Over drie weken zijn we terug met gloednieuwe afleveringen!

Tot die tijd kiezen bestuursleden van Mister Motley opnames uit het archief die ze opnieuw onder de aandacht willen brengen. Deze week: algemeen bestuurslid Simone Wegman kiest de opname met Fiona Lutjenhuis, die gepubliceerd is in oktober 2024. 

Het team van Kunst is Lang is met zomervakantie, maar vanaf begin september hoor je weer nieuwe afleveringen.

Om de zomer door te komen, hebben bestuursleden van Mister Motley elke week een aflevering uit het archief voor je geselecteerd. Deze week hoor je de keuze van secretaris Stijn Elshuis, voor het gesprek met Anne Wenzel, opgenomen in mei 2024.  

Kunst is Lang heeft een zomerpauze! Begin september zijn we weer terug met een reeks nieuwe afleveringen. Tot die tijd hoor je elke week een opname uit het archief, geselecteerd door een van de bestuursleden van Mister Motley.

Bestuursvoorzitter Barbara Visser brengt graag de aflevering met Tina Farifteh nog eens onder de aandacht, opgenomen in december 2023. 

Kunst is Lang is met vakantie. Begin september zijn we weer terug met een reeks nieuwe afleveringen. Tot die tijd hoor je elke week een opname uit het archief, geselecteerd door een van de bestuursleden van Mister Motley. 

Deze week de keuze van secretaris Stijn Elshuis: het gesprek met Kasper Bosmans, uit september 2024.

Kunst is Lang heeft een zomerpauze! Begin september zijn we weer terug met een reeks nieuwe afleveringen. Tot die tijd hoor je elke week een opname uit het archief, geselecteerd door een van de bestuursleden van Mister Motley. 

We beginnen met een keuze van bestuursvoorzitter Barbara Visser, voor de aflevering met Yeb Wiersma uit september 2017. 

Het werk van Katja Mater gaat over tijd. Over hoe die geconstrueerd wordt, welke verschillende vormen er van zijn en hoe we tijd beleven. Soms verwijst Katja er letterlijk naar, zoals in de reeks Time is an Arrow, Error. Het zijn beschilderde en betekende fotoprints van gefragmenteerde, klok-achtige figuren, die uit hun normale verband geraakt zijn.

Het feit dat een mensenleven eens ophoudt, en wat dat doet met de tijdsbeleving van degene die achterblijft, leidde tot de twee-kanaalsvideo-installatie When things fall apart,  gemaakt in de periode nadat Katja’s vader overleed en voor de dood van Katja's moeder. Op het linkerscherm glijdt de camera over handgeschreven teksten - bezwerende woorden om met de schok van de dood om te gaan - en op het rechterscherm zijn filmbeelden van luchten te zien, met daarvoor collages en tekeningen in de vorm van hemellichamen.

En dan is er nog het tijdsaspect van een foto, een belangrijk thema in de tentoonstelling No Longer, Not Yet in Fotomuseum Antwerpen, waarin Katja reageert op de fotografische collectie van meer dan 4 miljoen objecten. Verschillende foto's in het archief zijn zo kwetsbaar dat ze nog maar een kort 'lichtleven' voor zich hebben, een beperkt aantal uur blootstelling aan licht voordat ze onherroepelijk vervagen. Ze bestaan niet langer in het moment waarop ze zijn geschoten, en worden bewaard voor een toekomst die er nog niet is.    

Bodil Ouédraogo studeerde zes jaar geleden af aan de modeopleiding van de Rietveld Academie, maar heeft sindsdien haar praktijk verder uitgebreid richting beeldende kunst. Startpunt voor haar werk is vaak een onderzoek naar de verschillende elementen die samen een identiteit vormen. Zo bedrukte ze voor het werk My Hair, a Border een vlag met een afbeelding van haar eigen haar, dat als een landsgrens over het oppervlak kronkelt - een beschouwing op de culturele context van ‘zwart haar’.

Onderdeel van haar afstudeerwerk was de video Porte la Richesse, waarin mensen in Burkina Faso tonen hoe ze met trots en plezier bewegen in hun traditionele grand boubou: een enorm vierkant kledingstuk, zo wijd als je je armen kunt spreiden, dat door de versiering en veelheid van stof status en rijkdom uitstraalt. Voor een performance in het Stedelijk Museum maakte Bodil vijf half transparante plastic versies, die door dansers werden gedragen en zo de grand boubou's van een nieuwe context voorzagen. 

En voor de meest recente serie werken, onder de naam Framed Intimacy, is de verzameling van uit hout gesneden beelden uit West-Afrika van Bodils vader de bron. Bodil groeide er tussen op, en zocht naar manieren om zich opnieuw te kunnen verbinden met de specifieke lichaamshoudingen die worden weergegeven. Ze blaast ze op tot ware grootte, waarbij bijvoorbeeld gevouwen handen worden geïsoleerd en uitgevoerd in glas, aluminium of beton. Zo functioneren ze als zelfstandige objecten, of in het geval van glas als transparante lagen waarachter modellen bewegen, en kunnen poses van toen en die van toeschouwers nu zich gelijkwaardig tot elkaar verhouden. 

Anouk De Clercq maakt videowerken, vaak in zwart-wit, waarin de animatie of het gefilmde beeld even belangrijk is als het speciaal daarvoor gecomponeerde geluid. Anouk creëert zachte werelden, waar je als bezoeker wordt verwelkomd en tot rust kunt komen. In de animatiefilm Bird Song zijn twee vogels op een tak de enige levende wezens in een verder lege wereld. Ze passen het lied dat ze fluiten aan op de zon die achter hen op- of ondergaat.  

In Helga Humming poseert de Amerikaanse kunstenaar, zangeres en actrice Helga Davis in de stijl van een klassiek Renaissance portet, als hedendaags antwoord op een traditie waarvoor in de voorbij eeuwen hoofdzakelijk witte, mannelijke machthebbers in aanmerking kwamen. Ze draagt een zwarte, geplooide jurk met daarboven een zwart harnas, en houdt in haar rechterhand een lichtgevende bol. Terwijl ze ons waardig en strijdbaar aankijkt, horen we een omarmende polyfone compositie van geneuriede klanken. 

En in het werk One staat Helga zwijgend voor een rij microfoons, terwijl de ruimte om haar heen gevuld lijkt te worden met meerdere stemmen die een hedendaags protestlied ten gehore brengen - een oproep tot het verlaten van beperkende tegenstellingen als zwart-wit, man-vrouw, of mens-dier.  

Helga Humming en One zijn tot en met 13 juli 2025 te zien in de tentoonstelling What Cannot Be Held: hedendaagse stemmen uit de Belgische kunst in De Brakke Grond in Amsterdam.