Pierwsze główne pytanie, o naszą dorosłą relację z rodzicami, brzmi: czy ja na pewno jestem dorosły?
Często, odpowiedź brzmi przecząco.
Wydaje nam się, że po osiemnastych urodzinach wystarczy wyprowadzić się z domu rodzinnego… że dystans, który wtedy powstanie, naturalnie zagoi nasze dziecięce rany.
Nie. Do relacji z rodzicami, możemy wychodzić z punktu traumy, krzywdy i winy do końca życia.
Chyba, że zdecydujemy inaczej.
Dziś podzielę się z Wami pięcioma jakościami prawdziwie dorosłej relacji z rodzicami.
Zapraszam do posłuchania!

Zapraszam Was do drugiej części podcastu o ruchu ratownika. Dziś zatrzymujemy się nad nieoczywistymi ale częstymi zachowaniami ratowniczymi. Czy wolno nam w kółko zachęcać drugiego do pracy nad sobą? Czy wolno nam umawiać kogoś na terapie? Czy wolno nam pożyczać w kółko pieniądze? Czy wolno pocieszać i doradzać rodzicom?
Po czym już wiemy, że wyszliśmy z dynamik ratowników rzucających się na pomoc każdemu?
I wreszcie - jak naszą ratowniczą przeszłość, możemy przekuć na prawdziwe zasoby?

Dlaczego mamy potrzebę ratować? Dlaczego czujemy tak wielki niepokój i wewnętrzne drżenie, kiedy ktoś obok nas ma problem. Dlaczego niejednokrotnie potrafimy rzucić wszystko, by ruszyć na pomoc z całą naszą mocą, niczym rycerz na białym koniu? Czym różni się ratownictwo od wspierania… i ilu z nas tak naprawdę potrafi wspierać? Zapraszam na najnowszy odcinek podcastu „Tak właśnie mam”.

Gdzie uczymy się wyrażania i jakie granice niesiemy do swojego dorosłego świata? Czy potrafimy mówić wprost, czy jedynie lawirować i slalomem uciekać od prawdy komunikacji? Zapraszam do odsłuchania najnowszego odcinka podcastu "Tak właśnie mam".

Czym jest dziecięca nadodpowiedzialność? Jakie niesie konsekwencje na nasze życie dorosłe? Jak możemy sprawdzić czy utknęliśmy w ruchu ratownika, pocieszyciela, opiekuna naszych rodziców ( a dalej i innych ludzi )? Zapraszam do odsłuchania podcastu, który zgłębia temat „nadkompetencji” i „nadzadań” do których byliśmy stawiani jako dzieci.

Ciało. Od niego wszystko się zaczyna. Bo tylko ono nie potrafi oszukiwać. Głowa umie: zawoalować, zamataczyć, upiększyć, ukoić kolejną strategią przetrwania… Ciało takich ściem nie przepuści. Można powiedzieć, że nawet w tych największych napięciach, dyskomfortach i chorobach, stoi jako strażnik prawdy i przeszłości. I tak, dopóki nie skontaktujemy się z tym co „z wtedy”, ono nie odpuści.
Nie przestanie pukać z nawrotowym, systematycznym przypomnieniem o tym, co być może już wiele lat temu zostało zapomniane i zamiecione pod dywan.
Nasza pamięć ciała, sięga aż do życia prenatalnego, w konsekwencji czego, predysponuje i determinuje takie a nie inne wzorce napięciowe, emocjonalne i ruchowe. Całe nasze życie preinatalne, jest niczym innym, jak zbiorem skryptów i informacji, z którymi potem, idziemy do życia.
W tym nie ma przypadków.
Jest wgląd i nauka.
Razem z Justyną Gańczak: fizjoterapeutką, na co dzień pracującą z terapią traumy, przyglądamy się tematom relacji, ciąży, stresu, porodu, pamięci ciała i rozwoju.
Niech treść służy i skłania do własnych refleksji.
Dobrego czasu!

W związku mogą spotkać się tylko dorośli.
W związku mogą spotkać się tylko Ci, którzy dają sobie po równo.
W związku mogą spotkać się tylko wewnętrznie najedzeni.

Dzisiejszy odcinek zatrzymuje nas w temacie partnerstwa.
Kiedy między ludźmi się udaje?
Kiedy udać się może?
Ile dynamik i wzorców zawiaduje nami na co dzień i czy my - w ogóle to widzimy.
A może wybieramy nie patrzeć…

W dzisiejszym odcinku rozmawiamy szeroko o ciele. O jego prawdziwości i pamięci. O tym, co znaczy pozwolić mu się przejawić, z tym o czym tak bardzo chce opowiedzieć…