เราเชื่อว่า มีหลายคนที่พ่อหรือแม่พยายามที่จะปั้นเราให้ไปทำในอาชีพที่พ่อแม่อยากให้เราเป็น (ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะอยู่ในศตวรรษที่ 21 ก็เถอะ) ไม่ว่าจะเป็นการขอร้องให้ช่วยสานต่อธุรกิจครอบครัว การไปทำอาชีพที่มั่นคง ทำงานในองค์กรขนาดใหญ่ ฯลฯ

อย่างไรก็ตาม ขนาดความฝันของคนเรามีความแตกต่างกันออกไป ไม่ใช่ทุกคนที่อยากตามรอยครอบครัว ไม่ใช่ทุกคนที่อยากทำงานประจำ ... หนังสือเรื่อง "ร้านเครื่องเขียนนั้น ใต้ต้นสึบากิ" จะพาเราไปพบกับตัวละครที่ไม่อยากสานต่อในสิ่งที่บรรพบุรุษของเธอทำมา นั่นก็คือการทำหน้าที่เขียนจดหมายให้กับชาวบ้าน (ซึ่งตอนอ่านเราก็แอบงง ๆ ว่าปัจจุบันยังมีอาชีพนี้อยู่จริง ๆ ใช่ไหม) แต่ไป ๆ มา ๆ จากงานที่เคยบอกกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ทำ ก็กลายมาเป็นรายได้หลักให้แก่ชีวิตของเธอ

การฝึกหัดให้ลายมือสวยอาจจะต้องใช้ระยะเวลา แต่การเขียนอย่างไร ให้ถูกใจลูกค้า ไม่ได้ใช้แค่ความเคยชินอย่างเดียว หากแต่ต้องมีกระบวนการคิดที่ซับซ้อนขึ้นไป รวมทั้งความใส่ใจในรายละเอียดของลูกค้า

ไม่ว่าจะเป็นจดหมายรัก จดหมายบอกเลิก จดหมายให้หยุดขอยืมเงิน (เสียที) ล้วนแต่เป็นงานแปลก ๆ ที่ตัวเอกของเราได้รับมอบหมายมาทั้งสิ้น

สุดท้ายแล้ว เรื่องราวของอาชีพที่เราออกจะไม่คุ้นหูเอาซะเลย ก็สอนให้เราเห็นถึงคุณค่าของความเป็นมนุษย์ ผ่านการใช้แว่นตามองเรื่องเล่าของคนอื่นในฐานะของคนคนนั้น

เราคิดว่าหนังสือเล่มนี้ เป็นเรื่องที่น่าอ่านเรื่องหนึ่ง