Een ander vindt iets, zegt iets, gelooft iets, dat jij akelig vindt. Je wilt het niet meer horen en dus streep je iemand door. Of: er komt iets op tafel van een ander, iets heel pijnlijks, van vroeger of van recent, iets wat niet had moeten gebeuren, en de reflex is: ik schrap jou uit mijn contacten. Of er was liefde voor een geliefde, een broer, een kind, maar de liefde is omgeslagen in een gevecht en in haat.

En het gaat helemaal hard als dat in een groep gebeurt, op je werk of in de media: als iemand uitgestoten wordt. Iemand noemde cancellen agressieve meutevorming. Iemand begint iets te roepen over een ander, het gaat viraal, de kudde loopt achter de schreeuwer aan, en de zondaar moet uit de kudde gestoot worden. Een zondebok, waardoor we niet naar onszelf hoeven kijken.

Maar er zijn ook mensen met geestelijke onafhankelijkheid die daar niet aan meedoen. Die niet geloven in simpele veroordelingen van mensen. Die niet geloven in scheiding van wat bij elkaar hoort.

Deze aflevering gaat over Richard von Weizsäcker, van 1984-1994 de zesde bondspresident van Duitsland. Zijn vader was staatssecretaris Buitenlandse Zaken onder Adolf Hitler. Gedurende de hele oorlog. Cancellen dus, die vader? Of proberen te begrijpen? En misschien zelfs: bijstaan? Is een mensenleven misschien complexer en rijker dan het stempel dat anderen geven? Heb je iemand begrepen voor je oordeelt?

Jolanda Nooteboom is trainer en coach van leiders. Hoe kunnen we volgens haar geestelijke onafhankelijkheid ontwikkelen? Welke bronnen bieden het christelijk geloof daarvoor, volgens haar?