جنگ ایران و عراق به مدت هشت سال دو ملت را در برابر هم قرار داد. بیش از یک و یا بقولی ﺩﻭ میلیوﻥ نظامی و غیر نظامی در این جنگ کشته، مجروح و مفقود الاثر شدند و زخمهای کاری بر پیکر هر دو کشور وارد آمد. اکنون پس از گذشت ۳۱ سال از پایان جنگ به نظر می‌رسد دشمنان دیروز به دوستان امروز مبدل شده‌اند. در حال حاضر معترضین عراقی به معترضین ایرانی‌ ابراز همبستگی‌ و همدلی میکنند.

آیا انگیزه و دلایل شعله ور شدن آتش جنگ در تمام دوران زندگی‌ بشر یکسان بوده است؟

از منظر روانشناسی‌ اجتماعی چگونه میتوان ملتها را رویاروی هم قرار داد و دوستان امروز را به دشمنان فردا تبدیل کرد؟ نقش مورخان و جامعه شناسان در جنگ افروزی یا جلوگیری از آغاز جنگ چیست؟

چگونه میتوان افراد را برای پیوستن به صفوف رزمندگان تشجیع کرد یا حتی اگر جنگ‌های داخلی‌ را در نظر بگیریم کسانی را که تا دیروز در کنار هم زندگی میکردند، علیه هم شوراند؟

چگونه این احساس همبستگی و همدلی عراقی ها با ایرانی ها بوجود آمده است در حالی‌ که دو ملت بیش از ۳۰ سال پیش با هم در جنگ بودند؟

در برنامه برنامه پژواک جامعه این هفته مهرداد درویش‌پور، جامعه‌شناس و دانشیارِ رشته مددکاری اجتماعی در دانشگاه مِلارادُلِن سوئد، به پرسش های ما در این زمینه پاسخ داده است. شما را به شنیدن این گفت و گو دعوت می کنم.

مشروح این گفتگو را در فایل صوتی گوش کنید.