และวิธีการปฏิบัติก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการที่เรียนรู้จากความหลงบ่อย ๆ หลงเพราะเจอสิ่งที่เย้ายวนใจ หรือหลงเพราะว่าเจอสิ่งที่ยั่วยุ ไม่ว่าจะหลงเพราะว่าหลงใหลหรือว่าผลักไสก็ตาม ถ้าเราหมั่นฝึกอยู่เสมอ มันจะรู้ทันได้ไว รู้ทันได้ไว แล้วกลับมาได้เร็ว กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

 

มันไม่ได้มีทางลัด จะใช้วิธีบังคับจิตไม่ให้ความคิดฟุ้งซ่านเกิดขึ้น หรือจะไปบังคับสิ่งแวดล้อมให้มีแต่สิ่งดี ๆ มันก็ไม่ใช่ เพราะแม้จะมีสิ่งดีเกิดขึ้นกับเรา แต่ถ้าเราเกิดหลงใหลในความเย้ายวนของมัน เราก็ขาดสติเหมือนกัน แต่ถ้าเรารู้จักที่จะวางใจเป็นกลางต่อสิ่งต่าง ๆ เจอสิ่งเย้ายวน ก็ไม่ใส่ใจ เมินมัน เจอสิ่งที่มายั่วยุ ก็ไม่ใส่ใจ รู้จักเมิน ใจเราก็จะอยู่กับปัจจุบันได้ต่อเนื่อง มีสมาธิ

 

สติช่วยให้เราเมินสิ่งที่เย้ายวนหรือสิ่งที่ยั่วยุ ทำให้ใจตั้งมั่นอยู่กับปัจจุบัน แต่ว่าใหม่ ๆ มันก็คงจะไม่เมินหรอก ก็คงจะหลงใหล หรือไม่ก็ผลักไส กว่าจะรู้ว่าโดนกิเลสหลอกก็พลาดท่าเสียทีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ว่าการพลาดท่าเสียที หรือการหลงติดในกับดักของกิเลสแต่ละครั้ง จะสอนเราให้รู้จัก ให้รู้ทาง รู้จักอุบายของกิเลส แล้วก็ไม่หลงเชื่อมันง่าย ๆ กลับมารู้สึกตัวได้ไวขึ้น

 

เพราะฉะนั้นเวลาใจมันหลง มันลอย ก็อย่าไปโมโห อย่าไปหงุดหงิดตัวเอง ถือว่าเรากำลังเก็บเกี่ยวบทเรียน เพื่อฝึกสติให้รวดเร็ว ปราดเปรียว