักพ่อของเราเลย ในครอบครัวของเรามีอะไรสักอย่างที่เรียกกันว่า คำสาปของครอบครัว เกือบ 80 ปีมานี้ ผู้หญิงทุกคนในครอบครัวของเราต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีผู้ชายในบ้าน คุณตาทวดของเราเสียชีวิตในสงคราม และยายของฉันก็เติบโตมาโดยปราศจากพ่อ จากนั้นสามีก็ทิ้งเธอไป และเธอต้องเลี้ยงแม่ของเราตามลำพัง และพ่อของเราก็ทิ้งเราไปในตอนที่ฉันเกิด และลีอาอายุได้สามขวบ แม่ของเราบอกว่า พ่อไม่ต้องการลูกคนที่สอง ดังนั้นเมื่อแม่ท้องฉัน เขาจึงจากไป และนั่นก็คือทั้งหมดที่เรารู้เกี่ยวกับพ่อ

ไง พวกคุณ ผมชื่อนิค ผมคิดว่าผมมีเรื่องราวมากมายที่จะเล่า ในเมื่อผมมักเจอกับปัญหายุ่งยากอยู่เสมอ ส่วนใหญ่ปัญหาเหล่านั้นไม่มีแก่นสารอะไรและโง่เง่าเอามาก ๆ บางครั้งยังตลกด้วยซ้ำ แต่เรื่องหนึ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณ คือจุดที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างเลวร้ายมาก ๆ บางครั้งคุณอาจบอกก็ได้ว่าผมสมควรโดนแล้ว แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะคิดยังไง แล้วนี่ก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ผมบอกคุณได้เลยว่า ผมไม่เคย และไม่แม้แต่จะถูกเรียกว่าเป็นคน “ดี” อย่างน้อยพ่อแม่ผมก็เป็นคนพูดแบบนี้ เพราะผมก่อปัญหาให้พวกเขามาตลอดหลายปี พวกเขาทำงานหนักมาก ดังนั้นเราก็เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละ ผมก็ไม่ได้ต้องการพวกเขาเหมือนกัน ผมแค่ใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ และทุกคนก็เกลียดที่ผมเป็นผม นั่นแหละ ทุกครั้งที่ผมทะเลาะกับพ่อแม่ พวกเขาจะเอาแต่พูดเรื่องเดิม ๆ ซ้ำซาก ประเภท ผมไม่เรียนหนังสือ ทำข้าวของเสียดาย ทำตัวก้าวร้าวหยาบคาย ผมเกลียดที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่พ่อแม่ผม – แต่ครูผม ลุง ป้า และผู้ใหญ่คนไหน ๆ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตผมเลยก็ด้วยเช่นกัน

ถึงอย่างนั้น เรื่องที่ว่านี้เกิดขึ้นในเดือนพฤษภาคม พ่อของผมได้รับโทรศัพท์อีกสายจากโรงเรียน เรื่องที่ผมทำตัวไม่ได้เรื่อง โง่เง่า และโมโหร้าย ผมหมายถึง - โมโหร้ายจริง ๆ ถ้าผมออกจากบ้านในวันสุดสัปดาห์ เว้นแต่จะเกิดไฟไหม้หรืออะไรทำนองนั้น หรือเปิดเครื่องเล่นเพลย์สเตชั่น หรือทำอะไรอย่างอื่นที่ทำให้วอกแวกไม่อ่านหนังสือ ผมจะไม่ได้ไปอยู่กับเคฟ พี่ชายของผมช่วงปิดเทอมหน้าร้อน และนี่ก็คือสิ่งที่ผมรอคอยเพียงอย่างเดียว เขาอยู่ห่างออกไปสามร้อยไมล์ และโดยทั่วไปก็คือคนคนเดียวจริง ๆ ที่ไม่ได้เรียกผมว่าไอ้โง่อยู่ตลอดเวลา เราสนุกกันมาก เล่นฟีฟ่า ไปตกปลา และใช้เวลาด้วยกัน นั่นคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปีเลย และถ้าพ่อแม่บอกว่าให้ผมอยู่บ้าน - ผมก็ต้องอยู่จริง ๆ ดังนั้นผมจึงไม่อาจก่อเรื่องอะไรได้เด็ดขาด

ผมเกิดและเติบโตขึ้นที่บ้านริมชายฝั่งอันแสนสุขสงบที่สุดแห่งนั้น. ที่นั่นไม่ได้กว้างใหญ่นัก แต่พ่อและแม่ผมปล่อยพื้นที่ละแวกนั้นให้เช่าเพื่อเลี้ยงครอบครัวของเรา หนึ่งในแขกที่เราจำได้แม่นยำที่สุดเท่าที่เคยมีคือหัวหน้าพ่อครัวในภัตตาคารหรูแห่งหนึ่งในเวลานั้น ซึ่งก็คือคุณรอสเซตติ ตลอดมา เขาชอบแม่ผมและพยายามจะหยอดแม่อยู่เสมอในเวลาที่พ่อของผมไม่เห็น เขาสอนแม่ทำอาหารเมนูต่างๆ ล้วนแต่เป็นของอร่อย และผมก็ชอบดูเขาร่ายเวทมนตร์ในห้องครัว ผมแทบไม่รู้เลยว่า หลังจากนั้นผมพบว่า การทำอาหารและคำแนะนำเรื่องจีบสาวของเขาจะเป็นประโยชน์อย่างมากในอนาคต เดี๋ยวคุณจะรู้ในอีกไม่นานนี้ล่ะครับ

ผมอีธาน ผมรู้ว่า ผมดูไม่เหมือนเด็กอายุ 14 ทั่วไปเท่าไหร่ เพราะผมดูแก่กว่าอายุจริงมาก ผมคิดว่า ผมได้กรรมพันธุ์นี้มาจากพ่อ ลูกชายคนที่สองของแม่ผม ชื่อจัสติน เขาอายุเจ็ดขวบ และก็ดูเหมือนเด็กเจ็ดขวบทั่วไป ตอนที่เขาเกิดมา พ่อของผมก็ย้ายออกไปจากฮุสตันที่ซึ่งพวกเราอาศัยอยู่ และจากไปแบบตลอดกาล บางทีคุณอาจเดาได้ว่า จัสตินไม่ใช่ลูกของพ่อผม แต่ตอนที่ผมอายุหกขวบผมเด็กเกินไปที่จะเข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ แม่ของผมบอกพ่อว่า เธอกำลังตั้งครรภ์และเธอต้องการขอหย่า เพราะเธอต้องการใช้ชีวิตกับผู้ชายอีกคนที่เธอมีลูกกับเขา

เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อปีก่อนในโรงอาหารมหาวิทยาลัยของผม. ผมเห็นสาวที่สวยมากๆ คนหนึ่งกำลังทานอาหารอยู่อีกโต๊ะ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้เลย ผมแค่นั่งจ้องเธออยู่อย่างนั้น รู้สึกเหมือนสมองของผมไม่สั่งการราว 2 นาที...ก่อนที่สติของผมจะกลับคืนมาเมื่อเธอเดินตรงมาหาผม ใบหน้าที่น่ารักที่สุดในโลกนั้นพูดกับผมว่า “จ้องอะไรของนายยะ นายงี่เง่า” ที่จริงแล้ว ถ้าเธอพูดอะไรสักอย่างที่ต่างออกไป บางทีผมคงไม่สนใจเธอขนาดนั้น แต่หลังจากเธอเรียกผมว่า “นายงี่เง่า” ผมก็ติดบ่วงเสน่ห์เธออย่างสมบูรณ์. หลังจากนั้น ผมพบหน้าเฟซบุ๊คของเธอ ผมจึงส่งคำขอเป็นเพื่อนไปหา และรีบขอโทษเธอทันทีเรื่องสถานการณ์น่าอึดอัดใจที่เคยเกิดขึ้น และอธิบายว่าทุกทีผมไม่ใช่คนที่ชอบจ้องผู้หญิงขนาดนั้น ยกเว้นเธอ

ไง ฉันชื่อนอร่า ฉันอายุ 17 ปี และ คือว่า...แม่ของฉันต้องต่อสู้กับการชอบเก็บของมานานกว่า 5 ปีแล้ว ถึงพูดอย่างนี้แล้วจะฟังเหมือนไม่มีอะไรเลย แต่เชื่อฉันเถอะว่า...ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วเมื่อฉันอายุ 12 ปี และเคเลบน้องชายของฉันอายุ 8 ปี ในปีนั้น...พ่อของเราเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง และ...ขอบอกตามตรงเลยนะว่า นี่เป็นช่วงที่ยากลำบากอย่างมากของทุกคน โดยเฉพาะแม่ของฉัน แม่เริ่มเก็บข้าวของทุกอย่างในบ้าน จนบ้านของเราสกปรกและดูโทรมไปหมดเสียจน “เป็นไปไม่ได้เลย” ที่จะเดินไปไหนมาไหนโดยไม่สวมรองเท้าแตะ คุณไม่สวมรองเท้าแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ เท้าของเราก็จะดำปี๋สกปรกไปหมด

ห้องทุกห้องเต็มไปด้วยกล่อง หนังสือพิมพ์ เสื้อผ้า รองเท้า และเฟอร์นิเจอร์ เรื่องนี้บ้าบอสุด ๆ เสียจนเรามีพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้นให้เดินไปไหนมาไหน และถึงจะเป็นส่วนที่เราเดินไปไหนได้ก็ยังมีแต่ข้าวของกองเต็มพื้น แล้วแม่ของฉันก็ยังเอาข้าวของกลับมาเพิ่มในบ้านมากขึ้นเรื่อย ๆ อยู่เสมอ ครัวของเราเต็มไปด้วยเครื่องครัว และจานที่ไม่ได้ล้าง ซึ่งแม่ของฉันแค่สั่งอะไรสักอย่างมาเพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องทำความสะอาดเองทีหลัง เรื่องที่แย่ที่สุดคือ “แมลง” และ...สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เราเจอแมลงสาบ หนูบ้าน หนูท่ออยู่ตลอด ในสายตาโลกภายนอกเราเป็นครอบครัวปกติธรรมดา แต่แน่ละว่าแม่ฉันไม่ยอมให้ใครเข้ามาในบ้าน เพื่อเห็นว่าที่จริงแล้วเราเป็นยังไงหรอก ฉันไม่อาจทนรอให้อายุครบ 18 ปีได้แล้ว เพื่อที่ว่าฉันจะได้ออกจากบ้านไปเรียนต่อที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ได้...เพราะน้องชายของฉัน

อย่างที่คุณเห็น การอยู่ในสภาพแบบนั้นส่งผลต่อเขาเลวร้ายยิ่งกว่าที่มีกับฉัน เขาป่วย “อยู่เสมอ” และแพ้โน่นนี่เต็มไปหมด ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่จามติดต่อกันนาน ๆ ฉันไม่อาจปล่อยเขาไว้แบบนั้นได้ และใช่ แม่ของฉันก็เช่นกัน ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะบอกให้แม่โยนอะไรสักอย่างทิ้งไปบ้าง แม่จะพยายามอ้างว่าทุกอย่างนั้น “สำคัญ” มากแค่ไหน โอ อย่าโยนนิตยสารเก่านั้นทิ้งไปนะ แม่ยังอ่านไม่จบ อย่าโยนกล่องนั้นออกไป เราอาจต้องใช้ก็ได้! ฉันไม่อาจปล่อยให้ตัวฉันและเคเลบอยู่ในที่แบบนั้นได้อีกต่อไป ดังนั้นในสัปดาห์หนึ่งเมื่อแม่ฉันไปพักผ่อนระยะสั้น และเราต้องไปอยู่ที่บ้านของป้าโรส เราตัดสินใจทำความสะอาดบ้านของเรา ป้าโรสช่วยเราจ้างคนทำความสะอาดและคนย้ายของมา และกว่าสัปดาห์ผ่านไป เราเพิ่งทำความสะอาดได้จริง ๆ แค่...สองห้อง ใช่ ห้องพวกนั้น มีของเยอะแยะเต็มไปหมด! ขนาดที่ว่าสัปดาห์เดียวไม่อาจทำความสะอาดให้เสร็จหมดได้ ฉันไม่ได้คิดเลยว่าปฏิกิริยาของแม่ฉันเมื่อกลับมาถึงบ้าน...

พ่อของฉันเป็นบุคคลที่มีประสบการณ์ในการมีมิตรภาพที่ยืนยาวมาตลอดชีวิต เขาและเพื่อนรักของเขา คุณบริดจ์ อาศัยอยู่บนถนนสายเดียวกันตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังเป็นเด็กชายตัวน้อย จากนั้นพวกเขาเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกัน และเรียนกฎหมายในมหาวิทยาลัยเดียวกัน อันที่จริงแล้ว พวกเขายังถึงกับแบ่งงานกัน และก็เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของบริษัทที่ผู้สมัครเข้าทำงานได้รับการเสนอตำแหน่งงานในบริษัทพร้อมกันทั้งคู่

สวัสดีทุกคน! ฉันอายุสิบสี่ปีและชื่อของฉันคือ เอริก้า ฉันอยากจะมาเล่าประสบการณ์ของฉันเกี่ยวกับการที่แม่ของฉันพยายามให้ฉันใช้ชีวิตแบบไม่ปกติและขอเตือนพวกคุณก่อนนะคะว่า อย่าได้ทำตามในสิ่งที่ฉันเคยทำเมื่อสองสามปีก่อนเด็ดขาด! เพราะชีวิตของฉันตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงและทุกสิ่งทุกอย่างอาจจบลงอย่างเลวร้าย ... และแม้ว่าความจริงทุกอย่างจะจบลงได้ไม่ค่อยสวยนัก แต่อย่างน้อยฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น คือฉันไม่แน่ใจแล้วว่าแม่จะยังรักฉันอยู่เหมือนเดิมหรือไม่