ជំនឿអរូបិយនៅតែមានឥទ្ធិពលក្នុងសង្គមខ្មែរ រាប់ចាប់តាំងពីជំនឿលើការបន់ស្រន់ សែនព្រេនចំពោះអ្នកតា រហូតដល់អារុក្ខអារក្សទេពតានានា។ នេះជាទំនៀមទម្លាប់ដែលដូនតាខ្មែរបន្សល់ទុកតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ ជំនឿអរូបិយ មែនទែនទៅ គឺជាសិទ្ធិសេរីភាពផ្នែកសាសនារបស់ពលរដ្ឋ។ ប៉ុន្តែពលរដ្ឋគួរតែប្រើប្រាស់សិទ្ធិនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាទីបំផុត។ ត្រូវប្រយ័ត្នព្រោះជំនឿអរូបិយគឺជាឱកាសអាជីវកម្មរបស់ជនទុច្ចរិត ប្រសិនបើពលរដ្ឋមិនបានគិតពិចារណាឲ្យបានវែងឆ្ងាយមុននឹងដាក់ចិត្តជឿទេនោះ។
ជំនឿអរូបិយមានវត្តមាននៅលើទឹកដីកម្ពុជាតាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយ ពោលគឺយូរជាងការចូលមកដល់នៃព្រហ្មញ្ញសាសនា និង ព្រះពុទ្ធសាសនាទៅទៀត។ ជនជាតិខ្មែរដើម មានជំនឿលើកម្លាំងក្រៅធម្មជាតិ និង កម្លាំងក្រៅខ្លួន ដែលជាទូទៅគោរពបូជាវត្ថុអរូបដូចជា អាទិទេព ទេវតា អារុក្ខអារក្ស និងអ្នកតានានា។
អស់រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ជំនឿអរូបិយនៅក្នុងសង្គមខ្មែរមិនធ្លាប់ឃ្លាតចាកទៅណាទេ។ ពលរដ្ឋខ្មែរ ជាពិសេសអ្នកនៅតាមជនបទ នៅតែមានជំនឿលើរឿងអរូបិយដដែល។ សត្វជ្រូកជើងប្រាំ សត្វគោក្បាលពីរ និងភាពមិនប្រក្រតីខុសធម្មជាតិផ្សេងៗ អាចធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាផ្អើលអុជទៀនធូបគោរពបូជាយ៉ាងភ្លូកទឹកភ្លូកដី។ ករណីខ្លះថែមទាំងត្រូវបានយកទៅចុះនៅលើទំព័រសារព័ត៌មាននិងបណ្ដាញសង្គមទៀតផង។ សម្រាប់អ្នកដែលមានជំនឿលើរឿងអរូបិយ ករណីចម្លែកទាំងនេះ កើតឡើងដោយសារតែបារមីសក្តិសិទ្ធខ្លាំងពូកែចូលសន្ធិត។ ហើយការអុជទៀនធូបគោរពបូជានានា នឹងនាំមកនូវលាភសំណាងដល់ពួកគេ។ នេះជារឿងមួយ។
ក្រៅពីជំនឿលើភាពមិនប្រក្រតីនៃធម្មជាតិ គេសង្កេតឃើញថា ពលរដ្ឋខ្មែរថែមទាំងមានជំនឿលើអាគមអរូបិយ និងសិល្ប៍សាស្ត្រវិទ្យាការផ្សេងៗទៀតផង។ ជំនឿនេះស្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈការទៅរកគ្រូបារមី៖ ខ្លះដើម្បីជោគសំណាងក្នុងការងារមុខរបរ ខ្លះដើម្បីរំដោះគ្រោះអាក្រក់ ហើយខ្លះទៀតទៅរកគ្រូបារមី ដើម្បីភាពសមបំណងក្នុងរឿងស្នេហាជាដើម។
ជាការកត់សម្គាល់ ជំនឿលើរឿងអរូបិយ បារមីសក្តិសិទ្ធអស់ទាំងនេះ មិនមែនមានតែនៅក្នុងចំណោមពលរដ្ឋនៅតាមជនបទ ដែលមានចំណេះដឹងទាប ខ្វះទីពឹងពំនាក់ទាំងផ្លូវចិត្តនិងផ្លូវកាយនោះទេ ពលរដ្ឋខ្មែរខ្លះដែលជាអ្នកមានទ្រព្យធន ជាពិសេសអ្នកដែលប្រកបមុខរបររកស៊ី អ្នកនយោបាយ និងមន្ដ្រីអ្នកមុខអ្នកការដែលមានតំណែងខ្ពស់មួយចំនួន ក៏ជឿលើរឿងទាំងនេះដែរ។
ជំនឿអរូបិយ មែនទែនទៅ គឺជាសិទ្ធិសេរីភាពផ្នែកសាសនារបស់ពលរដ្ឋ។ ការជឿជាក់ទៅលើអារុក្ខអារក្សអ្នកតា ឬដាក់ចិត្តដាក់ថ្លើមជឿទៅលើគ្រូបារ្យអាចារ្យណាមួយ គឺជាជំនឿដូចគ្នានឹងការបូជាចំពោះព្រះព្រហ្ម ព្រះសិវៈ និងព្រះវិស្ណុនៅក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា ឬការគោរពបូជាព្រះពុទ្ធសាសនាដូច្នោះដែរ។ ការមិនជឿលើសាសនា ឬ លទ្ធិណាមួយសោះ ក៏ជាសិទ្ធិ និងជាជំនឿមួយប្រភេទដែរ។
បើទោះបីជាវាជាសិទ្ធិសេរីភាពរៀងៗខ្លួនក៏ដោយ ក៏ពលរដ្ឋម្នាក់ៗគួរតែប្រើប្រាស់សិទ្ធិនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាទីបំផុត។ ត្រូវប្រយ័ត្នដោយចំពោះជំនឿអរូបិយតែម្ដង ព្រោះខុសពីសាសនាផ្សេងៗ ជំនឿអរូបិយជាទូទៅត្រូវបានផ្ទេរពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀតតាមរយៈបុគ្គលប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនមានក្បួនខ្នាតច្បាស់លាស់ ដើម្បីវាស់ស្ទង់ពីភាពត្រឹមត្រូវនៃការអនុវត្តឡើយ។ ភាពមិនច្បាស់លាស់ និងជំនឿងប់ងល់របស់ពលរដ្ឋ ផ្ដល់ឱកាសយ៉ាងខ្លាំងដល់ការធ្វើអាជីវកម្មបោកបញ្ឆោតរបស់ជនទុច្ចរិត។
នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ គេធ្លាប់ឃើញមានឧទាហរណ៍ជាច្រើនមកហើយជុំវិញករណីជនទុច្ចរិត ដែលឆ្លៀតឱកាសយកជំនឿអរូបិយរបស់ពលរដ្ឋ មកធ្វើអាជីវកម្មស្វែងរកផលប្រយោជន៍បំពេញកិលេសផ្ទាល់ខ្លួន។ ជាក់ស្ដែងដូចជាករណីអតីតចៅអធិការវត្តស្រះចក នេត ខៃ ដែលបានលួចថតរូបអាសអាភាសរបស់ស្ដ្រីមិនតិចជាង៦០០នាក់ឡើយ នៅពេលពួកគេមកស្រោចទឹកមន្តនៅវត្តស្រះចក។ និងករណី បុរសឈ្មោះធាន វុទ្ធី ដែលតាំងខ្លួនឯងជាព្រះសិអារ្យមេត្រិយ៍ ស្លៀកស ពាក់ស នៅវត្តទួលព្រះរាជា ហើយបង្គាប់ឲ្យព្រះសង្ឃថ្វាយបង្គំខ្លួនជាដើម។
បើទោះបីជាករណីទាំងពីរខាងដើមត្រូវបានសមត្ថកិច្ចបើកកកាយនិងកាត់ទោសរួចហើយក្ដី ក៏ប៉ុន្តែទង្វើបោកបញ្ឆោតដោយឈរលើជំនឿអរូបិយរបៀបនេះ នៅតែមានជាប់ជានិច្ចនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គេពិបាកនឹងលុបបំបាត់ ឬគាស់រំលើងក្រុមជនទុច្ចរិតទាំងនោះណាស់ ខណៈពលរដ្ឋខ្មែរនៅតែមានជំនឿទៅលើរឿងទាំងនោះ ដែលជាលទ្ធផល គឺគ្មានអ្វីក្រៅតែពីការខាតបង់ពេលវេលានិងប្រាក់កាសនោះឡើយ។
សរុបមកវិញ បើទោះបីជាជំនឿ គឺជាសិទ្ធិរបស់ពលរដ្ឋម្នាក់ៗក៏ដោយ ក៏ពលរដ្ឋគួរតែត្រិះរិះពិចារណាឲ្យបានវែងឆ្ងាយ មុននឹងដាក់ចិត្តជឿទៅលើអ្វីមួយ ឬបុគ្គលណាម្នាក់។ ការជឿជាក់លើជំនឿមិនសមហេតុផល គ្មានឫសគ្មានគល់ និង គ្មានមូលដ្ឋានរឹងមាំ គ្មាននាំប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្លួនឡើយ ក្រៅតែពីការខាតបង់ពេលវេលានិងប្រាក់កាស ហើយពេលខ្លះ វិនាសខូចខាតដល់ខ្លួនឯងនិងគ្រួសារថែមទៀត៕
