Wéi mir zënter e puer Woche wëssen, verstoppt sech hannert dem Pseudonym Tomas Bjørnstad keen aneren wéi den Nico Helminger

Ënnert béiden Nimm huet den zweefache Servais-Laureat elo all Kéiers en neit Buch erausbruecht: "Von der schönen Erde" ass eng Sammlung vu Skizzen a Fragmenter aus der Fieder vum Tomas Bjørnstad an de Gedichtband "Saumes Kinoplakat" ass vum Nico Helminger. Allebéid sinn se bei den Editions Guy Binsfeld erauskomm.

Am Interview erzielt den Nico Helminger vu skurrilen Erliefnisser an erstaunlechen Zoufäll, ausserdeem geet et, ënner anerem, ëm Walrecht fir Minibaren, iessbar Puzzlestécker an... en aussergewéinlecht Schachspill.

D'Geschicht vun engem duebele Mord zu Esch,viru méi wéi 100 Joer.

De Jérôme Quiqueret, Historiker a Journalist, huet dëse Kriminalfall a sengem Buch "Tout devait disparaître" nees opgerullt, an dem Bea Kneip seng Conclusioune verrooden.

De Summer ass bal eriwwer, mir schreiwen de 14te September 1910. Eng Koppel, den Henri an d'Françoise Kayser-Paulus, allebéid iwwer 50, maache sech prett fir schlofen ze goen. Well d'Kaz nach net doheem ass, lossen si d'hënnescht Dir opstoen. Den nächste Moie gi si doud opfonnt, brutal ëmbruecht an hirem Haus an der rue d'Audun zu Esch. Bei Recherche fir e ganz anert Thema ass de Jérôme Quiqueret op dëse Fall gestouss, an et huet dee gebiertegen Nanzeger net méi lassgelooss:

Et geet net nëmmen ëm de Mord u sech, mä och ëm dee sozialen an historesche Kontext, an deem d'Enquête ofleeft. Et sollt Joren daueren bis de Mäerder endlech konnt gepëtzt ginn, ëmmer nees goufen et falsch Pisten op déi de Jérôme Quiqueret och seng Lieser mathëllt.

Et ass kee Roman, och wann d'Geschicht sech mat Momenter esou liest, mä villméi d'Resultat vu jorelaange Recherchen, déi net nëmmen eng historesch Epoque (Esch an der Zäit virum éischte Weltkrich) nees operstoe loossen, mä déi dacks iwwerraschend Paralellen mat der Aktualitéit vun 2022 opweisen.

"Tout devait disparaître - Histoire véridique d'un double meurtre commis à Esch-sur-Alzette à la fin de l'été 1910" vum Jérôme Quiqueret ass bei Capybarabooks erauskomm.

Den éischte Roman vun der Mary Carey ass eng Mëschung tëscht Science Fiction a Psycho-Thriller

D'Eleonor Adams, e Meedchen aus räichem Haus, ass Molerin a lieft mat hierem Jong Bradley am ländleche Vermont. Déi zwee gehéieren zu enger Sekt, déi vun dem charismateschen Samuel Summer gefouert gëtt. Mä esou richteg engagéiert ass d'Eleonor net, hat ass am léifste fir sech alleng. Besonnesch e puer vun deenen neie Memberen sinn him zerguttst onsympatesch. Iwwerdeems d'Kanner un engem Theaterstéck prouwen, gëtt dat rouegt Liewe vun der isoléierter Communautéit Celestania zolitt duerchgerëselt. Fräsche mat fënnef Been an zwee Käpp si just den Ufank, däischter Wolleken zéien sech iwwer Celestania zesummen.

D'Mary Carey gouf zu Toronto gebuer a lieft zënter méi wéi 30 Joer zu Lëtzebuerg. Am Interview verréit d'Mamm vu véier Kanner, wéi si d'Molerei fir sech entdeckt huet, firwat si trotzdem léiwer mat Wierder molt a wéi en Dram d'Inspiratioun fir hiere Roman war.

"Irresistible Blending" ass bei Blackfountain Press erauskomm, et ass deen éischte Roman vun der Mary Carey.

En Donneschdeg 16te Juni 2022 ass si iwwregens bei der CNL Liesrees mat dobäi. Ënnert dem Titel "Those Worlds that Haunt us" liesen d'Mary Carey, de Percy Lallemang an d'Florence Sunnen am Mierscher Kulturhaus. Ufank ass um 19h30. Weider Detailer ginn et op der Säit vum Mierscher Literaturarchiv oder op der Säit vum Mierscher Kulturhaus

"Quand est-ce qu'un homme est un homme?" Gender an Identitéit sinn déi zentral Themen am Claude Schmit sengem Krimi.

De Juan Santillana, Polizist am éischter problemateschen Département Seine Saint Denis am Norde vu Paräis, versteet d'Welt net méi. Säi Jong René fillt sech an der männlecher Roll net wuel an huet decidéiert eng Fra ze ginn. Fir de Papp, dee seng eegen Opfaassung vu Männlechkeet huet, ass dat eng puer Provokatioun. Iwwerdeems geschitt e Mord un engem Opernsänger. D'Affer war e Konter-Tenor, eng aussergewéinlech héich Stëmmlag fir e männleche Sänger. Am Verlaf vun der Enquête léiert den Aldo Mazzola, Aarbechtskolleg a Frënd vum Juan Santillana, ëmmer méi d'Schéinheet vum Gesang z'appreciéieren an entwéckelt sech zu engem regelrechte Musek-Fanatiker. Ganz verschidden Approchen a ganz verschidden Opfaassunge vu Männlechkeet, déi den Auteur Claude Schmit hei beschreift.

De Schrëftsteller, pensionéierte Philosphiesprof a fréieren Theatermënsch Claude Schmit beschäftegt sech a senge Romaner dacks mat gesellschaftlechen Themen déi e probéiert aus verschiddene Perspektiven ze beliichten. Dobäi ginn et Ënnerscheeder awer och Paralellen tëscht dem Schreiwen an dem Theater.

Am Interview verréit de Claude Schmit wéi seng Theateraarbecht säi Schreiwe beaflosst huet, et geet awer och ëm Männlechkeet an Identitéit an d'Faszinatioun vun der mënschlecher Stëmm.

"Les fleurs du mâle" vum Claude Schmit ass bei den éditions Phi erauskomm

"Les fleurs du mâle" vum Claude Schmit ass bei den éditions Phi erauskomm

Am Kader vun der CNL Liesrees ass hien en Dënschdeg 7te Juni um 19h00 am Kulturhaus zu Nidderaanwen op Besuch. Ënnert dem Titel "Wéi am Theater?" liesen de Jean-Paul Maes, de Claude Schmit an de Jemp Schuster aus hiere Wierker. Den Entrée as fräi, et soll een sech awer umellen per Mail op [email protected]

De Prënz kritt d'Prinzessin, de Wollef muss an d'Gras bäissen an der Hex soll et net besser ergoen! Mä Moment emol, mussen d'Märercher ëmmer esou ophalen?

De Marc Weydert fënnt dat net, an dowéinst huet hien seng verdruddelt Geschichte geschriwwen, an deenen dat alles op d'Kopp gehäit gëtt.

Et wor eemol...sou fänke Mäerercher jo meeschtens un, An da weess ee normalerweis schon ongeféier wéi et weidergeet, oder op d'mannst wéi et ausgeet. E bëssen onfair ass dat schonn, well et sinn ëmmer déiselwecht déi glécklech weiderliewen, an och ëmmer déiselwecht déi der op den Deckel kréien. De Wollef ass do e gutt Beispill.

An dëse verdruddelte Geschichten déi mat ganz vill Léift an Talent vun der Marie-Isabelle Callier illustréiert goufen, leeft näischt wéi gewinnt! Hei ass de Wollef net dee Béisen, an d'Prinzessin sëtzt net just do brav op säi Prënz ze waarden. A spéitstens wann de Siggy säi Melusina an der Buedbidden iwwert d'Plëss féiert, da weess een, dass een sech op näischt méi verloosse kann!

Net just fir déi Kleng, mä och fir déi Grouss gëtt et eppes ze laachen, well et sinn och méi subtil Pointen tëscht den Zeilen erauszeliesen. D'Texter sinn a Versform geschriwwen a musikalesch ënnermolt, verschiddener kann een sech mëttels QR Code, och virliese loossen. Da ka jo nëmme gutt ausgoen! A wa se net gestuerwe sinn.. nujee Dir wësst schon!

D'Verdruddelt Geschichten mat Texter a Musek vum Marc Weydert an Illustratiounen vun der Marie-Isabelle Callier si bei PersPektiv éditions erauskomm a goufen iwwregens mam éischte Präis beim Nationale Literaturconcours ausgezeechent.

Ugangs Mee wäerte mer gewuer ginn, wien dëst Joer de Servais Präis gewënnt. Do virdrun wëlle mer awer nach e klenge Bléck op d’Shortlëscht geheien.

Se kéinten net méi verschidde sinn, déi 5 Bicher déi et dëst Joer op d’Shortlëscht vum Servais Präis gepackt hunn. 4 Schrëftsteller an eng Schrëftstellerin, 3 Wierker op Franséisch an 2 op Däitsch, kräiz a quier duerch all Genren.

Dem Guy Helminger säi villstëmmege Roman «Lärm», der Nora Wagener hier Kuerzgeschichtesammlung «Was habe ich verpasst», dem Jean Portante säin Theatermonolog «Frontalier», dem Jeff Schinker säin autofiktionale Roman «Ma vie sous les tentes» an «à bord» Poesie aus der Fieder vum Paul Mathieu, fir all dës Wierker an en direkte Verglach mateneen ze stellen, ass schwéier, wann net onméiglech.

Trotzdem ass et derwäert fir déi 5 Bicher hei kuerz Revue passéieren ze loossen an se sech, zesumme mat den Auteuren, méi genee unzekucken. Déi grouss Iwwerraschung vun der Shortlëscht ass wahrscheinlech de Paul Mathieu, dem säi Poesieband "à bord" wuel keen esou richteg um Radar hat, dat obwuel hei scho laang schrëftstelleresch aktiv ass.

Mam Paul Mathieu reese mir an de Kongo, ausserdeem riichte mir mam Jeff Schinker eis Zelter op, ginn iwwert d'Grenz mam Jean Portante, maache Kaméidi mam Guy Helminger a mir verpassen näischt mat der Nora Wagener hiere Kuerzgeschichten. Net verpasse sollt een och déi nei Ausstellung am CNL, déi ënnert dem Titel "Imaginer Servais" 30 aussergewéinlech Bicher a Bild an Toun präsentéiert.

Mat sengem neie Roman « Ma vie sous les tentes » steet de Jeff Schinker op der Shortlëscht vum Servais Präis.

Zelter opriichten, dat wëll geléiert sinn ! An haaptsächlech geübt. A sengem Roman «Ma vie sous les tentes» mécht de Jeff Schinker den Tour vu verschiddene Musekfestivalen, bei deenen dann all Kéiers en Zelt muss opgeriicht ginn, heiansdo am Däischteren, am Schloreen oder am Bulli.Keng ganz einfach Saach! Am Interview geet et awer natierlech net nëmmen ëm Zelter. "Ma vie sous les tentes" ass eng Autofiktioun, mat villen autobiographeschen Elementer. De Jeff Schinker erzielt vu Léift a Frëndschaften, awer och vun der Musek déi an engems eng Zort Soundtrack vun dësem Buch duerstellt. An natierlech vun engem legendäre Musekfestival an England. Wéi een dat ass, dat verréit hien zwar net am Buch, dofir awer an dësem Podcast...

An eiser Lecture vun heiheem maache mir haut eppes wat een eigentlech guer net däerf! Mir kucken nämlech an d’Tagebicher vun anere Leit.

Mä keng Angscht, déi 14 Lëtzebuerger Auteuren ëm déi et hei geet, sinn domat averstaanen. «Les Diaristes du Luxembourg» sou heescht eng Spezialausgab vun der franséischer Revue «Les Moments Littéraires».

Pierre Joris, Carla Lucarelli, Lambert Schlechter, Hélène Tyrtoff, Jean Sorrente, Tullio Forgiarini, Ian de Toffoli, si an nach vill anerer deelen hir Opzeechnungen a Gedanke mat de Lieser vun dëser 47ster Ausgab vun de "Moments Littéraires" Nodeems dës Revue scho frankophone Auteuren aus der Schwäiz an aus der Belsch all Kéiers an enger Spezialausgab gewierdegt huet, ass dës Kéier Lëtzebuerg um Tour. Dass d'Literatur vun heiheem am Ausland net ëmmer déi Visibilitéit huet déi se verdéngt, ass en oppent Geheimnis. Dat läit awer net dorun, dass keen sech géif dofir interesséieren, wéi de Gilbert Moreau, Directeur de publication vun de Moments Littéraires, am Interview verréit.

Dast literarescht Format ëm dat et hei geet, ass e ganz speziellt. En Tagebuch, dat kann alles sinn: en Dokument an dem ee seng Gedanken a Gefiller festhält, dee ganz normalen Alldag, awer och Krichstagebicher oder Opzeechnunge vun enger Rees gehéieren dozou. An dësem Recueil ass vun allem dobäi, mir kréien Abléck a ganz privat Amenter, oder gi matgeholl an Italien, a Mexico, op Paräis a bis op Tokyo. Sou verschidden wéi d'Auteuren, sou verschidde sinn och hir Virstellungen vun engem Tagebuch!

Méi Detailer am Podcast "Lecture vun heiheem".

An dëser Novelle geet et ëm e quokelegt Thema

Eigentlech waren déi zwee immens anenee verléift. Dowéinst versteet keen esou richteg firwat d'Nora sech vum Jonas getrennt huet. Zimlech séier gëtt kloer, dass et hei ëm méi geet wéi just ëm Flemm mat der Bezéiung. A "Königskinder" beschäftegt d'Autorin Maryse Krier sech mat engem Tabuthema, dat an der Literatur allerdengs scho méi dacks behandelt ginn ass: Inzest.

E quokelegt Thema, dat net einfach unzepaken ass. D'Maryse Krier geet ganz bewosst op eng sachlech Manéier dorun erun.

Am Interview erzielt d'Maryse Krier wéi si d'Themen fir hir Bicher eraussicht, wéi si sech beim Schreiwen uleet, wien hir Liiblings Schrëftsteller a Schrëftstellerinne sinn a wéi eng Vakanzendestinatioun si ëmmer nees op en neits inspiréiert.

De russesche Schrëftsteller Dmitry Glukhovsky

Outpost – Der Posten, den neie Roman vum russeschen Auteur Dmitry Glukhovsky, ass eng post-apokalyptesch Visioun déi an der noer Zukunft a Russland spillt. No engem brutale Krich ass dee russesche Staat esou gutt ewéi zesummegebrach an eng Ëmweltkatastrof huet aus der Volga en toxesche Floss gemaach, déi kee Liewe méi zouléisst. Am Mëttelpunkt vun der Erzielung steet en Ausseposten an der Stad Jaroslawl an déi Bréck déi dës Stad fréier mat der anerer Säit vum Floss verbonnen huet. Duerch dee gëftegen Niwwel deen iwwert der Wolga hänkt, ass déi awer net méi ze benotzen. Bis enges Dages awer ee Mann et op Jaroslawl pakt an domat d’Evenementer an d’Rulle bréngt. Wat huet de Pater Daniil z’erzielen, a wat verheemlecht hien? Wéi gesäit et wierklech op der anerer Säit vum Floss aus? A wat kënnt op d’Awunner vu Jaroslawl duer?

Den Dmitry Glukhovsky huet sech mat senger Metro-Trilogie, déi och d’Inspiratioun fir Videosspiller war, weltwäit en Numm gemaach. Dës Romaner spillen an dem beängschtegenden Univers vun der Moskauer Metro an der d’Mënschen sech no enger nuklearer Katastrof hu missten zeréckzéien.

Den Auteur a Journalist schreift awer net nëmmen Dystopien, am Interview schwätzt hien ënner anerem iwwer säi Roman «Texto» deen och verfilmt gouf. Dobäi hällt hie mat senger Kritik un der aktueller politescher Situatioun a sengem Heemechtsland net hannert dem Bierg.

Den Dmitry Glukhovsky gouf 1979 gebuer, huet an Israel international Bezéiunge studéiert, hie schwätzt 6 Sproochen a lieft momentan zu Moskau an zu Barcelona.

Op der Frankfurter Buchmesse hat hien un engem Experiment am Kader vun enger Emissioun vun Arte deelgeholl, bei dem 8 ganz ënnerschiddlech Persounen während 8 Stonnen op engem Schëff um Main souzesoen agespaart goufen fir iwwert d’Fro «Wie wollen wir leben» ze diskutéieren.

Ech sinn dem Dmitry Glukhovsky begéint an hu mech mat him iwwer seng Conclusiounen aus dem Experiment, awer och iwwer seng Bicher an d’Liewen am moderne Russland ënnerhalen.