วิกฤตขาดแคลนแรงงาน: อาชีพเลี้ยงหอยนางรมกำลังกลายเป็นรุ่นสุดท้ายหรือไม่ !?

หอยทุกตัวต้องมีคนแกะเอาเนื้อออกก่อนนำไปขาย

   แหล่งผลิตหอยนางรมทั่วไต้หวันล้วนขาดแรงงาน โดยที่ตำบลตงซื่อ เมืองเจียอี้ มีแรงงานแกะหอยมากที่สุด ทำให้หอยนางรมจากเมืองหยุนหลิน, ไถหนาน, และ เผิงหู มักถูกส่งไปยังตำบฃตงซือเพื่อแกะเปลือก นอกจากนี้ หอยนางรมไม่ได้ผลิดตลอดปี และการเก็บเกี่ยวขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ งานแกะเปลือกแม้สำคัญแต่ไม่สามารถทำเป็นอาชีพเต็มเวลาได้ ดังนั้น งานแกะหอยส่วนใหญ่อาศัยแรงงานในครัวเรือนและแรงงานชั่วคราว โดยกลุ่มหลักคือบรรดา สะใภ้ในหมู่บ้านประมงที่ต้องดูแลผู้สูงอายุหรือเด็กในครอบครัว ทำให้ไม่สามารถทำงานเต็มเวลาได้ และกลุ่มสะใภ้เหล่านี้มักเริ่มทำงานตั้งแต่วัยหนุ่มสาวจนถึงวัยชรา และถูกเรียกขานด้วยคำขำๆ ว่า "กลุ่มพันปี千歲團" เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยทำให้คนที่เต็มใจทำงานนี้ลดลงอย่างมาก ส่งผลให้งานแกะหอยนางรมจำนวนหลายร้อยล้านตัวทั่วไต้หวันยังคงต้องพึ่งพากลุ่มแรงงานเก่าที่มีประสบการณ์สูงเหล่านี้  

งานแกะหอยส่วนใหญ่อาศัยแรงงานในครัวเรือนและแรงงานชั่วคราว

   สำหรับแรงงาน "กลุ่มพันปี" และเกษตรกรผู้เลี้ยงหอย ถือเป็นความยืดหยุ่นของชั่วโมงการทำงานที่ช่วยลดความกดดันทั้งสองฝ่าย แต่ในขณะเดียวกัน งานที่ไม่สม่ำเสมอเช่นนี้ทำให้ยากที่จะจ้างแรงงานประจำ ส่งผลให้อุตสาหกรรมมีความไม่แน่นอนมากขึ้น 

   นี่เป็นเพียงปัญหาขาดแคลนแรงงานในภาคอุตสาหกรรมหอยนางรมในไต้หวันบางส่วนที่นำมาเล่าสู่กันฟัง

   เฉินคุนชั่น (陳坤燦) จบการศึกษาจากโรงเรียนอาชีวะซงซาน (松山工農) ด้วยความหลงใหลในพืชพรรณ เขาอุทิศชีวิตให้กับการปลูกและดูแลพืชมากว่า 40 ปี ในปี 2013 เขาย้ายไปอาศัยที่เมืองอี๋หลาน (宜蘭) และสร้างสวนพืชพรรณส่วนตัวขนาด 650 ผิง เพื่อเติมเต็มความฝันในการปลูกพืช ในช่วงต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา คุณเฉินคุนชั่นเดินทางไปเยี่ยมฟาร์มปลูกเบญจมาศที่ตำบลเถียนเหว่ย เมืองจางฮั่ว เขารู้สึกตื่นเต้นกับทุ่งดอกเบญจมาศที่งดงาม และได้ถามเจ้าของโฮมสเตย์เกี่ยวกับไฟส่องสว่างในทุ่งดอกไม้ เพราะแสงไฟเหล่านี้เป็นภาพที่มีเอกลักษณ์ในยามค่ำคืนของเถียนเหว่ย ผู้ที่ขับรถผ่านทางด่วนในพื้นที่นี้จะเห็นทุ่งดอกเบญจมาศที่ส่องแสงระยิบระยับในความมืด ซึ่งกลายเป็นภาพที่ตราตรึงในใจของคนในเขตภาคกลางของไต้หวัน

เปิดไฟส่องดอกเบญจมาศเพื่อให้ดอกเบญจมาศบานช้าลง

   หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมต้องเปิดไฟส่องดอกเบญจมาศ คำถามนี้เกี่ยวข้องกับว่าไฟช่วยให้ดอกบานเร็วขึ้นหรือช้าลงหรือไม่? คำตอบที่ถูกต้องคือช่วยให้ดอกเบญจมาศบานช้าลง ดอกเบญจมาศเป็นพืชที่ต้องการช่วงเวลากลางวันที่สั้นและกลางคืนที่ยาว (Short-day plant) เพื่อกระตุ้นการเกิดตาดอกและออกดอก เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง กลางวันสั้นลงและกลางคืนยาวขึ้น ทำให้ดอกเบญจมาศสามารถบานตามธรรมชาติได้ 

เบญจมาศเป็นพืชที่ตอบสนองต่อช่วงแสงสั้น จะบานตามธรรมชาติในฤดูใบไม้ร่วง จึงมักเรียกว่า เบญจมาศฤดูใบไม้ร่วง

   ดอกเบญจมาศจัดอยู่ในวงศ์ทานตะวัน (Asteraceae) และสกุล Chrysanthemum ด้วยความหลากหลายในรูปร่างและสีสันของดอก ความสามารถในการปรับช่วงเวลาการออกดอกด้วยแสงไฟ รวมถึงอายุการใช้งานที่ยาวนานของดอกไม้ตัด จึงทำให้ดอกเบญจมาศเป็นที่นิยมในหมู่เกษตรกรและผู้บริโภค เป็นหนึ่งในพืชดอกเศรษฐกิจที่สำคัญของไต้หวัน สถิติการเกษตรปี 2023 ระบุว่า ไต้หวันมีพื้นที่ปลูกเบญจมาศประมาณ 594 เฮกตาร์ ซึ่งเป็นพื้นที่ปลูกดอกไม้ตัดที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ โดยมีแหล่งผลิตหลักอยู่ในเมืองจางฮั่ว (彰化) และผลผลิตจากพื้นที่นี้คิดเป็น 97% ของทั้งประเทศ โดยเฉพาะในตำบลเถียนเหว่ย (田尾) ซึ่งคิดเป็น 70% ของผลผลิตในเมืองจางฮั่ว

เบญจมาศกลายเป็นดอกไม้หลักในการออกแบบงานศิลปะดอกไม้ที่หลากหลาย

   ดอกเบญจมาศใหญ่ไม่ได้เป็นสายพันธุ์ของดอกเบญจมาศ แต่เกิดจากการตัดแต่งกิ่งและเด็ดยอดเพื่อให้ต้นเดียวสามารถออกดอกเบญจมาศนับร้อยนับพันดอก นอกจากนี้ การปลูกเบญจมาศในปัจจุบันมีการพัฒนาเทคนิคขั้นสูง เช่น การเสียบยอด การเด็ดยอด และการตัดแต่งกิ่ง เพื่อสร้างศิลปะดอกเบญจมาศในรูปแบบต่างๆ เช่น เบญจมาศทรงสูง เบญจมาศน้ำตก เบญจมาศจัดทรง  หรือเบญจมาศในกระถางบอนไซ ผลงานเหล่านี้มักสร้างความประทับใจให้ผู้ชม ซึ่งหนึ่งในงานแสดงดอกเบญจมาศที่สำคัญของไต้หวันคือ เทศกาลดอกเบญจมาศที่ทำเนียบอดีตประธานาธิบดีเจียงไคเช็ก (士林官邸菊展) ซึ่งจัดขึ้นทุกปีในเดือนพฤศจิกายน โดยหนึ่งในไฮไลต์ของงานคือ เบญจมาศทรงสูง ที่ใช้เทคนิคการจัดกิ่งและเด็ดยอด ทำให้เบญจมาศต้นเดียวสามารถออกดอกได้เป็นร้อยเป็นพันดอกที่เรียงกันอย่างงดงาม เป็นเทคนิคพิเศษเฉพาะของกรุงไทเปที่หาชมได้ยาก

เบญจมาศมีหลากหลายสีและสายพันธุ์

   การตระหนักถึงความปลอดภัยทางอาหารและการรักษาสิ่งแวดล้อมที่เพิ่มขึ้น ชาวนาปลูกข้าวในภาคตะวันตกจำนวนมากอยากหันมาปลูกข้าวออร์แกนิก แต่ต้องล้มเลิกความตั้งใจเพราะปัญหาการกำจัดวัชพืช หยางจื้อเจ๋อ(楊智哲) ผู้ช่วยวิจัยจากสถานีวิจัยและส่งเสริมการเกษตรเขตไถหนาน สาขาลู่เฉ่า บอกว่า การเปลี่ยนมาปลูกข้าวออร์แกนิก ชาวนายังพอใช้วัสดุป้องกันและการจัดการแปลงเพื่อควบคุมโรคและแมลงศัตรูพืชได้ แต่ปัญหาคือมีวัสดุสำหรับจัดการวัชพืชน้อยมาก อีกทั้งในช่วงต้นของการเพาะปลูก วัชพืชเติบโตอย่างรวดเร็ว ทำให้การควบคุมวัชพืชเป็นเรื่องที่ลำบากที่สุด ทั้งนี้ การกำจัดวัชพืชด้วยแรงงานมีค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นทุกปี อีกทั้งยังขาดแคลนแรงงาน บางครั้งชาวนาจึงใช้วิธีปล่อยน้ำในนาเพื่อยับยั้งการเจริญเติบโตของวัชพืช แต่หากพื้นที่เพาะปลูกมีแหล่งน้ำจำกัดหรือมีภูมิประเทศที่ไม่ราบเรียบ วิธีนี้จะไม่ได้ผลดี และการปล่อยน้ำในระยะยาวก็ยังทำลายระบบรากของต้นกล้าด้วย ส่งผลให้ผลผลิตลดลง ชาวนาจึงต้องการวิธีการกำจัดวัชพืชที่ดีกว่านี้

แผ่นกระดาษป้องกันไม่ให้วัชพืชแย่งสารอาหารกับพืชหลัก และย่อยสลายเองได้

   จางเหย้าอวี้(張耀裕) เลขาธิการสมาคมเกษตรตำบลโต่วหนาน อธิบายว่า สมาคมฯ ต้องการส่งเสริมข้าวออร์แกนิกในเมืองหยุนหลิน ไม่เพียงแต่ร่วมมือกับชาวนา แต่ยังเช่าพื้นที่ประมาณ 8 เฟิน( 7,759 ตร.เมตร) เพื่อผลิตข้าวออร์แกนิก ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือวัชพืชในนา เจ้าหน้าที่ทั้งหมดต้องมาช่วยกันกำจัดวัชพืชแต่ก็ยังไม่สำเร็จ เขาลองใช้วิธีการต่าง ๆ เช่น การปล่อยน้ำและใช้เครื่องตัดหญ้า แต่ก็ยังไม่ได้ผล เขากล่าวว่า "แค่คิดเรื่องการกำจัดวัชพืชก็รู้สึกหนักใจแล้ว!"

แปลงนาข้าวออร์แกนิกที่ปูด้วยแผ่นกระดาษคลุมดิน วัชพืชลดลง และต้นข้าวเติบโตดี

   เพื่อช่วยลดการใช้แรงงานในการกำจัดวัชพืช กระดาษคลุมดินแบบย่อยสลายได้จึงกลายเป็นตัวช่วยที่ดีสำหรับชาวนาข้าวออร์แกนิก หยางจื้อเจ๋ออธิบายว่าหลักการของกระดาษคลุมดินคือการยับยั้งวัชพืชโดยการปิดกั้นแสงแดดและมีคุณสมบัติให้อากาศผ่านได้ ทำให้เมล็ดวัชพืชงอกช้าลง หรือหากงอกแล้วก็จะเติบโตไม่ดี ทำให้ต้นกล้าเติบโตได้เร็วกว่าวัชพืช ซึ่งก่อนหน้านี้ การใช้พลาสติกคลุมดินในนาข้าวเป็นเรื่องยุ่งยากเพราะต้องใช้เวลาในการติดตั้งและเก็บคืน ขณะที่กระดาษคลุมดินจะค่อย ๆ ย่อยสลายในนาเอง ช่วยลดภาระในการจัดการ และไม่ก่อให้เกิดมลพิษในนาข้าวออร์แกนิก ทั้งนี้ ในญี่ปุ่นมีผลิตภัณฑ์กระดาษคลุมดินหลายแบบสำหรับใช้ในนาข้าวออร์แกนิก 

กระดาษคลุมดินกันวัชพืชของ บ. Cheng Long Paper

   อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ บริษัทต่าง ๆ เช่น Cheng Long Paper(正隆), Chung Hwa Pulp(中華紙漿) และ Chang Hung Special Paper(長鴻特殊紙業) ได้เริ่มผลิตกระดาษคลุมดินเพื่อการเกษตร และมีการนำเข้ารถปลูกต้นกล้าที่สามารถคลุมกระดาษคลุมดินได้ ซึ่งช่วยลดต้นทุนการใช้และลดแรงงานในการติดตั้ง อีกทั้งสำนักงานการเกษตรและอาหารยังมีเงินสนับสนุนช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายในการซื้อและติดตั้งกระดาษคลุมดิน กรมการเกษตรและอาหารไถหนานยังได้ทำการวิจัยและส่งเสริมการใช้กระดาษคลุมดินในนาข้าวออร์แกนิกเพื่อช่วยกระตุ้นให้ชาวนาข้าวออร์แกนิกหันมาใช้กระดาษคลุมดินเพื่อควบคุมวัชพืช

ต้นหอมตำบลซานซิงเมืองอี๋หลานเป็นที่รู้จักกันดีทั้งในด้านคุณภาพและราคาที่สูง

   ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พื้นที่เพาะปลูกกลับลดลง ซึ่งสาเหตุหลักมาจากหนอนกระทู้หอม (Spodoptera exigua Hubner)ที่มีความต้านทานยาสูง ทำให้เกษตรกรฉีดยาฆ่าแมลงได้ผลไม่ดี ส่งผลให้เกษตรกรหลายรายเลิกปลูกไป สถาบันวิจัยการเกษตรไต้หวัน กระทรวงเกษตร(Taiwan Agricultural Research Institute :TARI) จึงได้พัฒนาเทคนิคการควบคุมแมลงศัตรูพืชด้วยแสงไฟกลางคืน โดยใช้แสง "สีเขียว" ที่เหมาะสมในการส่องสว่างแปลงปลูกต้นหอม ซึ่งสามารถลดการทำลายของหนอนกระทู้หอมได้ถึง 40% และยังช่วยกระตุ้นการเจริญเติบโตของต้นหอม ทำให้ส่วนสีขาวของต้นหอมยาวขึ้น ส่งผลให้ผลผลิตเพิ่มขึ้นถึง 23% 

ต้นหอมซานซิงคุณภาพดี ราคาสูง

   จากการสำรวจของกรมการเกษตรและอาหาร(Agriculture and Food Agency) พบว่า พื้นที่ปลูกต้นหอมในตำบลซานซิง เมืองอี๋หลาน ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา สูงสุดที่ 428 เฮกตาร์ในปี 2016 จากนั้นลดลงอย่างต่อเนื่อง เหลือเพียง 269 เฮกตาร์ในปีที่แล้ว(2023) ซึ่งลดลงกว่า 160 เฮกตาร์ หนอนกระทู้หอมมีความไวต่อแสง โดยจะออกหากินในเวลากลางคืน ทางสถาบันวิจัยการเกษตรจึงพัฒนาเทคนิคการควบคุมศัตรูพืชด้วยแสงไฟสีเขียวเพื่อลดการเคลื่อนไหวของหนอนกระทู้หอมในเวลากลางคืน

หนอนกระทู้หอมเป็นศัตรูพืชหลักของต้นหอม

   สำหรับการใช้แสงสีเขียวในตอนกลางคืนจะต้องใช้หลอด LED ขนาด 12 วัตต์ จำนวน 40 หลอดต่อพื้นที่ 1 เฮกตาร์ โดยเปิดตั้งแต่เวลา 18.00 น. ถึง 6.00 น. ของวันรุ่งขึ้น คิดเป็นค่าไฟฟ้าเดือนละประมาณ 500 เหรียญไต้หวัน ซึ่งเป็นต้นทุนที่ไม่สูงมากนักและเหมาะแก่การส่งเสริมให้เกษตรกรนำไปใช้   ฟางซิ่นซิ่ว กล่าวว่าการใช้แสงสีเขียวในการควบคุมศัตรูพืชมีประสิทธิภาพอย่างเห็นได้ชัด แต่ปัจจุบันมีผลการทดลองเฉพาะในพื้นที่ปลูกแบบดั้งเดิมเท่านั้น ทางสถาบันวิจัยการเกษตรสาขาโฟ่งซานมีแผนที่จะทดลองเพิ่มเติมในการลดการใช้ยา หรือเปลี่ยนไปใช้วัสดุที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม เช่น แบคทีเรียบีที (BT) ในพื้นที่เพาะปลูก เพื่อช่วยให้เกษตรกรปลูกต้นหอมสามารถหยุดการใช้ยาฆ่าแมลงได้เร็วขึ้นเมื่อใช้แสงสีเขียวควบคุมศัตรูพืช ซึ่งจะช่วยลดจำนวนครั้งในการฉีดพ่นยา ลดต้นทุน และยังส่งผลดีต่อความปลอดภัยของอาหารสำหรับผู้บริโภคอีกด้วย

ส่องไฟสีเขียวค่าไฟเพิ่มขึ้น 500 เหรียญไต้หวันต่อเฮกตาร์

   ไต้หวันมีสภาพอากาศชื้นและร้อน ทำให้มีโรคและแมลงศัตรูพืชที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่ในดิน ซึ่งยากต่อการกำจัด เพื่อช่วยลดอุปสรรคในการทำงานของเกษตรกร สถานีวิจัยและส่งเสริมการเกษตรเขตไถนาน ได้พัฒนาเครื่องฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำในดินแบบเคลื่อนที่ได้ และสามารถทำงานได้โดยคนเพียงคนเดียว ทำให้ช่วยลดค่าใช้จ่ายลงได้มากกว่า 20% เกษตรกรที่เข้าร่วมการทดลองพบว่าเครื่องฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำรุ่นใหม่ช่วยเพิ่มผลผลิตของเมลอนได้ 20% - 30% และใช้งานได้สะดวก 

ปลูกเมลอนญี่ปุ่นต้องเผชิญกับโรคและแมลงศัตรูพืชที่มองไม่เห็นที่ซ่อนอยู่ในดินหลังการปลูกซ้ำ

   อู๋ซื่อเอี้ยน(吳世彥) ประธานสมาคมเกษตรแม่นยำเมืองเจียอี้ กล่าวว่า เมลอนญี่ปุ่นมีลายตาข่ายสวยงามและเนื้อหวานอร่อย มักเป็นผลไม้ที่ใช้ในการมอบเป็นของขวัญ สำหรับเกษตรกรถือเป็นพืชเศรษฐกิจสูง แต่มีอุปสรรคในการเพาะปลูกและความยากลำบากในการปลูก เมลอนญี่ปุ่นมักปลูกในเรือนกระจก ซึ่งสามารถปลูกได้ปีละสองครั้ง แต่เกษตรกรหลายคนต้องเผชิญกับปัญหาการปลูกซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อต้องปลูกเมลอนญี่ปุ่นที่มาจากญี่ปุ่นซึ่งมีแนวโน้มเกิดโรคและแมลงศัตรูพืชมากขึ้น เนื่องจากเมลอนพันธุ์ญี่ปุ่นถูกพัฒนาขึ้นเพื่อปลูกในญี่ปุ่น แต่สภาพอากาศในไต้หวันและญี่ปุ่นนั้นแตกต่างกัน ญี่ปุ่นมีอากาศแห้ง ในขณะที่ไต้หวันมีอุณหภูมิสูงและชื้น ทำให้มีโอกาสเกิดโรคและแมลงสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "โรคที่เกิดจากดิน" เช่น แมลงหวี่ขาว ไส้เดือนฝอย และเชื้อโรคที่ทำให้เกิดโรคเน่าโคน ซึ่งเป็นปัญหาที่ทำให้เกษตรกรปวดหัว เนื่องจากเชื้อโรคเหล่านี้กำจัดได้ยาก เมื่อเกิดโรคขึ้นแล้ว มักมีสารเคมีเพียงตัวเดียวที่สามารถใช้ได้ ซึ่งไม่สามารถรักษาโรคได้ในทันที ทำให้เกิดความสูญเสียอย่างมาก

หลินชุนเซิง ปลูกผักบุ้งออร์แกนิกในโรงเรือนใช้การฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำช่วยแก้ปัญหาการปลูกซ้ำได้

   จากข้อมูลของสถานีวิจัยและส่งเสริมการเกษตรไถหนานยังระบุว่า สำหรับพืชเศรษฐกิจที่ปลูกในอาคาร หากต้องการให้ดินและวัสดุเพาะปลูกสามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้ การฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำถือเป็นวิธีการที่ขาดไม่ได้ ซึ่งประเทศที่พัฒนาแล้วในด้านการเกษตร เช่น เนเธอร์แลนด์ มักใช้วิธีการฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำ โดยข้อมูลของสถาบันวิจัยสารเคมีเกษตร(Agricultural Chemicals Research Institute)ระบุว่า เงื่อนไขที่ดีที่สุดสำหรับการฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำคือการใช้ความร้อนที่ 60°C ถึง 80°C เป็นเวลา 30 นาที การฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำจะทำให้โปรตีนในเซลล์ชีวภาพเกิดการแข็งตัวและทำให้เอนไซม์ไม่สามารถทำงานได้ ส่งผลให้สามารถควบคุมปัญหาโรค แมลงศัตรูพืชใต้ดิน และวัชพืชได้ และยังช่วยลดการใช้สารเคมีในการเกษตร

ใช้เครื่องฆ่าเชื้อด้วยไอน้ำในดิน ปลูกดอกไลเซนทรัสในที่ซ้ำได้สวยงาม

   เฉินจวิ้นจี้(陳駿季) รมว.กระทรวงเกษตรไต้หวันกล่าวในช่วงปลายเดือนตุลาคม ที่ผ่านมา ขณะที่ไปตรวจเยี่ยมการเตรียมงานป้องกันพายุไต้ฝุ่นกองเร็ยที่ท่าเรือประมงหนานฟางอ้าว เมืองอี๋หลาน และได้กล่าวว่า ปลาเก๋าของไต้หวันได้รับการอนุญาตให้นำเข้าไปยังประเทศญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการแล้ว แต่กว่าจะส่งปลาเก๋าออกไปขายญี่ปุ่นได้ต้องผ่านการเจรจานานถึง 8 ปี ซึ่งสาเหตุหลักมาจากความกังวลเกี่ยวกับสารพิษซิกัวเทอรา (Ciguatera)  ที่เคยพบในปลากะรังลายเสือที่จับจากธรรมชาติ แต่สำหรับปลาที่เพาะเลี้ยงในไต้หวันนั้นไม่มีความกังวลดังกล่าว ไต้หวันได้จัดเตรียมข้อมูลทางวิทยาศาสตร์และรายงานการวิจัยมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา จนกระทั่งทางญี่ปุ่นยอมรับในที่สุด

   หน่อซ่อนกลิ่น (ซ่อนกลิ่นที่ยังไม่บาน) สามารถหาซื้อได้จากตลาดและนำไปลวกในน้ำเกลือโดยไม่ต้องปรุงเพิ่ม หน่อซ่อนกลิ่นมีเนื้อกรอบและอ่อนนุ่ม คล้ายหน่อไม้ฝรั่ง มีกลิ่นหอมบางๆ ที่เข้ากับรสเปรี้ยวขมนิดๆ ให้รสชาติที่ลงตัวและมีเอกลักษณ์ ซ่อนกลิ่นเมื่อบูชาบนโต๊ะดูบริสุทธิ์งดงาม แต่เมื่ออยู่ในแปลงเกษตร หน่อซ่อนกลิ่นที่ยังไม่บานกลับดูคล้ายวัชพืชธรรมดา หวงรุ่นอี้(黃閏億) เกษตรกรที่เริ่มปลูกซ่อนกลิ่นและหน่อซ่อนกลิ่นในหูเหว่ย เมืองหยุนหลิน เล่าว่าในช่วงแรก หน่อซ่อนกลิ่นยังไม่เป็นที่รู้จัก ขายได้เพียงกิโลกรัมละ 25 เหรียญไต้หวันเท่านั้น

หน่อซ่อนกลิ่นที่เตรียมขาย

   ในปี 1987 หวงรุ่นอี้ ซึ่งอายุ 24 ปีและเพิ่งปลดประจำการจากการเป็นทหารเกณฑ์รับใช้ชาติ ต้องหันมาหาอาชีพใหม่เนื่องจากธุรกิจน้ำตาลจากอ้อยของครอบครัวเริ่มซบเซา เขาได้เข้าร่วมโครงการส่งเสริมการปลูกดอกไม้ของสหกรณ์การเกษตรหูเหว่ย ซึ่งต้องการให้เกษตรกรมีทางเลือกที่หลากหลายขึ้น โดยตอนนั้นเขามีสองทางเลือก คือเลี้ยงสัตว์ เช่น ไก่ เป็ด หรือปลูกดอกไม้และผัก หวงรุ่นอี้ตัดสินใจเลือกทางหลังเพื่อใช้ดอกไม้เป็นเครื่องบูชาพระ โดยคำนึงถึงพี่สาวที่เป็นภิกษุณี

   กลุ่มผลิตและจำหน่ายดอกซ่อนกลิ่นที่เขาเข้าร่วมมีสมาชิกกว่า 40 คน ปลูกซ่อนกลิ่นในพื้นที่กว่า 30 ไร่ โดยส่งขายดอกตัดและหัวพันธุ์ไปญี่ปุ่น ในช่วงสองปีแรกยอดขายดี แต่พอเข้าปีที่สามยอดขายเริ่มลดลง และในปีที่สี่ ญี่ปุ่นก็เริ่มเพาะพันธุ์เองได้จนต้องหยุดนำเข้า ทำให้กลุ่มหันมาขายในประเทศ ซึ่งก็ประสบปัญหา หวงรุ่นอี้จึงนึกถึงไอเดียของอาจารย์จากวิทยาลัยการเกษตรเจียอี้ที่เคยแนะนำให้นำซ่อนกลิ่นมาบริโภค เขาจึงตัดสินใจทดลองแนวทางนี้

หน่อซ่อนกลิ่นที่ยังไม่บานกลับดูคล้ายวัชพืชธรรมดา

   หวงรุ่นอี้เริ่มเปลี่ยนจากการปลูกซ่อนกลิ่นเพื่อความสวยงามมาเป็นซ่อนกลิ่นที่กินได้ โดยต้องคำนึงถึงการลดสารเคมีและการจัดการศัตรูพืชอย่างเข้มงวด แม้การเปลี่ยนแปลงนี้ยังไม่สร้างรายได้ทันที แต่เขาลงทุนไปกว่า 600,000 เหรียญไต้หวัน เพราะเล็งเห็นถึงโอกาสในตลาดใหม่ และแม้จะยากลำบาก แต่เขามุ่งมั่นที่จะพัฒนาซ่อนกลิ่นให้ปลอดภัยสำหรับการบริโภค

   ช่วงแรกซ่อนกลิ่นกินได้ของเขายังขายในราคาต่ำเพียง 25 เหรียญไต้หวันต่อกิโลกรัม เนื่องจากตลาดยังไม่รู้จัก แต่เขาโชคดีที่ได้รับการสนับสนุนจากเจ้าของร้านวัสดุเกษตรที่แนะนำดอกซ่อนกลิ่นให้เชฟใหญ่ของโรงแรมแกรนด์ไทเป เชฟได้นำดอกซ่อนกลิ่นไปทำเมนูและโพสต์ในเว็บไซต์ของโรงแรม ทำให้เชฟคนอื่นๆ ให้ความสนใจและเริ่มซื้อมาทดลอง ปริมาณการสั่งซื้อเพิ่มขึ้นและราคาก็ขยับสูงขึ้นจนถึงหลักหลายร้อยเหรียญ

หน่อซ่อนกลิ่นกระเทียมเจียว(photo:unileverfoodsolutions)

   ในปี 2010 เชฟอู๋กั๋วชิ่ง(吳國慶)จากไต้หวัน นำซ่อนกลิ่นไปร่วมแข่งขันทำอาหารที่สิงคโปร์ และคว้ารางวัลชนะเลิศ ทำให้ซ่อนกลิ่นได้รับการยอมรับในวงการอาหารระดับนานาชาติ ราคาจึงพุ่งสูงสุดถึงกิโลกรัมละ 2,800 เหรียญไต้หวัน อย่างไรก็ตาม เมื่อมีคนหันมาปลูกมากขึ้น ราคาก็ไม่ได้สูงแบบนั้นอีก ราคาซ่อนกลิ่นผันผวนเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ในช่วงเดือน 6-7 เป็นช่วงผลิตได้มาก แค่สองเดือนในพื้นที่ 0.9699 เฮกตาร์ก็เก็บได้ถึง 1,000 กิโลกรัม ราคาจะถูกหน่อย พอถึงหน้าหนาว เก็บได้ไม่ถึงสองกิโลกรัมต่อเดือน ราคาก็พุ่งขึ้น แต่ตลาดก็ไม่แน่นอนเหมือนกัน เขาบอกว่าจำได้ว่าครั้งหนึ่งราคาเมื่อวานยังอยู่ที่ 75 เหรียญไต้หวัน พอวันรุ่งขึ้นพุ่งไปถึง 750 เหรียญไต้หวัน ต่างกันถึงสิบเท่าในวันเดียว

   แต่ไม่ว่าอย่างไร หวงรุ่นอี้ก็ยิ้มรับอยู่เสมอ เขาบอกว่าการปลูกผักผลไม้นั้นดีตรงที่ทุกวันจะมีเงินเข้ามา ไม่ว่ามากน้อยแค่ไหน สักสองสามร้อยหรือพันกว่าก็ดีใจแล้ว รู้สึกมีความสุข

   คู่รักชาวนาในเมืองฮัวเหลียน ไล่จ้าวเซวี่ยน (賴兆炫) และเหลียงเหม่ยจื้อ (梁美智) ได้ก่อตั้งแบรนด์ "ข้าวอิ๋นชวน" (銀川米) ซึ่งกลายเป็นฟาร์มออร์แกนิกที่ใหญ่ที่สุดในไต้หวัน ครอบคลุมพื้นที่กว่า 340 เฮกตาร์ พวกเขาเริ่มต้นเมื่อ 28 ปีก่อน แม้ว่าจะมีความท้าทายจากครอบครัวและการเปลี่ยนแปลงที่ยากลำบาก โดยเฉพาะไล่จ้าวเซวี่ยนที่ต้องเผชิญกับการคัดค้านจากพ่อของเขาเมื่อเลือกกลับบ้านเกิดมาทำนาอินทรีย์ เหลียงเหม่ยจื้อ ภรรยา ซึ่งในตอนแรกเป็นข้าราชการ ก็ตัดสินใจลาออกมาร่วมทำนากับสามีในภายหลัง ทั้งสองได้ร่วมกันทำให้ฟาร์มอินทรีย์นี้เติบโตอย่างยั่งยืน

ปลูกแบบออร์แกนิก เมล็ดข้าวเต็มอิ่ม

   ปัจจุบันพวกเขาไม่เพียงแค่ปลูกข้าวอินทรีย์ แต่ยังมีเกษตรกรอีกกว่า 100 รายที่ร่วมกันปลูกข้าวและผลิตภัณฑ์อื่นๆ อย่างบัควีท พวกเขายึดถือแนวคิดที่ว่า "ความสำเร็จมาจากการอดทนต่อความไม่สมบูรณ์" ซึ่งหมายถึงการยอมรับความแตกต่างของแต่ละเกษตรกรและความต้องการของตลาด พวกเขามุ่งเน้นการปรับตัวและค้นหาสิ่งที่ดีที่สุดทั้งสำหรับเกษตรกรและพืชผล ทั้งสองได้รับความไว้วางใจจากชาวนาอินทรีย์ ทำให้ฟาร์มอิ๋นชวนเป็นที่รู้จักในฐานะฟาร์มออร์แกนิกชั้นนำของไต้หวัน

   จุดเริ่มต้นของการกลับมาทำการเกษตรของไล่จ้าวเซวี่ยนเกิดขึ้นเมื่อเขาทำงานในบริษัทปุ๋ยและได้ค้นพบประโยชน์ของปุ๋ยอินทรีย์และวิธีการปลูกข้าวแบบอินทรีย์ที่มีผลดีต่อสิ่งแวดล้อม เขาตัดสินใจลาออกจากงานและกลับไปบ้านเกิดเพื่อทำการเกษตร แม้เหลียงเหม่ยจื้อจะประหลาดใจในตอนแรก แต่เธอก็เคารพการตัดสินใจของสามีและยังมีงานประจำที่คอยสนับสนุนครอบครัวได้

ปลูกข้าวออร์แกนิก ปล่อยให้หญ้าขึ้นตามคันนา

   คุณพ่อของไล่จ้าวเซวี่ยนเกิดความสับสนเมื่อเขาตัดสินใจหันมาปลูกข้าวอินทรีย์ เนื่องจากในขณะนั้นมีเพียงไม่กี่คนในไต้หวันที่เพาะปลูกแบบนี้ อีกทั้งการเพาะปลูกยังไม่ให้ผลกำไรตามที่คาดหวัง ไล่จ้าวเซวี่ยนต้องทดลองใช้วัสดุและวิธีการต่าง ๆ เพียงลำพัง ในช่วงแรก เขาใช้ปุ๋ยอินทรีย์จำนวนมาก ซึ่งส่งผลให้เกิดแมลงวันจำนวนมากและทำให้การทำงานยากขึ้น ภรรยาของเขา เหลียงเหม่ยจื้อ ถึงกับเคยบอกให้เลิก แต่ด้วยความมุ่งมั่นของเขา สุดท้ายเธอต้องลาออกจากงานเพื่อช่วยสามีทำฟาร์ม ซึ่งทั้งสองมีนิสัยที่ต่างกัน ไล่จ้าวเซวี่ยนดูแลด้านการผลิต ส่วนเหลียงเหม่ยจื้อรับหน้าที่ด้านการตลาด เธอออกตามห้างสรรพสินค้าเพื่อให้ลูกค้าได้ลองชิมข้าว แม้การทำฟาร์มในช่วงเริ่มต้นจะยากลำบาก แต่ด้วยความมุ่งมั่น ฟาร์มข้าวอินทรีย์ของพวกเขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากพื้นที่เพียง 1 เฮกตาร์ไปจนถึง 340 เฮกตาร์

ผลิตภัณฑ์จากข้าว 100%

    ไล่จ้าวเซวี่ยนพยายามชักชวนชาวนาในท้องถิ่นให้เข้าร่วมทำการเกษตรอินทรีย์ แต่ในช่วงแรก ชาวนากังวลเกี่ยวกับผลผลิตที่ลดลง ไล่จ้าวเซวี่ยนเข้าใจความกังวลของพวกเขา และให้การสนับสนุนด้านปุ๋ยและการรับซื้อผลผลิต จนในที่สุดชาวนาหลายคนก็ยอมรับการทำเกษตรอินทรีย์ ทำให้ชาวนาเริ่มมองว่าทั้งคู่เป็นเหมือนครอบครัว คุณไล่เคยผ่านช่วงเวลาที่ครอบครัวขาดแคลนเงินเรียน จึงหันกลับมาช่วยเหลือสมาชิกในกลุ่มด้วยการให้ยืมเงินโดยไม่คิดดอกเบี้ย เมื่อธุรกิจข้าวออร์แกนิกของพวกเขาขยายตัว จึงสร้างโรงสีข้าวออร์แกนิกและโรงงานแปรรูปอาหารจากข้าว 100% ซึ่งได้รับมาตรฐานสูงกว่าการผลิตข้าวทั่วไป ผลิตภัณฑ์แปรรูปเช่น เส้นหมี่ที่ทำจากข้าวล้วน ได้รับการตอบรับดีจากร้านออร์แกนิกหลายแห่ง อย่างไรก็ตาม การบริโภคข้าวในไต้หวันลดลง จึงมีการปรับพื้นที่บางส่วนไปปลูกบัควีทเพื่อคงความเป็นพื้นที่เกษตรอินทรีย์ พร้อมกับการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่อย่างแบคทีเรียกรดแลกติกในข้าว เพื่อเจาะตลาดผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพ

การสร้างสรรค์ไอศกรีมไข่ปลากระบอกเพื่อฟื้นฟูหมู่บ้านจินหู

   เส้นทางหลวงหมายเลข 61 ซึ่งเชื่อมชายฝั่งตะวันตกของไต้หวัน เป็นเส้นทางยอดนิยมสำหรับนักบิดมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ อย่างไรก็ตาม หมู่บ้านจินหูในเมืองหยุนหลินกลับถูกมองข้าม แม้ว่าจะมีอาหารทะเลสดอย่างหอยตลับ หอยนางรม และกุ้งขาวที่น่าลิ้มลอง เจิงเจียอิ้ว(曾家祐) ทายาทรุ่นที่ 3 ของโรงงานผลิตน้ำแข็งในหมู่บ้าน รู้สึกแปลกใจที่นักท่องเที่ยวไม่แวะเข้ามา เขาจึงตัดสินใจสร้างเอกลักษณ์ใหม่ให้หมู่บ้าน ด้วยการทำไอศกรีมไข่ปลากระบอก

ไอศกรีมไข่ปลากระบอก

   แนวคิดนี้เกิดจากการเดินทางไปญี่ปุ่น ที่นั่นเขาได้ลิ้มลองไอศกรีมมัทฉะเลี่ยมทองคำเปลว ซึ่งแม้จะหรูหราแต่ไม่มีรสชาติ เขาจึงคิดถึงไข่ปลากระบอกสีทองของบ้านเกิดที่อร่อยและไม่เหมือนใคร หลังกลับมา เขาเริ่มทดลองทำไอศกรีมไข่ปลากระบอก และปรับโรงงานน้ำแข็งเก่าให้กลายเป็นร้านไอศกรีมสไตล์ย้อนยุค โดยยังมีพายสับปะรดไข่ปลากระบอกเพิ่มเป็นทางเลือก ซึ่งเป้าหมายของเขาคือทำให้หมู่บ้านจินหูเป็นจุดหมายการท่องเที่ยวและทำให้ไข่ปลากระบอกกลายเป็นอาหารที่ผู้คนทั่วไปเพลิดเพลินได้ทุกวัน

   ตำบลโข่วหู เมืองหยุนหลินเป็นแหล่งผลิตไข่ปลากระบอกที่ใหญ่ที่สุดในไต้หวัน คิดเป็นกว่า 90% ของการผลิตในประเทศ มีมูลค่าตลาดกว่า 1 หมื่นล้านเหรียญไต้หวัน เจิงเจียอิ้ว ทายาทรุ่นที่ 3 ของโรงงานน้ำแข็งในหมู่บ้านจินหู เล่าว่าไข่ปลากระบอกคือรสชาติของบ้านเกิดและวัยเด็ก ทุกครอบครัวในหมู่บ้านมักจะตากไข่ปลากระบอกหน้าบ้านในฤดูหนาว โดยเด็กๆ ต้องเฝ้าระวังลมมรสุมและแมวป่าที่อาจขโมยไปกิน

ไข่ปลากระบอกตากแห้ง

   คุณเจิงเจียอิ้ว อธิบายว่าการตากไข่ปลากระบอกในฤดูหนาวที่ลมหนาวและความชื้นของเกลือจากทะเล ช่วยให้ได้รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ แม้ว่าจะอบแห้งได้ แต่ไม่มีกลิ่นหอมเท่ากับการตากแดด นอกจากนี้ เขายังเปิดร้านขายไอศกรีมไข่ปลากระบอก หวังฟื้นฟูอุตสาหกรรมไข่ปลากระบอกดั้งเดิมและสร้างชีวิตชีวาให้หมู่บ้าน

   ครอบครัวของคุณเจิงเจียอิ้วเริ่มต้นจากธุรกิจเลี้ยงปลาไหล ซึ่งต่อมาได้ขยายไปสู่อุตสาหกรรมน้ำแข็งเพื่อใช้ในกระบวนการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำ ทั้งปลาทะเลและหอยนางรม ในช่วงพีคของการเลี้ยงปลากระบอก ตำบลโข่วหูผลิตไข่ปลากระบอกได้สูงถึง 2,000 ตันต่อปี ส่งผลให้อุตสาหกรรมไข่ปลากระบอกมีมูลค่ามากกว่า 1 หมื่นล้านเหรียญไต้หวัน คุณเจิงห้วนอี้ ซึ่งเป็นคุณพ่อของเขาได้เป็นผู้นำในอุตสาหกรรมนี้ โดยเริ่มแบรนด์ "ลุงปลากระบอก(烏魚伯)" เมื่อ 20 ปีก่อน และประสบความสำเร็จในการส่งออกไข่ปลากระบอกผ่านช่องทางออนไลน์ แม้ว่าจะถูกวิจารณ์ในตอนแรกก็ตาม

ร้านไอศกรีมเดิมคือโรงงานผลิตน้ำแข็งซินหรง

   การทำธุรกิจไข่ปลากระบอกนั้นจำกัดอยู่ในช่วง 3-4 เดือนของปี ทำให้คุณเจิงเจียอิ้วเห็นถึงความสำคัญในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ เพื่อสร้างความหลากหลาย เช่น ซอสหอยเชลล์ไข่ปลากระบอก ขนมบ๊ะจ่างไข่ปลากระบอก และพายสับปะรดไข่ปลากระบอก รวมถึงการเปิดร้านไอศกรีมไข่ปลากระบอกในโรงงานน้ำแข็งเดิม เพื่อเพิ่มโอกาสทางธุรกิจตลอดทั้งปี นอกจากนี้ เขายังกล่าวถึงอนาคตของตำบลโข่วหู ซึ่งเป็นแหล่งผลิตสินค้าสัตว์น้ำที่สำคัญของไต้หวัน เช่น หอยกาบ หอยนางรม และกุ้งขาว เขามุ่งหวังที่จะขยายอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในท้องถิ่นผ่านการร่วมมือกับสมาคมย่านธุรกิจ และเปิดร้านค้าที่มีเอกลักษณ์ เช่น ร้านบะหมี่ และร้านซีฟู้ด โดยมีเป้าหมายที่จะดึงดูดนักท่องเที่ยวและสร้างความเติบโตให้กับเศรษฐกิจท้องถิ่น

หลังจากการเจรจานานถึง 8 ปี ในที่สุดแก้วมังกรจากไต้หวันก็สามารถส่งออกไปยังประเทศญี่ปุ่นได้ โดยผู้ส่งออกหลักคือ นายเฉินหงจวิน (陳鴻鈞) เกษตรกรผู้ปลูกแก้วมังกรจากเมืองหนานโถว ซึ่งเป็นเจ้าของสวนที่มีผลผลิตถึง 70% ส่งออกไปยังฮ่องกงและแคนาดา ส่วนที่เหลืออีก 30% จัดส่งตรงถึงบ้านลูกค้า แม้แต่บริษัทเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ TSMC ก็เป็นลูกค้าประจำของเขา อย่างไรก็ตาม การที่เวียดนามส่งออกแก้วมังกรในราคาที่ถูกกว่า ทำให้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่แก้วมังกรจากไต้หวันจะแข่งขันในตลาดได้ แต่เฉินหงจวินสามารถสร้างแบรนด์ "มี่เฟย" (蜜妃火龍果) ซึ่งมุ่งเน้นคุณภาพและชื่อเสียง จนได้รับคำสั่งซื้อประจำทุกปี

ปลูกหญ้า เหลือผลน้อย ใช้ปุ๋ยขี้ไก่หมักที่ผ่านความร้อน ทำให้คุณภาพแก้วมังกรดีขึ้น

   เฉินหงจวินเริ่มต้นวันทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า พร้อมกับครอบครัวที่ช่วยกันคัดแยกและบรรจุผลไม้ในพื้นที่รวบรวมสินค้า โดยเขาจะขับรถไปรับผลผลิตแก้วมังกรจากสวนและนำมาคัดเกรดและบรรจุในกล่อง สวนของเขาได้รับรางวัลที่ 2 จากการประเมินคุณภาพของเมืองหนานโถวในปี 2024 ซึ่งสะท้อนถึงความสำเร็จในการปลูกแก้วมังกรที่มีคุณภาพสูง

   เฉินหงจวินเคยทำงานในภาคการเงินหลังเรียนจบเศรษฐศาสตร์ แต่ในปี 2011 เขากลับมาสานต่อกิจการเกษตรของครอบครัวเมื่อพ่อแม่เกษียณ โดยเปลี่ยนสวนชาที่เสื่อมคุณภาพมาปลูกแก้วมังกรแทน เขาได้เข้าร่วมการอบรมที่สถานีวิจัยเกษตรหลายแห่ง เพื่อเรียนรู้เทคนิคการปลูกแก้วมังกรใหม่ ๆ หนึ่งในนั้นคือการทดลองปล่อยหญ้าไว้ในสวนซึ่งช่วยปกป้องดินและเก็บน้ำได้ดี แม้จะขัดแย้งกับความเชื่อของเกษตรกรรุ่นเก่า แต่ผลลัพธ์ที่ได้พิสูจน์แล้วว่ามีคุณภาพ

   เฉินหงจวินยังปรับปรุงวิธีการใช้ปุ๋ย โดยเปลี่ยนจากการใช้ขี้ไก่ดิบที่ทำให้เกิดกลิ่นและดึงดูดแมลง มาใช้ปุ๋ยขี้ไก่ผ่านการหมักความร้อน ซึ่งทำให้เขาประหยัดต้นทุนได้มาก และยังเพิ่มความแม่นยำในการดูแลผลผลิตมากขึ้น เช่น การรู้เวลาที่ต้องหยุดใช้ยาฆ่าแมลงเพื่อให้ผลไม้มีสารตกค้างในระดับที่ปลอดภัย

แก้วมังกรแต่ละผลล้วนผ่านการคัดเกรดจึงค่อยส่งขาย

   อย่างไรก็ตาม แม้คุณภาพของผลผลิตจะสูง แต่เฉินหงจวินยังคงเผชิญกับปัญหายอดขาย เขาพบว่าราคาผลไม้ในตลาดส่งขายส่งมักตกต่ำเนื่องจากผลผลิตล้นตลาด ทำให้เขาตัดสินใจสร้างแบรนด์ของตนเองเพื่อควบคุมคุณภาพและการจัดจำหน่าย เขาตั้งชื่อแบรนด์แก้วมังกรของเขาว่า "มี่เฟย" หรือ "นางพญาน้ำผึ้ง" โดยได้รับแรงบันดาลใจจากละครโทรทัศน์จีนเรื่อง "เจินหวน จอมนางคู่แผ่นดิน(後宮甄嬛傳)" แบรนด์นี้กลายเป็นที่รู้จักในวงกว้างผ่านการโปรโมตบน Facebook ทำให้เพื่อนในวงการธุรกิจของเฉินหงจวินเริ่มสั่งซื้อจำนวนมาก และแม้แต่ TSMC ก็กลายเป็นหนึ่งในลูกค้ารายใหญ่

   เฉินหงจวินกล่าวว่าการขายตรงถึงบ้านนั้นยุ่งยากกว่า แต่ทำให้เขามุ่งเน้นการควบคุมคุณภาพอย่างละเอียด โดยแก้วมังกรทุกผลจะได้รับการตรวจสอบและทำความสะอาดก่อนส่งถึงมือลูกค้า ในช่วงก่อนการแพร่ระบาดของ Covid-19 เขาเริ่มส่งออกแก้วมังกรไปยังฮ่องกงผ่านทางสนามบินเถาหยวน โดยเริ่มจาก 100-200 กล่อง จนกระทั่งเพิ่มขึ้นเป็น 500 กล่องและเปลี่ยนรูปแบบการขนส่งจากทางอากาศเป็นทางทะเล

มี่เฟย แบรนด์แก้วมังกรคุณภาพ มุ่งเน้นส่งขายต่างประเทศ

   ในปี 2023 แก้วมังกร 65% ของเฉินหงจวินถูกส่งออกไปยังฮ่องกง 20% จัดส่งตรงถึงลูกค้าในประเทศ ส่วนที่เหลือที่ไม่เหมาะกับการส่งออกจะขายในตลาดภายในประเทศ ในเดือนมิถุนายน 2024 ญี่ปุ่นอนุญาตให้นำเข้าแก้วมังกรเนื้อแดงของไต้หวัน ซึ่งสวนของเฉินหงจวินเป็นหนึ่งในกลุ่มแรกที่ส่งออกไปญี่ปุ่น แม้เขาจะยอมรับว่ากระบวนการนี้ยุ่งยากกว่าด้วยข้อกำหนดที่เข้มงวดของญี่ปุ่น แต่เขายังคงมุ่งมั่นที่จะรักษาคุณภาพเพื่อต่อยอดสู่ตลาดใหม่ ๆ