Relacje z rodzicami kształtują naszą samoocenę, sposób budowania więzi i umiejętność radzenia sobie z emocjami. To w dzieciństwie uczymy się czym jest bliskość, bezpieczeństwo, akceptacja lub jej brak. Nic dziwnego, że w ramach procesu terapeutycznego często wracamy do tych fundamentów przyjmując, że nierozwiązane konflikty, emocjonalne zaniedbania czy szkodliwe postawy dorosłych mogą rzutować na nasze późniejsze wybory. Warto jednak w tym procesie zachować zdrowe proporcje, by z kolei nie wpaść w pułapkę obarczania rodziców winą za wszystkie życiowe niepowodzenia i nie zwolnić się z odpowiedzialności za własne życie. Zacznijmy więc od początku:

Dlaczego podczas terapii rozmawiamy o rodzicach? Jakie nieadaptacyjne schematy powstają najczęściej w ramach kontaktów z rodzicami? Czy celem terapii może być poprawa relacji z rodzicem? Czy jest to trudne zadanie? Czy w czasie terapii relacje pacjenta z rodzicami mogą się pogorszyć? Co robić po zakończeniu terapii? Czy zdarza się, że pacjent decyduje się zakończyć relacje z rodzicami na skutek procesu terapeutycznego? Czy, a jeśli – tak, to jak rozmawiać z rodzicami o tym, co się dzieje podczas terapii? Czy dorosła osoba może przyjść na terapię razem ze swoim rodzicem?

Temat, który dotyczy tak wielu z nas, rozwinęły podczas spotkania psycholożki i psychoterapeutki: Agata Muszyńska i Zofia Szynal (w roli prowadzącej).

Strefa Psyche Uniwersytetu SWPS to projekt popularyzujący wiedzę psychologiczną na najwyższym merytorycznym poziomie oraz odkrywający możliwości działania, jakie daje psychologia w różnych sferach życia zarówno prywatnego, jak i zawodowego. Projekt obejmuje działania online, których celem jest umożliwienie rozwoju każdemu, kto ma taką potrzebę lub ochotę, niezależnie od miejsca, w którym się znajduje. Więcej o projekcie: https://web.swps.pl/strefa-psyche