สวัสดี ฉันชื่อแอนด์ ฉันถูกรับเลี้ยงเป็นลูกอุปถัมภ์ตอนที่ฉันอายุ 13 เพราะพ่อแม่ทารุณกรรมฉัน...และฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย.

พ่อแม่ของฉันออกจะ...ประหลาดมาก. พวกเขาขังฉันไว้ในห้องใต้ดิน ขังจริงๆ เลยนะ เวลาที่ฉันทำอะไรผิด. โดยทั่วไปก็คือถ้าทำอะไรแตก หรือนอนดึกเกินไป หรือแม้กระทั่งพูดเสียงดังเกิน พวกเขาจะส่งฉันลงไปอยู่ในห้องใต้ดิน โดยที่ไม่เคยอธิบายว่าฉันทำผิดตรงไหน.

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางความมืด. แสงสว่างเดียวที่ส่องลอดมาคือ แสงจากหน้าต่างบานเล็กที่เอื้อมไม่ถึง. ตอนที่ฉันอายุ 6 หรือ 8 ขวบ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น. สิ่งเดียวที่ฉันมีเวลาที่ลงไปอยู่ในนั้นก็คือจินตนาการ ฉันมีกระทั่งเพื่อนในจินตนาการ. ฉันเคยคุยกับเขา แต่แล้วพ่อแม่ก็บอกว่า ห้ามทำแบบนั้นเหมือนกัน. นั่นล่ะ.

เมื่อฉันโตขึ้น อายุราว 12 ปี ฉันก็ไม่ถูกส่งลงไปอยู่ในห้องใต้ดินบ่อยเท่าตอนที่ยังเป็นเด็ก. แต่พ่อแม่สร้างระบบ “สไตรค์” ขึ้นมาแทน – ถ้าฉันทำ “ผิด” สามครั้ง ฉันต้องลงไปอยู่ในห้องใต้ดิน. ตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มจะเห็นจริงๆ แล้วว่า พ่อแม่คุยกันอย่างไร. หรือพูดให้ตรงกว่านั้นคือ พวกเขาไม่คุยกันเลย. พวกเขาแค่นั่งกันเงียบๆ ไม่ปริปากพูดกันเลยสักคำ. หรือถ้าคุย แม่จะเป็นฝ่ายตะโกน และพ่อก็ไม่สนใจ.

ไง! ฉันชื่อรูธ. เรื่องราวของฉันจะเศร้าหน่อย เพราะมันเกี่ยวกับพ่อแม่ฉันที่เพิ่งหย่ากันไม่นานมานี้. ตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกยากที่จะพูดถึงเรื่องนี้. แต่ฉันคิดว่าการแบ่งปันเรื่องราวของฉันเป็นสิ่งสำคัญ และบางทีอาจช่วยให้คุณสักคนพ้นจากสภาวะแบบนั้นได้.

อันดับแรก ขอเล่าแบ็กกราวด์ให้ฟังหน่อยนะ. พ่อแม่ของฉันแต่งงานกันมานาน 20 ปี ในสายตาฉันพวกเขาดูเหมือนคู่แต่งงานในอุดมคติ. พวกเขาแตกต่างกันมาก แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อคนที่แตกต่างกันมากสองคนมาเติมเต็มกันและกัน เหมือนชิ้นส่วนสองชิ้น. พ่อเป็นคนตัวโต เงียบขรึม มักจะยิ้มให้ใครๆ อย่างอบอุ่น. ส่วนแม่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง เป็นคนที่เหมือนดอกไม้ไฟ. พูดตลอดเวลา ทำโน่นทำนี่ หัวเราะเสียงดัง และทำเรื่องน่าขายหน้าไปทั่ว. พวกเขาเหมือนกันตรงไหน? ฉันไง. ฉันเป็นลูกคนเดียว และพวกเขาเอ็นดูฉันมาก. ฉันก็รักพวกเขาทั้งคู่ แต่ฉันเป็นลูกแม่. ไม่เคยมีปัญหากับคำถามโง่ๆ ที่คนชอบถามเด็กๆ เลยว่า “หนูรักใครมากกว่ากัน?” “แม่!” เป็นคำตอบเสมอ.

แต่แล้วหลังวันเกิดอายุครบ 15 ปี พ่อแม่ก็เรียกฉันมาคุย. ฉันเกลียดประโยค “เราต้องคุยกัน” เพราะงั้นฉันเลยหวั่นวิตกขึ้นมา.

สวัสดีทุกคน! ชื่อของฉันคือเอมิลี เมื่อไม่นานมานี้ชีวิตของฉันเริ่มจะเหมือนในละครทีวี. ให้ฉันเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกนะ.

ตลอด 16 ปี ในชีวิตฉัน ฉันรู้สึกว่า ตัวเองแตกต่างจากพ่อและแม่. ฉันไม่เหมือนใครในครอบครัวเลย ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมถึงวิถีชีวิตด้วย. อย่างเช่น ทั้งพ่อและแม่ของฉันเล่นกีฬาได้ดี. แม่เคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์สมัยมัธยม ร่างกายแข็งแรงและหุ่นดี ส่วนพ่อ เขาเล่นกีฬาอะไรก็ตามที่ใช้ลูกบอลได้ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งบาสเก็ตบอลและเทนนิส. แต่ตัวฉันเรียกไม่ได้ว่าเป็นสายนักกีฬาเลย. ฉันไม่เก่งแม้กระทั่งเรื่องวิ่ง ดังนั้นฉันจึงมักลงเอยด้วยการโดดในชั่วโมงวิชาพละตลอด. ตอนแรกพ่อแม่ก็กังวล ถึงขนาดพาฉันไปหาหมอ แต่เขาบอกว่าฉันสุขภาพแข็งแวดีและปกติทุกอย่าง ฉันแค่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นนักกีฬา. ตัวฉันเองเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ต้องใช้แรงกาย. ฉันชอบอ่านหนังสือหรือวาดอะไรเล่นมากกว่า. และยังไปได้ดีมากกับวิชาวิทยาศาสตร์. สิ่งนี้ช่วยให้ฉันพอสงบจิตสงบใจและผ่อนคลายได้มากขึ้น.

“ไม่เห็นมีอะไรเลย” คุณอาจพูดแบบนี้ แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ เวลาที่ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันแล้วเล่นด้วยกัน อย่าง ฟุตบอล. ฉันแค่นั่งอยู่ที่ไหนสักแห่งใต้ต้นไม้ และวาดรูปครอบครัว. สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกแตกต่างจากทุกคน. และฉันยังหน้าตาไม่เหมือนใครในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ. พวกเขาทุกคนมีผมสีน้ำตาลเข้มและตาสีฟ้า ผิวสีเข้ม. เวลาที่แม่อาบแดดจนผิวคล้ำลงจะยิ่งดูเหมือนนางฟ้ามาก. ส่วนฉันเป็นเด็กอวบๆ ผมสีบลอนด์ที่มีตาสีเทา และยิ่งถูกแสงแดดมากเท่าไหร่ ผิวขาวๆ ซีดเซียวของฉันจะแดงเหมือนมะเขือเทศ. ฉันรักครอบครัวและรู้ว่าพวกเขาก็รักฉันเหมือนกัน แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง. ถึงจะรู้ก็ตามว่าพวกคุณหลายๆ คนคงเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกันไม่กี่ครั้งในชีวิต

ไง ฉันชื่อซินเธีย. ฉันอายุ 13 ปี ปัจจุบันอาศัยอยู่กับพ่อและแม่. อืม หมายถึง จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้น่ะนะ. แม่ของฉันท้อง และไม่นานก็จะให้กำเนิดน้องชาย. ไม่...ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว. โอ้. ยังไงให้ฉันเล่าใหม่ตั้งแต่แรกเถอะนะ!

เมื่อหกเดือนก่อนหน้านี้ ครอบครัวของเรายังเป็นครอบครัวธรรมดาที่มีความสุข คุณย่าของฉัน พาเมลา และแม่ของฉันที่มีความสัมพันธ์แบบค่อนข้างเฉยชาต่อกัน.  พวกเขาทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนน่ะ! แต่พวกเขาก็มักเป็นแบบนี้ และฉันชินแล้ว. ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เราไปเยี่ยมคุณย่า ฉันจะไปกับพ่อเสมอ และแม่จะไม่ไปด้วย.

คุณย่าของฉันเรียกได้ว่าเป็นคนอ่อนหวานหรือน่ารักมากเวลาคุยด้วย แต่ฉันรู้อยู่ตลอดว่าท่านใจดีมาก. สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกว่าน่าเศร้าคือการที่ท่านต้องอยู่ลำพังตัวคนเดียว. ทันทีที่ฉันเกิด ปู่และย่าก็หย่ากัน – เขาไปอยู่ยุโรป และเราก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย. อืม อย่างน้อยนี่คือเรื่องที่ฉันรู้ตอนที่ยังเด็กและได้ยินเวลาถามถึงปู่. แล้วพอโตขึ้น ฉันก็เลิกถามไป.

พ่อแม่ฉันอยากมีลูกคนที่สอง แต่นานแล้วก็ยังไม่สำเร็จเสียที. เมื่อแม่ตั้งท้องในที่สุด เราจึงดีใจกันมาก! และเรื่องนี้ก็ทำให้เรายิ่งมีความสุขมากขึ้น เมื่อพ่อบอกว่า ถ้าน้องเกิดมา เราจะย้ายไปบ้านหลังใหม่ ซึ่งใหญ่และดีกว่าที่อยู่ตอนนี้! ชีวิตช่างแสนงดงาม!

สวัสดี ฉันคือลูซี่. ชีวิตฉันไปๆ มาๆ ระหว่างสองบ้าน แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะกลายเป็นลูกจ้างในบ้านหลังหนึ่ง. และเรื่องนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยหน่ายอยู่เสมอ.

พ่อแม่ฉันหย่ากันนานแล้ว. ฉันและพี่สาวอยู่กับแม่ตามการตัดสินของศาล แต่พ่อของฉันก็ได้รับอนุญาตให้ใช้เวลาอยู่กับพวกเราทั้งคู่มากๆ ได้. นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เราเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบ ครึ่งหนึ่งของวันหยุดสุดสัปดาห์หรือเทศกาล ใช้เวลาอยู่ที่บ้านของพ่อ. ฉันรักพวกท่านทั้งคู่เท่ากัน แต่พูดตรงๆ แล้ว พ่อฉันค่อนข้างอารมณ์ร้าย. บางวันเขาจะตะโกนใส่และลงโทษฉันกับพี่สาว ไม่ว่าเรื่องที่เราทำผิดจะเล็กน้อยแค่ไหน. ฉันจะยกตัวอย่างให้ฟังแบบเร็วๆ สักเรื่อง. ครั้งหนึ่งเราใช้เวลาในวันฮัลโลวีนกับพ่อ. เราทำชุดกันทั้งวันและหิวมาก. ในตู้เย็นแทบไม่มีอะไรกิน แอนนี่พี่สาวของฉันจึงตกลงว่าจะสั่งพิซซ่า. เธอถามพ่อว่า ได้ไหมค่ะ แต่เขาปฏิเสธอย่างไม่มีเหตุผล. เขาเสนอว่า เราควรทำอาหารอะไรสักอย่างทานกันเอง แต่เราไม่อยากทำ และกำลังอยากกินพิซซ่า โดยเฉพาะวันนี้ที่เป็นวันหยุด. เท่านั้นเองพ่อก็โกรธจนคลั่ง. เขาตะโกนใส่เราและขังเราไว้ในห้อง โดยไม่ให้ทานข้าวเย็น และแน่นอนว่าไม่มีการออกไปเล่นทริคแอนด์ทรีต. จากนั้นเราต้องทนหิวอยู่อย่างนั้นและโมโหมากจนกระทั่งวันรุ่งขึ้น. ตั้งแต่ตอนนั้นทั้งฉันและแอนนี่ก็ไม่ใช่แฟนคลับของวันฮัลโลวีนอีกต่อไป...

สวัสดี! ฉันคือเจนนิเฟอร์ และฉันมีเรื่องจะสารภาพ. ฉันใช้เวลานานหลายปีไปกับการเกลียดใครบางคนที่อยู่ใกล้ตัวฉันมาก และตอนนี้ฉันก็ละอายใจตัวเองนิดๆ. นี่คือ เรื่องราวของฉัน.

ฉันมีน้องสาวชื่อสเตลลา ตอนที่เธอเกิด ฉันอายุได้ 4 ขวบ ฉันจำได้ว่า ฉันกระตือรือร้นที่จะมีน้องสาวตัวน้อยที่ฉันจะเล่นด้วยกัน. อืม ตอนนั้นฉันเองก็เป็นเด็ก บอกไว้ก่อน. แต่อะไรๆ ก็ผิดพลาด บางอย่างก็ไม่ได้สวยงามตั้งแต่เริ่มต้น.

สเตลลาเกิดมามีน้ำหนักน้อยกว่าเกณฑ์ และต้องอยู่ในโรงพยายาล. เธอต่อสู้อยู่นานหลายสัปดาห์ ทุกๆ คน ทั้งญาติและเพื่อนต่างเป็นห่วงเธอ. ในตอนนั้นฉันเองก็ถูกทุกคนลืม. แค่ 3 อาทิตย์ก่อน ฉันยังเป็นศูนย์กลางความสนใจของทุกคน ทุกคนเล่นกับฉันและให้ของฉัน  และตอนนี้ใครๆ ก็พูดแต่เรื่องสเตลลา  และไม่มีใครสนใจเลยว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง! ฉันหาวิธีดึงดูดความสนใจของผู้ใหญ่จนได้. คือเริ่มอาละวาด. แต่หลังจากนั้นพ่อแม่ก็อธิบายให้ฟังว่าแค่อาละวาดไม่ได้ทำให้ทุกคนลืมสเตลลา และฉันควรเห็นแก่ตัวให้น้อยกว่านี้...