Ze wordt gezien als één van de hardnekkigste invasieve diersoorten: de marmerkreeft. Nu proberen onderzoekers te ontdekken of het diertje - dat zichzelf razendsnel voortplant - ons ook kan helpen. 

Een behoorlijke plaag is het dier dat zich over de hele wereld heeft verspreid inmiddels. Terwijl het ooit begon met één oermoeder. Een afstammeling van de Noord-Amerikaanse rivierkreeft. Die moeder kwam in 1995 via een dierenmarkt in Duitsland in een aquarium terecht en daar begon ze aan haar leger van kinderen.

Ze heeft inmiddels miljoenen nakomelingen die allemaal genetisch identiek zijn. Daar kwamen Duitse wetenschappers tot hun verbazing achter toen ze in 2018 het genoom
van de moeder en andere marmerkreeften - die overal over de wereld werden teruggevonden - bestudeerden. Bijna geen genetische verschillen.

Er komen bij de voortplanting van dit dier geen mannen kijken, dat kan ze zelf. Parthenogenese heet het. Eigenlijk is het gewoon klonen. Als je daarover nadenkt is het nogal apart dat veel diersoorten juist zoveel mogelijk genetische variatie nastreven om een gezonde populatie te krijgen, maar deze kreeft het zo bizar goed doet met nauwelijks genetische variatie. 

Omdat dat klonen overeenkomsten heeft met hoe een tumor in een lichaam groeit is het dier sinds het onderzoek in 2018 ook een model voor kankeronderzoek. Maar wat moeten we er verder mee? Daar zijn wel wat ideeën voor. 

Met dank aan dit uitgebreide artikel in The Guardian: ‘We started eating them’: what do you do with an invasive army of crayfish clones? De paper uit 2018 vind je hier: Clonal genome evolution and rapid invasive spread of the marbled crayfish. 

See omnystudio.com/listener for privacy information.