ยังไม่นับประเภทว่า หัวใจหยุดเต้นเพราะว่าหลอดเลือดหัวใจมันตีบมันตัน หรือหลอดเลือดสมองแตก แบบนี้ก็ตายได้เร็วเหมือนกัน พูดง่าย ๆ คือ คนเรามีโอกาสตายได้ตลอดเวลา เหมือนกับคนที่เดินบนลวด แล้วอยู่ ๆ ก็ตกลงมา เพราะว่าไม่สามารถจะเลี้ยงตัวได้ต่อเนื่อง ถ้าเราคิดแบบนี้ มันก็ทำให้เราเกิดความใส่ใจกับการมีสติในการดำเนินชีวิต แล้วยิ่งถ้าเวลาเราทำงาน ทำด้วยความใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน มันก็ทำให้เราสามารถจะทำได้อย่างต่อเนื่อง โดยไม่ท้อ ไม่ทิ้งกลางคัน ไม่เครียด ไม่วิตก เรียกว่า งานก็ได้ผล คนก็เป็นสุข

 

ฉะนั้นถ้าเราระลึกแบบนี้อยู่เสมอ อย่างน้อย ๆ ก็นึกถึงพุทธพจน์อย่างที่เราสวดเมื่อสักครู่ “บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง” พระพุทธเจ้าสอนให้อยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงอดีตเลย เพียงแต่ว่าอย่าจมอยู่กับอดีตจนขาดสติ หรืออย่าไปพะวงกับอนาคตจนกลุ้มอกกลุ้มใจ ไม่ใช่เฉพาะอดีตที่เจ็บปวดอย่างเดียว แม้กระทั่งอดีตที่เคยรุ่งโรจน์ก็อย่าให้อดีตมาดึงเราออกจากปัจจุบัน แล้วก็อย่าทิ้งปัจจุบันจนไปอยู่กับอนาคต ถ้าเราทำอย่างนั้นเมื่อไหร่มันก็เสี่ยง อาจจะเหมือนคนที่เดินไต่ลวด แล้วอยู่ดี ๆ ก็ตกลงมาเพราะว่าไม่มีสติอยู่กับการเดินแต่ละก้าว ๆ ก็ได้