ท่านใช้คำพูดว่าทำเล่น ๆ แต่ทำจริง ๆ ทำเล่น ๆก็คือว่าอย่าไปหวังผล อย่าไปบังคับ อย่าไปหักหาญจะเอาให้ได้ จะเอาให้ได้ อันนั้นไม่ใช่การทำเล่น ๆ แต่ว่าให้ทำจริง ๆ คือทำทั้งวัน ทำทั้งวันก็หมายความว่าเผลอก็ไม่เป็นไร แต่ว่ารู้ตัวเมื่อไหร่กลับมา บางทีทำทั้งวันแต่จริง ๆ เผลอทั้งวัน ก็ธรรมดา ไม่ต้องหงุดหงิดเสียใจ สวดมนต์ทำวัตรเผลอไปสัก 50% หรือ 70% ไม่เป็นไร ก็ทำไปเรื่อย ๆ

 

พอทำไปเรื่อย ๆ มันก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆ บางทีก็ต้องให้กำลังใจ ต้องรู้จักปลุกปลอบ บางทีก็มีการข่มบ้าง ขู่บ้าง แต่ว่าทั้งหมดนี้มันก็ต้องยอมรับความจริงว่าจิตไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา จะบังคับให้เป็นไปดั่งใจเรา หรือจะบงการให้เป็นไปตามความต้องการของเราไม่ได้

 

สิ่งที่เราทำได้คือทำความเพียร และวางจิตวางใจให้ถูกต้อง คือวางจิตให้เป็นกลาง ๆ ไม่เผลอ ไม่เพ่ง เผลอก็ไม่ใช่ ไปเพ่งก็ไม่ถูก ไปกดข่มก็ไม่ใช่ หรือว่าจะไหลตามมันก็ไม่ถูก ถ้าวางใจเป็นกลาง ๆ ได้ แล้วก็เติมด้วยความเพียร มันก็มีโอกาสที่ต้นไม้แห่งสติหรือต้นไม้แห่งธรรมจะเจริญงอกงามในใจเราได้ จะใช้วิธีอื่นนี้มันไม่ได้ มันผิดธรรมชาติ